Μια φθινοπωρινή μέρα σαν τις άλλες, εκείνες τις όμορφες πρώτες μέρες του Οκτώβρη,
καθώς ήμουν απορροφημένος στη… ‘δουλειά’ μου και βυθισμένος στις σκέψεις μου, ξαφνικά συνέβη αυτό που δε θέλεις να συμβεί…
Εμφανίζεται ο Pacman.
Το αίμα ανεβαίνει αυτόματα στο κεφάλι και με μια ασυναίσθητη κίνηση αυτό γυρίζει προς τα δεξιά να δει ποιος είναι…
Ουπς! Τι έγινε ρε παιδιά;
Με έκπληξη βλέπω τη μορφή του πατέρα μου να ανοίγει την πόρτα καθώς έχει δει ότι είμαι μέσα.
“Εντάξει για μένα είναι”…
κάνω νόημα στον Παναγιώτη που έχει πατήσει το μαγικό κουμπί για να αλλάξει η οθόνη.
“Λήξη συναγερμού” και οι καρδιές πίσω στις θέσεις τους!
Από τα παράνομα φρουτάκια στον αθώο Pacman 🙂
Ο φόβος των Ιουδαίων βλέπεις…
Ασφαλίτες με ‘πολιτικά’ έκαναν ‘ντου’ συχνά πυκνά, σε ένα παιχνίδι σαν τη γάτα με το ποντίκι.
Τα πρόστιμα τσουχτερά για τα φρουτάκια, άσε που ήμουν και ανήλικος… σχεδόν λουκέτο αν πέσεις σε στραβόξυλο…
Κι’ ενώ αυτή η εναλλαγή από τα φρουτάκια και τον τζόγο, στο “αθώο” παιχνίδι του Pacman ήταν ρουτίνα εκεί στις αρχές του ’90….
η επίσκεψη του πατέρα μου στα ηλεκτρονικά (στα σφαιριστήρια όπως λεγόταν απο τους ‘μεγάλους’), δεν ήταν συνηθισμένη.
Και πως να ήταν, αφού ήταν ‘απαγορευμένα’ αλλά σιωπηλά ‘αποδεκτά’ κατά κάποιο τρόπο…
Τα ‘ηλεκτρονικά μας’, ήταν το δεύτερο σπίτι μας.
Υπολογιστές δεν υπήρχαν βλέπεις στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ούτε google, ούτε καν κινητά.
Η τεχνολογία της εποχής, ο εθισμός μας ήταν τα ηλεκτρονικά της γειτονιάς.
Σα να λέμε το internet cafe της εποχής, χωρίς υπολογιστές και δίχως… ιντερνετ 🙂
Ήταν όμως εξίσου συναρπαστικά και εθιστικά, για τα δεδομένα της εποχής. Μαζί με το τσιγάρο βέβαια…
Εκείνη η επίσκεψη του πατέρα για καλή μου τύχη δεν ήταν για κάτι σοβαρό, ήρθε να μου αφήσει τα κλειδιά που είχα ξεχάσει.
Ο Pacman όμως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σημάδεψε εκτός από εκείνη τη μέρα και ολόκληρη την εποχή εκείνη.
Και όχι μόνο για μένα, αλλά και για αρκετούς ακόμα.
Καθώς η σκέψη μου ταξίδευε χθες το βραδάκι και σκεφτόμουν το θέμα για το σημερινό άρθρο, η μορφή του Pacman ξεπετάχτηκε μπροστά στην οθόνη του μυαλού μου.
Έτσι δεν ζούμε;
ρωτάει τώρα μια φωνή πάνω από την εικόνα…
Πώς δηλαδή;
Αγχωμένες, ενίοτε χαμογελαστές φατσούλες, μέσα σε έναν λαβύρινθο, στο κυνήγι της τροφής, της κατανάλωσης, της επιβίωσης…
Και σε αυτό το μοτίβο, μας κυνηγάνε φαντάσματα…
Τα φαντάσματα του δικού μας νου όμως…
Ο χρόνος φαίνεται να πιέζει και όσο προχωράει το παιχνίδι όλο και πιο γρήγορα, κινδυνεύεις να ‘φαγωθείς’.
Περισσότερο άγχος, περισσότερος φόβος…
Αλλά και περισσότερος εθισμός στο μοτίβο…
Τώρα θέλω κι’ άλλο άγχος κι’ άλλο φόβο, αφού έτσι έμαθα να ζω, έτσι παίρνω επιβράβευση, έτσι έχω προγραμματιστεί…
Σιγά σιγά ο χρόνος τελειώνει και το άγχος μεγαλώνει…
Game Over.
…
Κλείσε την οθόνη, πάρε μια ανάσα…
Πάρε άλλες πέντε ανάσες για να καλμάρει η αμυγδαλή του εγκεφάλου…
Γιατί παίζω το παιχνίδι του Pacman κάθε μέρα;
Γιατί… νομίζω πως είμαι ο Pacman και με κυνηγούν φαντάσματα;
Γιατί δε μπορώ να κλείσω την οθόνη και να σταματήσω να παίζω;
Γιατί δε μπορώ να δω την οθόνη από απόσταση;
Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι εύκολο να απαντηθούν, γι’ αυτό και τα καλύπτουμε με ότι έρθει μπροστά μας.
Αν είσαι λίγο “περίεργος” σαν κι εμένα και αναζητάς απαντήσεις, κάνε μια εγγραφή στο newsletter παρακάτω να κρατήσουμε επαφή.
Με ένα κλικ εγγράφεσαι, με ένα κλικ ‘ξεγράφεσαι’ όποτε θελήσεις.
Αν ‘καταφέρω’ να σε απογοητεύσω ή να προδώσω την εμπιστοσύνη σου… καλά να πάθω 😉
