Ήταν ένα όμορφο καλοκαιρινό, δροσερό πρωινό και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω τη μέρα μου δυναμικά.
Ετοιμάζω το αγαπημένο μου espressακι και με την υπέροχη μυρωδιά του να πλημμυρίζει το δωμάτιο, ανοίγω τον υπολογιστή.
Φορτώνουν τα απαραίτητα προγράμματα κατά την εκκίνηση και μετά από λίγο βρίσκομαι στο YouTube έτοιμος να παρακολουθήσω ένα σύντομο video για να ξεκινήσω τη μέρα μου ‘με ένα κίνητρο’ παραπάνω.
Ουπς! Δεν ακούω τίποτα…
Αντιλαμβάνομαι γρήγορα ότι τα ηχεία… δεν παίζουν.
Κουνάω καλώδια, βλέπω ρυθμίσεις… τίποτα…
Αρχίζω λίγο να αγχώνομαι γιατί τα ηχεία είναι απαραίτητο ‘αξεσουάρ’.
Είναι εργαλείο δουλειάς, για την καθημερινή εκμάθηση και εκπαίδευση.
Τίποτα.
Ψαχνω από εδώ, ψάχνω από εκεί, τελικά βρίσκω την αιτία του ‘κακού’.
Έχει φθαρεί το καλώδιο, στο σημείο που συνδέεται με την είσοδο στο laptop.
‘Τι να κάνω;’ σκέφτομαι;
‘Να πάρω καινούργια ή μήπως να τα δώσω κάπου να τα φτιάξω;‘
Μ’αυτά και μ’αυτά πάει ένα μισάωρο..
Θυμάμαι ότι είχα δώσει κάτι ηχεία στον αδερφό μου.
‘Θα του τα ζητήσω μέχρι να δω τι θα κάνω’ σκέφτομαι.
Προσπαθώ να ξεκινήσω τη μέρα μου με ψυχραιμία μετά από αυτό το άτυχο γεγονός και λίγο αργότερα παίρνω τον αδερφό μου στο τηλέφωνο.
‘Εκείνα τα ηχεία που σου είχα ‘δανείσει’ τα χρησιμοποιείς; τα χρειάζομαι γιατί χάλασαν τα ηχεία μου’ του λέω...
‘Εχμ… ξέρεις τα δάνεισα στον ‘Τάδε’ γιατί χρειαζόταν ηχεία’
Παύση 2-3 δευτερολέπτων…
“Τι έκανες λέει; Δάνεισες τα ηχεία που σου είχα δανείσει σε κάποιον φίλο σου;
Καλά ρε πας καλά; Είσαι σοβαρός; Τα ‘δικά μου’ τα ηχεία τα δάνεισες σε κάποιον άλλον και δεν τα έχεις;
Είσαι με τα καλά σου; πωωω τι ειν’ τούτος ρε φίλε…”
Μετά το ‘στόλισμα’ αυτό, ο αδερφός μου προσπαθεί να μου πει ότι θα τα ζητήσει πίσω για να μου τα δώσει..
Δεν τον ακούω καν… Είμαι σε μια κατάσταση μεταξύ νευρικής κρίσης, αγανάκτησης και έκρηξης θυμού.
Μου είναι αδιανόητο αυτό που έκανε… πώς μπόρεσε το ‘δικό μου’ περιουσιακό στοιχείο να τα δανείσει σε άλλον;
Μπορεί σήμερα να θυμάμαι εκείνο το συμβάν με ψυχραιμία, τότε όμως ήμουν σε τελείως διαφορετική ψυχολογική κατάσταση.
Και όχι μόνο διαφορετική ψυχολογική κατάσταση, αλλά και νοοτροπία.
Δεν υπήρχε μέσα στη δική μου ζωή, στη δική μου οπτική, στη δική μου πραγματικότητα αυτό που είχε ‘τολμήσει’ να κάνει ο αδερφός μου.
Βλέπεις… ήμουν προσκολλημένος στην ύλη.
Στα ηχεία στην προκειμένη περίπτωση. Στο ‘δικό μου πράγμα’ που ‘εγώ το πλήρωσα με τον ιδρώτα μου’. Με τα ‘δικά μου χρήματα’…
Μετά από λίγα χρόνια, άκουσα από κάποιον (δε θυμάμαι δυστυχώς την πηγή για να δώσω credit) την εξής έκφραση:
“Ότι δε μπορείς να αποχωριστείς, χάρισέ το σε κάποιον άλλον’. Σε ελέγχει, είσαι δέσμιός του.”
Ουαου!
Ήταν τόσο ‘βαρύ’ για να το καταπιώ αυτό και τόσο ‘βαθύ’ για να συνειδητοποιήσω τις προεκτάσεις του, που μου πήρε κυριολεκτικά χρόνια να το μελετώ με τη σκέψη μου.
“Άκου ρε φίλε τι είπε…” έλεγε το μυαλό μου…
Αν δε μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό, τότε δώρισέ το…
Σε έχει, δεν το έχεις.
Πόσο αντίθετα από εκεί που ήμουν έπρεπε να βρεθώ… πόσο στην άκρη έπρεπε να βάλω τον εγωισμό μου και να αποδεχτώ ότι είχα λάθος συμπεριφορά…
Εκείνη η σκηνή με τα ηχεία έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, ως σημείο αναφοράς του ποιός ήμουν και ποιός δεν θέλω να ξαναγίνω.
Κάποιος που προσκολλάται σε ‘πράγματα’. Στην ύλη. Σε ‘πράγματα’.
Κάποιος που έβαζε το ‘δικό μου είναι αυτό’ πάνω από τη βοήθεια σε κάποιον που χρειαζόταν το συγκεκριμένο αντικείμενο/αγαθό.
Κάποιος με ‘μπερδεμένες αξίες’. Κάποιος εγωιστής.
Η έκφραση εκείνη όχι μόνο αποτέλεσε τροφή για σκέψη, όχι μόνο έγινε ένα πολύ μεγάλο μάθημα, ήταν η απαρχή για να ξεκινήσω την ‘ανοικοδόμηση’ ορισμένων αξιών και πολλών πεποιθήσεων που είχα έως τότε.
Προσκόλληση σε πράγματα. Σε ρούχα, σε αντικείμενα, στα πάντα. Ότι ήταν δικό μου, ήταν δικό μου. Τέλος.
Σήμερα, μετά από τα χρόνια που ακολούθησαν από εκείνο στο συμβάν, έχω ανατρέψει τελείως αυτη τη συμπεριφορά και έχω υιοθετήσει μια διαφορετική νοοτροπία.
Όχι μόνο δε με ενδιαφέρει να κρατήσω κάτι εφόσον δεν το χρησιμοποιώ, αλλά οικειοθελώς πλέον αποχωρίζομαι ότι δεν χρησιμοποιώ και ότι δεν σκοπεύω να χρησιμοποιήσω στο μέλλον.
Και να σου πω και κάτι;
Αυτή η νοοτροπία με έχει βοηθήσει πολύ στο να μην αγοράζω πράγματα τα οποία δε χρειάζομαι.
Γιατί το 90% των αγορών που πραγματοποιούμε, γίνονται με βάση το συναίσθημα και στη συνέχεια επιβεβαιώνεται με τη λογική.
Είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο αυτό, δεν το βγάζω από το μυαλό μου.
Ασχολείται με αυτό η επιστήμη του Neuromarketing.
Προσκόλληση αγαπημένε/η.
Το αποτέλεσμα της χειραγώγησης στην μανιωδώς καταναλωτική κοινωνία που ζούμε.
Αλήθεια, εσύ που είσαι προσκολλημένος/η τώρα που το σκέφτεσαι; 🙂
Υ.Γ. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα οφείλω μια συγνώμη στον αδερφό μου…
