Ότι δίνεις, παίρνεις…

Ότι δίνεις, παίρνεις

Ήταν ένα συνηθισμένο πρωινό, αρχές Δεκέμβρη του 2018. 

Ο καιρός ακόμα μαλακός, ίσως και λίγο περισσότερο από το συνηθισμένο.

Θα ήταν λίγο πριν τις 10 το πρωί, την ώρα που διαβάζω τα email της ημέρας, όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο.

Όταν ακούγεται αυτός ο ήχος, αρχίζει μια ‘πάλη’ μέσα στην εγκέφαλό μου για 1-2 δευτερόλεπτα.

Λαμπάκια αναβοσβήνουν, συνάψεις δημιουργούνται, αναφορές από το παρελθόν (μνήμες) βγαίνουν από τα ‘συρτάρια’, για να πάρω τελικά τη… μεγάλη απόφαση.

Να σηκωθώ να δω ποιος είναι ή να το αγνοήσω;

Εκείνη τη φορά, ο εγκέφαλος έδωσε εντολή να απαντήσω.

Ορίστε; 

Λέω με κάπως ‘αυστηρό τόνο’ για να δείξω ότι ‘ενοχλούμαι’ αν χτύπησες τυχαία το δικό μου θυροτηλέφωνο!

Έλα Αλέξη;

Ναι! απαντώ…

Έλα ρε, ο Χρήστος είμαι από απέναντι, καλημέρα…

Καλημέρα Χρήστο…

Ρε συ το Yaris δικό σου δεν είναι εδώ πιο κάτω;

Ναι, ναι..

Σου έχουν σπάσει δύο τζάμια, κατέβα αν θέλεις να το δεις…

Παγώνω…

Ευχαριστώ πολύ ρε Χρήστο, θα κατέβω να δω…

Όχι ρε φίλε.. 

Τι είχα για να πάρει κάποιος στο αμάξι;

Τίποτα πολύτιμο.. 

Ωχ… τα χαρτιά όμως; Δίπλωμα, άδεια…

Πω πω, αν μου τα έκλεψαν… πίκρα μεγάλη!

Πολύ τρέξιμο, δημόσιο, διαδικασίες… 

Μόνο με τη σκέψη -καθώς ντυνόμουν- ότι θα έχω να αντιμετωπίσω όλα αυτά… ανακατεύτηκα.

Πόσο θα μου κοστίσει τώρα να το φτιάξω;

Ήταν η αμέσως επόμενη σκέψη, καθώς φορούσα τα παπούτσια…

Κατεβαίνω, πάω να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που με ενημέρωσε και βλέπω όντως δυο τζάμια από το αμάξι σπασμένα.

Το πίσω δεξιά φινιστρίνι και το τζάμι του οδηγού.

Ανοίγω με αγωνία να δω τι έχουν πάρει.

Βλέπω τα χαρτιά στη θέση τους και ηρεμώ.

Τουλάχιστον γλύτωσα τα διαδικαστικά… ουφ!

Ρίχνω μια ματιά και διαπιστώνω ότι δε λείπει κάτι. 

Δεν είχα δηλαδή και τίποτα πολύτιμο, αλλά δεν έλλειπε κάτι.

Παίρνω τηλέφωνο την ασφαλιστική για να δηλώσω το συμβάν και με ανακούφιση ακούω πως καλύπτεται το συμβάν από το συμβόλαιό μου και αναλαμβάνει η ασφαλιστική τα έξοδα.

Ουφ.. Και πάλι.. 

Δεύτερο ουφ, ‘πάμε καλά’ σκέφτομαι όσο περιεργάζομαι το αυτοκίνητο για να καταλάβω τι έγινε.

Παίρνω και την αστυνομία να δηλώσω το συμβάν και με ενημερώνουν ότι θα στείλουν κάποιον σύντομα.

Καθώς λοιπόν βρίσκομαι εν αναμονή της ‘αμέσου δράσεως’, αρχίζουν σιγά σιγά να περνούν οι περίοικοι γείτονες και να κοιτάζουν με περιέργεια το αυτοκίνητο αλλά και με συμπάθεια το πρόσωπό μου.

Πω πω τι σου έκαναν;

Δικό σας είναι κύριε; πω πω…

Κοίτα να δεις τι γίνεται στη γειτονιά μας…

Ωχ… έσπασαν το τζάμι… ωχ και το άλλο!

Απαπα… κινδυνεύουν οι περιουσίες μας…

Είχες συναγερμό φίλε;

Σου έκλεψαν τίποτα;

Ποτέ μην αφήνεις τα χαρτιά στο αυτοκίνητο, εγώ τα παίρνω μαζί!

Εκείνο το πρωινό είχα γίνει για μια ώρα το επίκεντρο!

Άλλοι με συμπόνια, άλλοι με παρηγοριά, άλλοι με τρόμο στα μάτια, άλλοι με περιέργεια… σίγουρα πάντως δεν πέρασα απαρατήρητος 🙂

Κι ενώ οι ευγενέστατοι αστυνομικοί με ενημέρωσαν για τα διαδικαστικά – αν θέλω να κάνω καταγγελία δηλαδή- δεν είχαν κάτι άλλο να κάνουν και έφυγαν στο καλό.

Κατόπιν συνεννόησης με την ασφαλιστική αποφάσισα να παω να επισκευάσω τα τζάμια σε ένα συνεργείο σχετικά κοντά στο σπίτι.

Και μετά από δύο περίπου ώρες από τη στιγμή που ο Χρήστος με ειδοποίησε για το συμβάν, το θέμα είχε ήδη τακτοποιηθεί και η λύση είχε δρομολογηθεί.

Θα άφηνα το αυτοκίνητο για μια μέρα, μέχρι να έρθει το ένα τζάμι από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη.

Δεν είχα πρόβλημα με αυτό καθώς δεν το κινώ καθημερινά.

Καθώς επέστρεφα με τα πόδια προς το σπίτι, έκανα μια ερώτηση ξανά και ξανά στον εαυτό μου…

Γιατί σε μένα; 

Γιατί από όλα τα αυτοκίνητα το δικό μου;

Ποιο το μάθημα από αυτή την εμπειρία;

Βλέπεις, δεν πιστεύω στην τύχη.

Πιστεύω πως για όλα υπάρχει κάποιος λόγος, έστω κι αν η αντίληψή μου για το τι συμβαίνει είναι περιορισμένη από τις πέντε μου αισθήσεις και την ανθρώπινη φύση μου.

Καθώς προχωρούσα λοιπόν σκεπτικός με το κεφάλι κάτω…

Ουπς!

Ουαου…

Μια εικόνα, μια σκηνή από το παρελθόν έρχεται στην οθόνη του μυαλού μου…

Πίσω στο 1999, περπατάω στο δρόμο σαν… κινητή βόμβα…

Με τόσο θυμό συσσωρευμένο που είμαι έτοιμος να σκάσω.

Είμαι στην Αγγλία, στο Kingston και επιστρέφω στο σπίτι έπειτα από την εξεταστική.

Έχω δώσει ένα μάθημα και ξέρω ότι έχω δεν έχω γράψει καλά. 

Δεν το περνάω το μάθημα…

Ένα πολύ κρίσιμο μάθημα για το πτυχίο μου και έχω αποτύχει…

Κάθε βήμα μου, λάδι στη φωτιά. 

Κάθε σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι εκρηκτική…

Περπατώ με λίγους συμφοιτητές παρέα μα δε μιλώ, κοιτάζω κάτω…

Ξαφνικά χάνω τον έλεγχο και κλωτσάω έναν καθρέφτη ενός αυτοκινήτου που… απλά βρέθηκε μπροστά μου…

Αααααααα…

Αυτό πληρώνω σήμερα σκέφτομαι καθώς ‘επιστρέφω’ νοερά 20 χρόνια μετά, περπατώντας με τα πόδια έχοντας μόλις αφήσει το χτυπημένο μου αμάξι στο συνεργείο.

Όμως… γιατί δύο τζάμια; αναρωτιέμαι συνεχίζοντας το ‘σκάψιμο’..

Πσστ… ακούω μια φωνή μέσα στο κεφάλι μου…

Θυμάσαι τότε που ήσουν 15 και έσπαγες με τους συμμαθητές σου τα σηματάκια απο τις Mercedes της εποχής;

…ουπς!

Πόσο άθλιος ρε φίλε έχω υπάρξει… πόσες ηλιθιότητες έχω κάνει και τις έχω ξεχάσει… 

Ουφ!

Είχα επιτέλους βρει το μάθημά μου από εκείνη την εμπειρία…

Καλά να πάθω. 

Και λίγο ήταν για να ξεπλύνω τις αμαρτίες του παρελθόντος…

Το μάθημα λοιπόν ήταν πολύ σημαντικό…

Ότι δίνεις παίρνεις.

Είτε το καταλαβαίνεις, είτε όχι. 

Έρχεται η στιγμή που όλα εξισορροπούνται…

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ότι μου συμβαίνει, είναι κάτι πολλές φορές εγώ ο ίδιος έχω δημιουργήσει. 

Ή που έχω βάλει τα θεμέλια για να μου συμβεί αν προτιμάς…

Κοίτα πρώτα μέσα πρωτού ψάξεις να βρεις την αιτία έξω αγαπημένε/η.

Πολλές φορές δε θα χρειαστεί να φτάσεις στο έξω. 

Αρκεί να μείνεις λίγο στο σκάψιμο και να συνεχίσεις μέχρι να βρεις νερό…

Λάσπη δηλαδή και μετά νερό…

Τροφή για σκέψη όπως πάντα 😉

Μοιράσου το

Έχω και newsletter πάμε μια βόλτα;

Εκεί τα λέμε πιο 'προσωπικά' και ανοίγουμε και διάλογο αν θέλουμε :)

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορείς να ειδοποιηθείς για απαντήσεις στο δικό σου σχόλιο, μέσω e-mail (απλά επίλεξέ το από το παραπάνω κουτάκι).

Μπορείς επίσης να εγγραφείς εδώ στις ειδοποιήσεις χωρίς να σχολιάσεις.

Κι' άλλη τροφή για σκέψη...

Από το 100 Day Challenge:

Η σχέση μας με το λάθος...
#100daychallenge

Το λάθος

Η μέρα που άλλαξε τη σχέση μου με… το λάθος, μια για πάντα.

Ο συμπαθητικούλης
#100daychallenge

Ο συμπαθητικούλης…

Πόσο εύκολα σχηματίζουμε ‘άποψη’ και βάζουμε ταμπέλες σε άλλους, βασιζόμενοι μόνο σε ένα στιγμιότυπο;

Αντίδραση | Απόκριση
#100daychallenge

Αντίδραση | Απόκριση

Το μη ορατό κενό που κάνει εφικτή την απόκριση σε αντίθεση με την αντίδραση…

Ο Οξυδερκής..
#100daychallenge

Ο Οξυδερκής

Ο ερευνητής, ο παρατηρητής.. αυτός που έχει πολύ μεγάλη αντιληπτική ικανότητα…

Τα στανταρντς...
#100daychallenge

Τα στανταρντς

Το σύνολο αυτών των στανταρτς και αυτών των ορίων “ανεκτικότητας”…

Τι έμαθα σε 100 μέρες
#100daychallenge

Κάθε τέλος, μια αρχή…

Αν μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να κερδίσεις και εσύ όσο και εγώ.

Η Δευτέρα...
#100daychallenge

Δευτέρα…

Ίσως η πιο παρεξηγημένη μέρα της εβδομάδας. Αυτό αλλάζει όμως…

#100daychallenge

Τα τυφλά σημεία

Ένα τυφλό σημείο θα παραμείνει τυφλό, έως ότου πέσει φως επάνω του. Tο φως μπορείς να το προκαλέσεις…

Από το Newsletter: Seeds of Freedom

Γιατί;❓

Γιατί αποφάσισα να θέσω μόνος μου αυτή τη δοκιμασία στον εαυτό μου; Μήπως είμαι μαζοχιστής;

Καλά με δουλεύεις; ????

Χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο, αύξηση των παλμών της καρδιάς, το σώμα σε κατάσταση ‘πάλης’, ένταση…

Αυτό μου άλλαξε τη ζωή…

Κάποια στιγμή, ήρθε μπροστά μου ένα video που με συντάραξε.
Με άγγιξε ρε παιδί μου.
Με έβαλε σε σκέψεις.

Το Seeds of Freedom είναι ένα εβδομαδιαίο newsletter. 

Όμως

Μην αφήσεις τη λέξη newsletter να σε παρασύρει..

Μη φανταστείς κάτι παρόμοιο, ίσως κάτι που έχεις συναντήσει στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει :)

Είναι ένα γράμμα που γράφω κάθε εβδομάδα και απευθύνεται σε σένα που βρίσκεις ενδιαφέρον να μπαίνεις για λίγο στο μυαλό μου.

Να κρυφοκοιτάς λίγο, να βλέπεις τον τρόπο που σκέφτομαι, τι αισθάνομαι, τι μαθαίνω, τι παθαίνω, να ανακαλύπτεις νέες ιδέες και οπτικές.

Γιατί το κάνω αυτό;

Χμ, πριν πάω εκεί θέλω να σε πάω κάπου αλλού. 

Στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε όλο αυτό…

Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη του 2020 και είχε ξεκινήσει το δεύτερο lockdown λόγω covid.

Είχα φρικάρει

Δεν το περίμενα.

Πίστευα πως το είχαμε αφήσει πίσω όλο αυτό με τα lockdown και τα συναφή.

Η πίεση που ένιωθα ήταν ασφυκτική…

Κάτι μέσα μου έψαχνε τρόπο να βγει, κάτι να ξεθυμάνει…

Χωρίς να καταλάβω πώς, ένα πρωινό εκεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2020), 

έγραψα ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook και το μοιράστηκα με 300 περίπου φίλους και γνωστούς.

Ήταν μια εξήγηση γιατί είχα περίπου 2 χρόνια να… πατήσω το πόδι μου εκεί (στο facebook ντε) και ήταν επίσης το τι είχα στο μυαλό μου για το μέλλον.

Στο τέλος είχε και ένα κάλεσμα για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει τις ιδέες μου μέσω email.

Έτσι ξεκίνησα να γράφω και να στέλνω ένα email κάθε εβδομάδα σε αυτούς που με εμπιστεύτηκαν και που ήταν αρκετά περίεργοι να με ακούσουν.

Με την επίγνωση που έχω σήμερα, νιώθω πως αυτό που είχα τότε την ανάγκη να κάνω, ήταν στην ουσία να επικοινωνήσω.

Να μοιραστώ κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να επικοινωνήσω κάποιες ιδέες και ξεκινήσω μια προσπάθεια που δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει. 

Με κύριο σκοπό όπως είχα στο μυαλό μου, να βοηθήσω με τον τρόπο μου όποιον είχε ανάγκη για βοήθεια εκείνο το δύσκολο διάστημα, δίνοντας ελπίδα…

…να εμπνεύσω όποιον ήταν ανοιχτός να λάβει από αυτά που μοιραζόμουν…

και να ξεκινήσω να γράφω για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος στο γράψιμο.

Σε έναν συγκεκριμένο τρόπο γραψίματος που είχα στο μυαλό μου και με ένα πλάνο που είχα σκοπό να μοιραστώ με όλους ανοιχτά.

Αυτή η εβδομαδιαία επαφή, αυτό το απλό γράμμα που έστελνα σε φίλους και γνωστούς, 

άλλοτε με ύφος περισσότερο ‘διδακτικό’ και άλλοτε ‘φιλικό’…

άρχισε να παίρνει μια ιδιαίτερη μορφή και να δημιουργείται κάτι που δε μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκίνησα.

Άρχισα να μοιράζομαι τα πάνω μου και τα κάτω μου, τους στόχους μου, τα όνειρά μου, τον τρόπο που είχα σκοπό να τα κάνω πράξη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις αναποδιές, τα συναισθηματικά κύματα, τα εμπόδια, τις αποφάσεις, τις κρίσεις, τις λύσεις, …

Όλα αυτά που ένιωθα και αισθανόμουν ότι αυτό από μόνο του έχει κάτι να προσφέρει

Μια νέα οπτική, μια άλλη προσέγγιση, μια νέα πεποίθηση, μια διαφορετική άποψη…

Να δώσει σε σένα που διαβάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…

Μια γεύση γνωστή αλλά και άγνωστη την ίδια στιγμή…

Ξεκίνησα λοιπόν κάτι νέο, από την αρχή, από το μηδέν, με μια απλή ιδέα και μια παρόρμηση να με κατευθύνει στο πρώτο βήμα…

Αυτό λοιπόν το προσωπικό γράμμα που στέλνω κάθε εβδομάδα, έχει βασικό σκοπό να προσφέρει κάτι χρήσιμο και αξιόλογο σε αυτόν που θα με εμπιστευτεί με το χρόνο και την προσοχή του…

Γιατί αυτά τα δύο, ίσως να είναι και τα πιο πολύτιμα ‘νομίσματα’.

Ναι, ακόμα και από τα ‘ευρώ’ ;)

Και… γιατί όχι με τον τρόπο αυτό να γίνω το ζωντανό παράδειγμα για όποιον θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο.

Μήπως έχεις κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάτι σε κρατάει από το να το ξεκινήσεις; 

Ή μήπως να το συνεχίσεις;

 Ή να το παρατήσεις αν χρειάζεται;

Μήπως θέλεις να ξεφύγεις από μια ζωή που δε σε εκφράζει;

Μήπως θέλεις να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα που σε εκφράζει;

Αυτό είναι σήμερα το Seeds of Freedom. 

Μαθαίνω ανοιχτά, σκέφτομαι δυνατά, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, με σκοπό να γίνω καλύτερος εγώ και να γίνεις καλύτερος/η κι εσύ.

Και έτσι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο :)

Αυτοί είναι οι σπόροι για τη δική μου ελευθερία (seeds of freedom) και αν θελήσεις μπορούν να γίνουν οι σπόροι για τη δική σου ελευθερία.

Και γιατί ελευθερία; Γιατί σπόροι ελευθερίας;

Γιατί αυτό αγαπημένε/η είναι το δικό μου προσωπικό “θέμα” στο ταξίδι της ζωής μου.

Την ελευθερία μου επιζητώ ως κυρίαρχο συναίσθημα. 

Την ψυχική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική… ελευθερία.

Όπως εγώ την έχω στο δικό μου μυαλό και όπως μπορείς να την πάρεις κι εσύ και να τη φτιάξεις όπως επιθυμείς στο δικό σου το μυαλό.

Πάρε την πρώτη ύλη που σου δίνω, πάρε τα υλικά και δημιούργησε τη δική σου συνταγή για την ελευθερία σου.

Και ξέρεις κάτι;

Αν μάθεις τον τρόπο -που αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός- τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον ίδιο τρόπο και για ότι άλλο θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου…

Είναι μια διαδικασία… 

Το μυστικό είναι να την αγαπήσεις. 

Αν το καταφέρεις, πίστεψέ με πως αυτό που θα νιώθεις κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που θα ξυπνάς, θα είναι ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Και ίσως να μην μπορείς καν να το φανταστείς ;)

Λοιπόν; 

Θα μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι;