Καθώς ανοίγω την πόρτα του σπιτιού για να ξεκινήσω το πρωινό μου τρεξιματάκι, ετοιμάζομαι να πατήσω στο σκαλοπάτι για να φορέσω τα παπούτσια μου.
Με την άκρη του ματιού μου, διαπιστώνω ότι κάποιος έχει αφήσει ανοιχτή την πόρτα της ταράτσας.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, η χαρούμενη διάθεση έχει πάει… αλλού και τη θέση της παίρνει κάτι αγχωτικό, κάτι στρεσογόνο…
Αρχίζω να νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι, τις φλέβες να τεντώνονται και την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα τώρα.
Βλέπεις, μερικές φορές όταν βρέχει πολύ και είναι ανοιχτή η πόρτα της ταράτσας, γεμίζει νερά μπροστά από την δική μας εξώπορτα.
Και κάποιος πρέπει να τα μαζέψει μετά…
Κατεβαίνω τα λιγοστά σκαλιά από τον πρώτο όροφο που μένω, παρατηρώντας τι συμβαίνει στο σώμα μου.
Προσπαθώ να φύγω από αυτή την κατάσταση του θυμού, δε θέλω να δώσω τροφή στο μυαλό μου να αρχσίει ‘τα δικά του’…
Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και λέω “δεν πειράζει, κάποιο λόγο θα είχε όποιος το’ κανε‘.
Ανοίγω την πόρτα της πολυκατοικίας και βγαίνω στο πεζοδρόμιο.
Ακόμα δεν είχα καλά καλά καταφέρει να ηρεμήσω από την ανοιχτή πόρτα της ταράτσας και βλέπω ξανά το αυτοκίνητο του γείτονα παρκαρισμένο μπροστά στο σπίτι.
Επανάληψη! νιώθω ξανά το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι, τις φλέβες να πετάγονται και δονούμαι ολόκληρος από την ταχυπαλμία…
Όχι πάλι… σκέφτομαι.
Όχι πάλι αυτό το συναίσθημα… και όχι πάλι το αμάξι του γείτονα που την προηγούμενη φορά το είχε παρατήσει ακριβώς μπροστά στο σπίτι για 8-9 μήνες.
Ουφ! Περπατώ τα λίγα βήματα που κάνω στην κατηφόρα, πριν ξεκινήσω το τρέξιμο.
“Δυο στα δυο” μονολογώ και παρατηρώ πόσο εύκολα δυο εξωτερικά ερεθίσματα κατάφεραν να με αποπροσανατολίσουν σε ασύλληπτο χρόνο.
Δύο κουμπιά μου πατήθηκαν, χωρίς καν να προλάβω να το συνειδητοποιήσω.
Ξεκινάω σιγά σιγά το jogging μου και αρχίζω να σκέφτομαι τι ακριβώς βίωσα σε αυτό το ένα λεπτό.
Δυο απανωτά ‘χτυπηματα’ στο εγώ μου, στο ρομποτάκι μου, την τεχνητή μου νοημοσύνη.
Τι αλήθεια με πείραξε σε αυτές τις δυο περιπτώσεις;
Τι έχει εδώ να μάθω και τι μπορώ να ‘καθαρίσω’;
Καθώς λοιπόν τρέχω με τον σχετικά αργό και ανάλαφρό μου ρυθμό, αρχίζω να αναλύω λίγο περισσότερο τα δυο περιστατικά.
Τι σκέφτηκα όταν είδα την πόρτα ανοιχτή;
Χμ… ότι κάποιος την άφησε ανοιχτή, αγνοώντας την ανακοίνωση που είχα τοιχοκολλήσει να μην αφήνουμε την πόρτα ανοιχτή γιατί δημιουργείται πρόβλημα με πλημμύρα.
Και τι συναίσθημα ένιωσα;
Χμ… ότι δε με σέβονται.. έλλειψη σεβασμού.. ίσως και ότι δε με ακούνε..
Τι σκέφτηκα όταν είδα το αυτοκίνητο του γείτονα;
Χμ… ότι παράτησε πάλι το αυτοκίνητό του μπροστά στην πόρτα μας και μπορεί να το αφήσει για κανένα χρόνο πάλι.. πιάνει μια θέση παρκαρίσματος μόνιμα και με δυσκολεύει να ξεφορτώνω τα νερά που κουβαλάω..
Και τι συναίσθημα ένιωσα;
Ότι δε με σέβεται..
Ουπς, σα να βλέπω κάτι κοινό εδώ, παρατηρώ ένα μοτίβο..
Χμ και τι χαρακτηρίζει ένα άτομο που αισθάνεται δεν το σέβονται;
Χμ… χαμηλή αυταξία ίσως;
Δε με σέβονται γιατί δεν είμαι ‘άξιος σεβασμού’ μήπως;
Και πώς μπορεί να ‘κόλλησα’ αυτό τον ‘ιό’, αυτή την υποσυνείδητη πεποίθηση;
Πότε πήρα αυτή την απόφαση στα πρώτα 5-6 χρόνια της ζωής μου;
Κάπως έτσι κύλησε το σημερινό jogging…
Με τα δυο κουμπιά που πατήθηκαν, όταν ήρθαν στην αντίληψή μου με την αίσθηση της όρασης, αυτά τα δυο γεγονότα.
Κάποιος απλά άφησε μια πόρτα ανοιχτή και κάποιος άλλος πάρκαρε το αυτοκίνητό του.
Όλα τα υπόλοιπα ήταν δημιούργημα του δικού μου μυαλού, με βάση τις εμπειρίες και τα τραύματά μου.
Έχω λίγο δουλίτσα τώρα λοιπόν, να εμβαθύνω λίγο στα κουμπιά και να βρω την πεποίθηση που είναι το ερέθισμα, το ‘κουμπί’ μου.
Και μέρα με τη μέρα, όσα κουμπιά βρίσκεις πατημένα και τα ξεμπλοκάρεις, τόσο πιο κοντά στην ελευθερία σου βρίσκεσαι όπως μου αρέσει να το βλέπω…
… και τότε σιγά σιγά έρχεται μια μέρα που είναι τόσο λίγα και ανεπαίσθητα αυτά τα κουμπιά, που ακόμα και όταν πατιούνται έχεις τη δύναμη να τα ξεμπλοκάρεις πιο εύκολα και πιο ευχάριστα.
Είναι για μένα ασφαλές να συμπεράνω, πως ότι μας ενοχλεί -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- είναι δικό μας θέμα.
Είναι στο δικό μας χέρι να το βρούμε, να το επιλύσουμε και να το απελευθερώσουμε.
Και μπορείς, έχεις την απόλυτη ελευθερία να επιλέξεις πως θα το δεις αυτό.
Μπρείς να το δεις ως ‘υποχρέωση’, ή ότι δεν είναι δική σου δουλειά, μπορείς και να το δεις όμως ως το δρόμο πρός την απελευθέρωση.
Από τα πάθη σου, τα κουμπιά σου και τις ιστορίες του μυαλού σου που δεν σε εξυπηρετούν πια…
