Έχεις ποτέ σκεφτεί γιατί οι ‘δικοί’ σου άνθρωποι, οι κοντινοί σου, το άμεσο περιβάλλον, πολλές φορές δεν δίνουν τη δέουσα σημασία σε κάτι που έχεις να μοιραστείς μαζί τους;
Από μια επισήμανση έως μια ιδέα που μπορεί να τους βοηθήσει.
Ίσως και να τους βγάλει από κάποια δύσκολη θέση ή ακόμα και μια απελπιστική κατάσταση…
Αυτό μπορεί να οφείλεται σε μια σειρά από λόγους, ανάλογα με την περίπτωση, είναι όμως δύο σκέψεις που έχω και θέλω να μοιραστώ σήμερα 🙂
Η πρώτη είναι πως πολλές φορές, όλοι μας έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, να μας ακούσουν, να τα βγάλουμε από μέσα μας…
Δε θέλουμε ούτε κάποια συμβουλή, ούτε καν κάποια αποδοχή γι’ αυτά που λέμε.
Απλά θέλουμε να μας ακούσει κάποιος…
Αυτό είναι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί, καθώς απαιτεί από τον άλλον να είναι διατεθειμένος να ακούσει, χωρίς να εκφράσει την άποψή του.
Και μπορεί να ακούγεται απλό, όμως δεν είναι.
Ιδίως αν είσαι σαν εμένα, που όταν βλέπω μια προφανή λύση για ένα πρόβλημα, θεωρώ ότι το να το μοιραστώ, είναι ο τρόπος που έχω για να βοηθήσω.
Δεν είναι όμως ιδιαίτερα επιτυχής αυτή η προσπάθεια πολλές φορές.
Ιδίως αν το άλλο πρόσωπο είναι κάποιος που σε γνωρίζει καλά.
Και αυτο με οδηγεί στη δεύτερη σκέψη…
Υπάρχει ένα παράδοξο. Το παράδοξο της ‘οικειότητας’.
Όσο περισσότερο οικείος είσαι με κάποιον, τόσο πιο δύσκολο είναι να σε ακούσει.
Γιατί όμως;
Είσαι δεδομένος. Είσαι η καθημερινότητα. Είσαι μέσα στον κύκλο που λειτουργεί.
Είσαι από μέσα και περιμένει τη βοήθεια να έρθει απ έξω.
Όχι, δεν το κάνει συνειδητά…
Δεν ξέρω αν σου τυχαίνει, μερικές φορές, μπορεί να λες σε κάποιον δικό σου κάτι, αλλά δε μπορείς να τον κάνεις να δει την οπτική σου.
Δοκιμάζεις διάφορους τρόπους, αλλά δε γίνεται τίποτα.
Και κάποια στιγμή, με έναν ιδιαίτερα περίεργο τρόπο, κάτι θα ακούσει από κάποιον τρίτο, που πολύ πιθανό να είναι ακριβώς το ίδιο που έλεγες κι εσύ και ξαφνικά… το ακούει! Το βλέπει… Το νιώθει!
Και απορείς…
Από τη μια χαίρεσαι για την εξέλιξη, από την άλλη όμως ο εγωισμός σου, το ‘εγώ’, η τεχνητή νοημοσύνη, δε σε αφήνει να το αποδεχτείς εύκολα.
Γιατί δεν άκουγε εμένα που έλεγα τόσο καιρό το ίδιο πράγμα;
Δε με εκτιμάει, δε με ακούει, δε με εμπιστεύεται… μπλα μπλα μπλα
Έτσι όμως, φεύγει από τον άλλον το ‘μικρόβιο’ και κολλάει σε εμάς!
Εκεί που ‘τελειώνει’ αυτό το επεισόδιο της σειράς για το άλλο πρόσωπο, εκεί ξεκινάει για εμάς, αν πέσουμε στην παγίδα να δώσουμε σημασία στο ρομποτάκι μας, στο μυαλό μας, στις σκέψεις μας.
Η θέση μας λοιπόν, είναι λεπτή.
Δεν είναι εύκολο ούτε να ακούς, ούτε να μην μπορείς να μοιραστείς τη λύση.
Είναι ακόμα πιο δύσκολο, να αποδεχτείς ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό να ακούσει κάποιος το ίδιο πράγμα από κάποιον άλλον και να το νιώσει.
Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν κάναμε κάτι καλά.
Μπορεί να μην είχαμε βρει τον κατάλληλο τρόπο, να επικοινωνήσουμε τη θέση και τη σκέψη μας.
Μπορεί όμως και όλη η προσπάθειά μας, να ήταν η πορεργασία που χρειαζόταν, για να ‘σπάσει το απόστημα’.
Λίγο λίγο, βάζεις ένα λιθαράκι…
Όμως είναι καλό να γνωρίζουμε, ότι το παράδοξο της οικειότητας υπάρχει και δεν έχει πολύ σημασία το ‘γιατί’ υπάρχει, όσο το να το αποδεχτούμε και να ‘δουλέψουμε’ με αυτό.
Εδώ ο Χριστός ο ίδιος, δε δίδασκε στη Ναζαρέτ, γιατί οι άνθρωποι εκεί ήταν τόσο οικείοι μαζί του, που δε μπορούσαν να τον αποδεχτούν ως κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν, μετά τη μεταμόρφωση του.
Να το θυμάσαι αγαπημένε/η. Το παράδοξο της οικειότητας.
Έχει εφαρμογή σε πολλούς τομείς.
Είτε στην επικοινωνία μας, είτε στην αποδοχή μας με τα οικεία πρόσωπα.
Και να σου πω και κάτι τελευταίο;
Έχε το νου σου, ότι μπορεί κι εσύ να μην ακούς και να μη δίνεις τη δέουσα σημασία σε κάποιο οικείο σου πρόσωπο 😉
Μην αφήνεις το ρομποτάκι σου να σε πείσει ότι είσαι υπεράνω.
Συνήθως είναι παγίδα…
