Καθώς ξεκινώ τη σημερινή μέρα, μου είναι δύσκολο να ξεχάσω τι σημαίνει να κυκλοφορείς στη Θεσσαλονίκη το Δευτεριάτικο πρωινό που ακολουθεί το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη.
Ναι, αυτό που είχε την έκθεση, τις εξαγγελίες, τα επεισόδια, τις πορείες και όλη αυτή την ‘ομορφιά’ που καλύπτει την πόλη κάθε χρόνο τέτοια εποχή…
Είναι επίσης και η Δευτέρα που συνήθως ξεκινούν τα σχολεία.
Η νέα σχολική χρονιά, που αλλάζει την καθημερινότητα μικρών και μεγάλων για τους επόμενους 9 μήνες.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, εδώ και… πολλά χρόνια, φέρνω στο μυαλό μου μια εικόνα.
Την εικόνα της κίνησης στο δρόμο, το μποτιλιάρισμα, το άγχος. Την ‘αηδία΄ που ένιωθα για πολλά χρόνια…
Ήταν βλέπεις η καθιερωμένη εικόνα για να παω στη δουλειά.
Και αν αυτό το διάστημα με την έκθεση και την έναρξη των σχολείων είναι ακόμα πιο ‘επιβαρυμένη’ η κατάσταση στους δρόμους, η αλήθεια είναι πως με εξαίρεση το καλοκαίρι, όλες οι υπόλοιπες εποχές είναι το ίδιο δύσκολες όταν κινείσαι στο δρόμο.
Θυμάμαι εκείνο το διάστημα που η δουλειά μου ήταν στο κέντρο και έπρεπε να κατεβαίνω με το αμάξι. Ήμουν βλέπεις εξωτερικός πωλητής.
Φρίκη…
Ένα πεντάλεπτο αν καθυστερούσα, ήταν σα να χάνω ένα μήνα από τη ζωή μου, με το άγχος και τα νεύρα που είχα.
Κίνηση, αναρχία, διπλο και τριπλο παρκαρισμένα, μηχανάκια από παντού, ο καθένας να κάνει του κεφαλιού του… κανένας σεβασμός στους κανόνες, κανένας σεβασμός σε τίποτα.
Ο ‘καθένας μόνος του’ στη μάχη της ‘επιβίωσης’. Κάπως έτσι ήταν ο τίτλος της ταινίας που έβλεπα κάθε πρωί.
Αλλά κι εγώ δεν πήγαινα πίσω.
Δεν έχανα ευκαιρία να το ρίξω το μπινελίκι μου, να χτυπιέμαι μόνος μου από τα νεύρα, να καπνίζω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να αναρωτιέμαι που και που αν υπάρχει διέξοδος σε αυτή την παράνοια…
Έρχομαι πίσω στο τώρα και χαμογελάω λίγο αμήχανα…
Κι όμως… υπάρχει ελπίδα ρε φίλε… υπάρχει διέξοδος…
Δεν είναι βέβαια και πολύ εύκολος ο δρόμος, αλλά αξίζει πέρα για πέρα το επίπονο ταξίδι.
Η Οδύσσεια αν θέλεις για να φτάσεις στην Ιθάκη σου…
Μπορείς να αντιστρέψεις μια τέτοια κατάσταση.
Μπορείς να βάλεις λίγο περισσότερη γαλήνη στη ζωή σου.
Από κάπου όμως θα πρέπει να ξεκινήσεις. Και συνήθως για να γίνει αυτό, θα πρέπει να φτάσεις στο ‘αμήν’ που λέμε.
Να πεις, ‘φτάνει πια’, ‘τέλος’, ‘δεν πάει άλλο’.
Να πάρεις μια απόφαση. Απόφαση-δέσμευση όμως, όχι απόφαση από αυτές που τις παρατάς όταν έρθουν τα σκούρα.
Γιατί θα έρθουν, αυτό είναι δεδομένο.
Μπορείς, έχεις την επιλογή και τη δυνατότητα, έστω και αν δε μπορείς να σκεφτείς το πως αυτή τη στιγμή, να αλλάξεις το παιχνίδι.
Να ξεκινήσεις να βλέπεις τα πράγματα από μια διαφορετική οπτική.
Την οπτική που περιλαμβάνει ζωή από σχέδιο, όχι ζωή από συνήθεια.
Το δικό μου το ‘σχέδιο’, ήταν να μπορέσω να δουλεύω μόνος μου, από το σπίτι, χωρίς να αναγκάζομαι να ζω καθημερινά την παράνοια στο δρόμο.
Χωρίς να δουλεύω με ανθρώπους που δεν απολαμβάνω την παρουσία τους.
Χωρίς να αναγκάζομαι να κάνω κάτι που δεν έχει νόημα, απλά και μόνο για να πληρώνω τις μηνιαίες οικογενειακές υποχρεώσεις.
Χωρίς να ‘πρέπει’ να κάνω ότι κάνουν οι άλλοι και να ζω τη ζωή που άλλοι έχουν αποφασίσει ότι ‘πρέπει’ να ζω.
Εγώ σιχάθηκα την ζωή μου σε τέτοιο βαθμό, που κατάφερα να πω αυτό το ‘ποτέ ξανά’.
Δεν ξέρω αν είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάξεις μια κατάσταση που πιθανώς να σε βαραίνει, ξέρω όμως ότι αν μπορώ εγώ να βρώ τον τρόπο να δημιουργήσω μια νέα καλύτερη και πολύ πιο ευχάριστη καθημερινότητα για μένα και την οικογένειά μου, τότε είναι δεδομένο ότι μπορείς κι εσύ.
Και μάλιστα είναι πολύ πιθανό να το κάνεις και πιο γρήγορα και πιο εύκολα απ’ ότι εγώ, γιατί μπορεί να έχεις λιγότερα εμπόδια στο δρόμο σου.
Γι’ αυτή την γλυκιά και καθημερινή αίσθηση της ελευθερίας κάνω ότι κάνω. Γι’ αυτήν έχω θυσιάσει όσα έπρεπε να θυσιάσω, για να τη δημιουργήσω και να τη διατηρήσω.
Αν είναι κάτι που σε ενδιαφέρει κι εσένα, έλα να… κάνουμε παρέα 🙂
Το γιατί μας είναι το ‘κλειδί’ αγαπημένε/η. Το ‘γιατί‘ μας…
Αν θέλεις μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο ή/και να εγγραφείς στο newsletter με τα ‘σποράκια ελευθερίας’ (seeds of freedom).
Που ξέρεις; μπορεί και να βρεις κάτι αξιόλογο εκεί 😉
