Τη δεκαετία του ‘80, ήμουν μόλις 5 ετών όταν ξεκίνησε και 15 όταν τελείωσε 🙂
Έχω δηλαδή από παιδικές μνήμες, μέχρι και τα πρώτα εφηβικά χρόνια.
Κάπου εκεί στο δεύτερο μισό της δεκαετίας αυτής, από την άνοιξη του 1985 έως αυτήν του 1989, καθώς η τηλεόραση ήταν η ‘τεχνολογία της εποχής’, κυριαρχούσε μια σειρά που την έβλεπα μανιωδώς.
Στην ελληνική της μετάφραση της είχαν βαφτίσει…
“Αυτός, αυτή και τα μυστήρια”.
Η original αγγλική της ονομασία ήταν “Moonlighting”.
Αν είσαι σε μια ηλικία κοντινή με τη δική μου, θα σκέφτεσαι κάτι του στυλ “πω πω τι μου θύμισες τώρα…”
Αν πάλι όχι, συνέχισε να διαβάζεις γιατί κάτι θα βρεις και για σένα 😉
Η σειρά έγινε λίγο-πολύ σκαλοπάτι για τον Bruce Willis και τη μεγάλη καριέρα που ακολούθησε με τις ταινίες Die Hard και άλλες πολλές.
Το σενάριο της σειράς με δυο λόγια:
Ένα πρωί το διάσημο μοντέλο Μάντυ Χέις (Cybill Shepherd) ξυπνάει και ξεκινά την κλασική μέρα της, όπως έκανε κάθε πρωί για χρόνια.
Όμως κάτι δεν πάει καλά. Κάτι έχει αλλάξει.
Ο λογιστής της έχει υποκλέψει όλη την περιουσία της και έχει δραπετεύσει ήδη στη Βραζιλία.
Αφού συνέρχεται από το αρχικό σοκ, η Μάντυ προσπαθεί να πάρει την κατάσταση στα χέρια της και αποφασίζει να εκποιήσει όσες επιχειρήσεις ελέγχει.
Όταν όμως επισκέπτεται μια προβληματική εταιρεία ντετέκτιβ, της οποίας έχει μετοχές (για λόγους φοροαπαλλαγών), ο γοητευτικός διευθυντής της, ο Ντέιβιντ Άντισον (Bruce Willis), την διαβεβαιώνει ότι η εταιρεία μπορεί να αποφέρει κέρδη.
Αρκεί να χρησιμοποιήσουν την φήμη της σαν μοντέλο.
Ότι μπορεί η ίδια να γίνει ντετέκτιβ!
Όπως και έγινε…
Και κάπως έτσι περνούσαμε τα παιδικά μας χρόνια, φυτεύοντας εκείνες τις εικόνες για το τι είναι καλό ή κακό, επιτυχία ή αποτυχία και πόσα άλλα που δεν έχουμε ιδέα 🙂
Ε και;
Μια σκηνή που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου για 35+ χρόνια (!), είναι αυτή του Ντέιβιντ (του Μπρους Γουίλις) να οδηγεί την -τότε- πολυτελή BMW του και να μιλάει στο κινητό…
(είπαμε δεκαετία ’80… τα κινητά ήταν… φαντασίωση)
Ένα κινητό που είχε όμως σπιράλ καλώδιο και ήταν ενσωματωμένο στο αυτοκίνητο.
Κινητό και σταθερό μαζί κατά μια έννοια, για να γίνω πιο ακριβής, γιατί έχει σημασία.
Έβλεπα λοιπόν στα 12-13 μου τον πρωταγωνιστή της σειράς, με εκείνη τη γυναικάρα, τη BMW και την άνεση του ντετέκτιβ και δημιουργούσα ασυναίσθητα ένα πρότυπο ζωής, ένα μοντέλο που τότε θεωρούσα πετυχημένο, αξιοζήλευτο…
Ήθελα να “το έχω όταν μεγαλώσω”…
Θυμάμαι λοιπόν τη σκηνή με τον Ντέιβιντ που μιλούσε στο τηλέφωνο καθώς οδηγούσε και θυμάμαι σαν χθές τις σκέψεις μου…
“Θέλω κι εγώ να μιλάω στο τηλέφωνο όταν οδηγώ!”
“‘Οταν μεγαλώσω, θα έχω κι εγώ τέτοιο τηλέφωνο στο αμάξι μου”.
Δύο πράγματα με ταρακουνούν από αυτή τη μνήμη, τη δυνατή εικόνα που έχει μείνει στην οθόνη του μυαλού μου κοντά 40 χρόνια τώρα…
Το πρώτο είναι, πόσο καλύτερα καταλαβαίνω τον εαυτό μου σήμερα, για ποιό λόγο ήμουν έτσι όπως ήμουν, γιατί είχα πολλές από τις πεποιθήσεις και τα πρότυπα που είχα.
Για τις επιδράσεις που είχα στα παιδικά μου χρόνια, από αυτά που εισχωρούσαν απευθείας στο υποσυνείδητό μου χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα.
Τρομακτικό αλλά και λυτρωτικό για έναν περίεργο λόγο.
Με τρομάζει η ιδέα, του τι περνάει σήμερα μέσα από τα αθώα παιδικά μάτια και αυτιά και το τι αποτελέσματα αυτά έχουν στον ψυχισμό όλων, μικρών και μεγάλων στο μέλλον.
Με λυτρώνει η επίγνωση της κατάστασης…
Τελοσπάντων…
Το δεύτερο, είναι η συνειδητοποίηση ότι τότε δε μπορούσα καν να φανταστώ τις τεχνολογίες της σημερινής εποχής.
Το ιντερνετ, τα ‘έξυπνα κινητά’, αυτοκίνητα χωρίς οδηγό, τεχνητή νοημοσύνη…
Ομοίως, σήμερα δε μπορούμε καν να φανταστούμε τις τεχνολογίες του μέλλοντος.
Είναι ας πούμε εκτός του πεδίου της φαντασίας μας.
Ακούμε για εικονική πραγματικότητα, ακούμε για επαυξημένη πραγματικότητα…
Η αλήθεια όμως είναι ότι δε μπορούμε να διανοηθούμε τις χρήσεις και τον τρόπο που θα εισέλθουν όλες αυτές οι τεχνολογίες στη ζωή μας.
Σήμερα λοιπόν, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι περισσότερο αναγκαίο από ποτέ να αντιληφθούμε τι είναι σημαντικό και τι όχι.
Τι μετράει και τι όχι.
Που να επενδύουμε το χρόνο και την προσοχή μας, μέσα στον καθημερινό βομβαρδισμό πληροφοριών που δεχόμαστε.
Πώς να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που έχουν αξία και να αποκλείουμε όλα τα υπόλοιπα.
Πώς να ζούμε ελεύθεροι με λίγα λόγια, σε ένα περιβάλλον που ολοένα και δείχνει πιο ασφυκτικό.
Εσύ τι λες;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο να το συζητήσουμε αν θέλεις 🙂