Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό, αρχές Δεκέμβρη του 2018.
Ο καιρός ακόμα μαλακός, ίσως και λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο.
Θα ήταν λίγο πριν τις 10 το πρωί, την ώρα που διαβάζω τα email της ημέρας, όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.
Όταν ακούγεται αυτός ο ήχος, αρχίζει μια ‘πάλη’ μέσα στην εγκέφαλό μου για 1-2 δευτερόλεπτα.
Λαμπάκια αναβοσβήνουν, συνάψεις δημιουργούνται, αναφορές από το παρελθόν (μνήμες) βγαίνουν από τα ‘συρτάρια’, για να πάρω τελικά τη… μεγάλη απόφαση.
Να σηκωθώ να δω ποιος είναι ή να το αγνοήσω;
Εκείνη τη φορά, ο εγκέφαλος έδωσε εντολή να απαντήσω.
Ορίστε;
Λέω με κάπως ‘αυστηρό τόνο’ για να δείξω ότι ‘ενοχλούμαι’ αν χτύπησες τυχαία το δικό μου θυροτηλέφωνο!
Έλα Αλέξη;
Ναι! απαντώ…
Έλα ρε, ο Χρήστος είμαι από απέναντι, καλημέρα…
Καλημέρα Χρήστο…
Ρε συ το Yaris δικό σου δεν είναι εδώ πιο κάτω;
Ναι, ναι..
Σου έχουν σπάσει δύο τζάμια, κατέβα αν θέλεις να το δεις…
Παγώνω…
Ευχαριστώ πολύ ρε Χρήστο, θα κατέβω να δω…
Όχι ρε φίλε..
Τι είχα για να πάρει κάποιος στο αμάξι;
Τίποτα πολύτιμο..
Ωχ… τα χαρτιά όμως; Δίπλωμα, άδεια…
Πω πω, αν μου τα έκλεψαν… πίκρα μεγάλη!
Πολύ τρέξιμο, δημόσιο, διαδικασίες…
Μόνο με τη σκέψη -καθώς ντυνόμουν- ότι θα έχω να αντιμετωπίσω όλα αυτά… ανακατεύτηκα.
Πόσο θα μου κοστίσει τώρα να το φτιάξω;
Ήταν η αμέσως επόμενη σκέψη, καθώς φορούσα τα παπούτσια…
Κατεβαίνω, πάω να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που με ενημέρωσε και βλέπω όντως δυο τζάμια από το αμάξι σπασμένα.
Το πίσω δεξιά φινιστρίνι και το τζάμι του οδηγού.
Ανοίγω με αγωνία να δω τι έχουν πάρει.
Βλέπω τα χαρτιά στη θέση τους και ηρεμώ.
Τουλάχιστον γλύτωσα τα διαδικαστικά… ουφ!
Ρίχνω μια ματιά και διαπιστώνω ότι δε λείπει κάτι.
Δεν είχα δηλαδή και τίποτα πολύτιμο, αλλά δεν έλλειπε κάτι.
Παίρνω τηλέφωνο την ασφαλιστική για να δηλώσω το συμβάν και με ανακούφιση ακούω πως καλύπτεται το συμβάν από το συμβόλαιό μου και αναλαμβάνει η ασφαλιστική τα έξοδα.
Ουφ.. Και πάλι..
Δεύτερο ουφ, ‘πάμε καλά’ σκέφτομαι όσο περιεργάζομαι το αυτοκίνητο για να καταλάβω τι έγινε.
Παίρνω και την αστυνομία να δηλώσω το συμβάν και με ενημερώνουν ότι θα στείλουν κάποιον σύντομα.
Καθώς λοιπόν βρίσκομαι εν αναμονή της ‘αμέσου δράσεως’, αρχίζουν σιγά σιγά να περνούν οι περίοικοι γείτονες και να κοιτάζουν με περιέργεια το αυτοκίνητο αλλά και με συμπάθεια το πρόσωπό μου.
Πω πω τι σου έκαναν;
Δικό σας είναι κύριε; πω πω…
Κοίτα να δεις τι γίνεται στη γειτονιά μας…
Ωχ… έσπασαν το τζάμι… ωχ και το άλλο!
Απαπα… κινδυνεύουν οι περιουσίες μας…
Είχες συναγερμό φίλε;
Σου έκλεψαν τίποτα;
Ποτέ μην αφήνεις τα χαρτιά στο αυτοκίνητο, εγώ τα παίρνω μαζί!
Εκείνο το πρωινό είχα γίνει για μια ώρα το επίκεντρο!
Άλλοι με συμπόνια, άλλοι με παρηγοριά, άλλοι με τρόμο στα μάτια, άλλοι με περιέργεια… σίγουρα πάντως δεν πέρασα απαρατήρητος 🙂
Κι ενώ οι ευγενέστατοι αστυνομικοί με ενημέρωσαν για τα διαδικαστικά – αν θέλω να κάνω καταγγελία δηλαδή- δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν και έφυγαν στο καλό.
Κατόπιν συνεννόησης με την ασφαλιστική αποφάσισα να παω να επισκευάσω τα τζάμια σε ένα συνεργείο σχετικά κοντά στο σπίτι.
Και μετά από δύο περίπου ώρες από τη στιγμή που ο Χρήστος με ειδοποίησε για το συμβάν, το θέμα είχε ήδη τακτοποιηθεί και η λύση είχε δρομολογηθεί.
Θα άφηνα το αυτοκίνητο για μια μέρα, μέχρι να έρθει το ένα τζάμι από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.
Δεν είχα πρόβλημα με αυτό καθώς δεν το κινώ καθημερινά.
Καθώς επέστρεφα με τα πόδια προς το σπίτι, έκανα μια ερώτηση ξανά και ξανά στον εαυτό μου…
Γιατί σε μένα;
Γιατί από όλα τα αυτοκίνητα το δικό μου;
Ποιο το μάθημα από αυτή την εμπειρία;
Βλέπεις, δεν πιστεύω στην τύχη.
Πιστεύω πως για όλα υπάρχει κάποιος λόγος, έστω κι αν η αντίληψή μου για το τι συμβαίνει είναι περιορισμένη από τις πέντε μου αισθήσεις και την ανθρώπινη φύση μου.
Καθώς προχωρούσα λοιπόν σκεπτικός με το κεφάλι κάτω…
Ουπς!
Ουαου…
Μια εικόνα, μια σκηνή από το παρελθόν έρχεται στην οθόνη του μυαλού μου…
Πίσω στο 1999, περπατάω στο δρόμο σαν… κινητή βόμβα…
Με τόσο θυμό συσσωρευμένο που είμαι έτοιμος να σκάσω.
Είμαι στην Αγγλία, στο Kingston και επιστρέφω στο σπίτι έπειτα από την εξεταστική.
Έχω δώσει ένα μάθημα και ξέρω ότι έχω δεν έχω γράψει καλά.
Δεν το περνάω το μάθημα…
Ένα πολύ κρίσιμο μάθημα για το πτυχίο μου και έχω αποτύχει…
Κάθε βήμα μου, λάδι στη φωτιά.
Κάθε σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι εκρηκτική…
Περπατώ με λίγους συμφοιτητές παρέα μα δε μιλώ, κοιτάζω κάτω…
Ξαφνικά χάνω τον έλεγχο και κλωτσάω έναν καθρέφτη ενός αυτοκινήτου που… απλά βρέθηκε μπροστά μου…
Αααααααα…
Αυτό πληρώνω σήμερα σκέφτομαι καθώς ‘επιστρέφω’ νοερά 20 χρόνια μετά, περπατώντας με τα πόδια έχοντας μόλις αφήσει το χτυπημένο μου αμάξι στο συνεργείο.
Όμως… γιατί δύο τζάμια; αναρωτιέμαι συνεχίζοντας το ‘σκάψιμο’..
Πσστ… ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου…
Θυμάσαι τότε που ήσουν 15 και έσπαγες με τους συμμαθητές σου τα σηματάκια απο τις Mercedes της εποχής;
…ουπς!
Πόσο άθλιος ρε φίλε έχω υπάρξει… πόσες ηλιθιότητες έχω κάνει και τις έχω ξεχάσει…
Ουφ!
Είχα επιτέλους βρει το μάθημά μου από εκείνη την εμπειρία…
Καλά να πάθω.
Και λίγο ήταν για να ξεπλύνω τις αμαρτίες του παρελθόντος…
Το μάθημα λοιπόν ήταν πολύ σημαντικό…
Ότι δίνεις παίρνεις.
Είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι.
Έρχεται η στιγμή που όλα εξισορροπούνται…
Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ότι μου συμβαίνει, είναι κάτι πολλές φορές εγώ ο ίδιος έχω δημιουργήσει.
Ή που έχω βάλει τα θεμέλια για να μου συμβεί αν προτιμάς…
Κοίτα πρώτα μέσα πρωτού ψάξεις να βρεις την αιτία έξω αγαπημένε/η.
Πολλές φορές δε θα χρειαστεί να φτάσεις στο έξω.
Αρκεί να μείνεις λίγο στο σκάψιμο και να συνεχίσεις μέχρι να βρεις νερό…
Λάσπη δηλαδή και μετά νερό…
Τροφή για σκέψη όπως πάντα 😉