Ένιωθα χαμένος. Έξω από αυτόν τον κόσμο…
Παρέμεινα ακίνητος για αρκετά δευτερόλεπτα.
Κρύος ιδρώτας. Νιώθω να κοκκινίζω ολόκληρος.
Το κεφάλι μου είναι σα να έχει αιματωθεί ολόκληρο, αρχίζει να καίει και να βαραίνει….
Μια αίσθηση ότι κρυβόσουν για χρόνια και ξαφνικά σε ανακάλυψαν.
Το ‘μυστικό’ σου δεν ήταν πλέον μυστικό, είχε φανερωθεί…
Η στιγμή της συνειδητοποίησης… επίπονη.
Όταν αντιλήφθηκα ότι η ζωή μου είναι απλά το προϊον που δημιουργούν οι καθημερινές μου συνήθειες, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Είχα βλέπεις συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή, πως ότι δικαιολογία χρησιμοποιούσα μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν απλά αυτό!
Μια ‘φθηνή δικαιολογία’ και τίποτα παραπάνω.
Κάτι που εύκολα και γρήγορα, με βοηθούσε να πετάξω την ευθύνη από πάνω μου και να τη φορτώσω αλλού.
Σε πρόσωπα, σε καταστάσεις, στην κεντρική εξουσία, σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε άλλον εκτός από μένα.
Ευθυνόφοβος στο βάθος, ‘φυσιολογικός’ στην επιφάνεια.
Η ιστορία που έπαιζε κάθε μέρα στο μυαλό μου, φαινόταν τώρα ένα ψέμα, μια απάτη…
Ήταν όμως τόσο αληθινή για μένα…
(Αναστεναγμός)
Είχα σοκαριστεί…
Γνώριζα πλέον τι έφταιγε.
Ήταν ένα κομμάτι του παζλ που έλλειπε και ήταν από τα πιο σημαντικά.
Είναι αυτό που προσθέτεις και μετά βρίσκεις γρήγορα το επόμενο και μετά το επόμενο και το μεθεπόμενο.
Η εμπειρία ήταν σουρεαλιστική.
Μια απερίγραπτη αίσθηση ανακούφισης και απελευθέρωσης, συναντούσε μια αίσθηση ντροπής και φόβου.
Τι σημαίνει τώρα αυτό;
Πόσα πράγματα ήταν ψέμα από αυτά που πίστευα μέχρι σήμερα;
Τι ζωή μπορεί να ζήσω μετά από αυτή την ‘αναλαμπή’;
Πόσα χρόνια έχασα να σκέφτομαι λάθος πράγματα;
Πόσες προοπτικές μπορώ να δω πλέον μετά από αυτό το παράθυρο που άνοιξε στο μυαλό μου;
Ρίχνω μια ματιά πίσω…
Πως όμως είχα φτάσει σε αυτή τη στιγμή; τι με οδήγησε εκεί;
Για ποιό λόγο έχανα αυτή τη διαφορετική οπτική της πραγματικότητας;
Άγνοια…
Τι αλλο; αναρωτιόμουν…
Το περιβάλλον μου…
Δε μπορούσα να δω κάτι άλλο από εκεί που ήμουν, έπρεπε να βγω λίγο πιο έξω.
Ήμουν μέσα στο κουτί και δε μπορούσα να δω ότι υπήρχε κάτι άλλο απ’ έξω.
Τι με έβγαλε νοερά από το κουτί;
Η περιέργειά μου, η υπομονή, η επιμονή και η πίστη.
Και πρώτα απ’ όλα η αίσθηση ότι κάτι υπάρχει που δεν το ξέρω.
Κάτι χάνω ρε φίλε και δεν ξέρω τι….
Μπορεί και όλα αυτά απλά να μου ήρθαν ως δώρο, δεν ξέρω…
Μπορεί κάποιος από ψηλά να άνοιξε αυτό το κουτί για μένα…
Αυτό που ξέρω καλά, είναι πως αυτή η αίσθηση της απελευθέρωσης, είναι κάτι που μπορεί να βοηθήσει και άλλους.
Το πως τώρα μπορείς να το περιγράψεις και να το τεκμηριώσεις, είναι ένα παιχνίδι που απέφευγα να παίξω γιατί είναι ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό.
Είναι βλέπεις, ένα παιχνίδι για λίγους. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να το παίξουν.
Είναι απειλή για την ασφάλειά τους. Για την ασφάλεια του ‘εγώ’ δηλαδή.
Την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Το ρομποτάκι μας.
Την τεχνητή μας νοημοσύνη.
Όμως… αποφάσισα τελικά να το παίξω και αυτές οι γραμμές είναι μέρος αυτού του παιχνιδιού.
Μήπως θέλεις να παίξεις κι εσύ; 🙂
Αλήθεια, αν η επιστήμη μπορεί να μας αποδείξει ότι κάνουμε λάθος σε κάτι που πιστεύουμε, εμείς πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε αυτή την αλήθεια;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε ότι κάναμε λάθος;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;
Εκεί έρχεται και η ‘ταπεινότητα’.
Χμ.. για δες τελικά που τα πνευματικά και τα επιστημονικά όχι μόνο μπορούν να συνυπάρξουν, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται κιόλας!
Αυτός ο χορός μεταξύ πνευματικότητας (ή θρησκείας αν προτιμάς) και επιστήμης είναι το ‘μυστικό’.
Είναι μπορείς να πεις και ο τελευταίος χορός…
Ο χορός της ελευθερίας 😉
