Ααααααααααααααα
Ωωωωωωωωωωωω
Ουααααααααααααααααααααα
….
Που είμαι;
Τι είναι αυτό;
Τι είναι αυτοί οι “εξωμήτριοι”;
Το σοκ της γέννας από την οπτική που δε θυμάται κανένας από εμάς…
Το συγκλονιστικό γεγονός που έχουμε ξεχάσει πόσο τραυματικό μπορεί να ήταν εκείνη τη στιγμή.
Αλλά και εκείνες που ακολούθησαν…
Από τη στιγμή που θα ‘σκάσουμε μύτη’ σε αυτόν τον κόσμο, θα δούμε φως μετά από 9 μήνες στο σκοτάδι!
Και ξεκινάμε από το μηδέν.
(Ουσιαστικά ξεκινάμε από το μείον κάτι, γιατί η ζωή μας έχει ήδη δημιουργηθεί εκεί μέσα στην κοιλιά της μάνας, αλλά ας πούμε ότι ξεκινάμε από το μηδέν γιατί η ‘ύπαρξή μας’, περνά σε μια νέα πραγματικότητα.
‘Κουβαλάει προίκα’ αυτά που δημιουργήθηκαν εκεί μέσα και ξεκινάει να ζει στη νέα αυτή ‘διάσταση’)
Από το σκοτάδι στο φως…
Δεν είναι συγκλονιστικό αν μείνεις λίγο εκεί;
Εννέα ολόκληρους μήνες που ήμασταν εκεί μέσα, δεν είχαμε ιδέα τι υπήρχε εκεί έξω…
Και ξαφνικά… φως!
Ουαου!
Και ξαφνικά κάτι περίεργα μεγάλα όντα να σε κοιτούν…
Άλλοι με περιέργεια, άλλοι με αστείες γκριμάτσες, άλλοι με χαμόγελο, άλλοι με δέος…
Είσαι τώρα μια ύπαρξη που ξεκινάει ως ένας λευκός καμβάς και από εκείνη τη στιγμή αρχίζουν οι άλλοι να ζωγραφίζουν πάνω σου…
Χρώματα, σχέδια, υλικά…
Μίξεις χρωμάτων, μίξεις σχεδίων, μίξεις υλικών.
Περίεργοι και άλλοτε εκκωφαντικοί ήχοι, νέες – περίεργες μυρωδιές, θεόρατα ύψη.
Ο καθένας αφήνει τη σφραγίδα του πάνω σου.
Τα δικά του λόγια, τους δικούς του ήχους, τη δική του ενέργεια…
Αλλά και τη δική του κατάθεση αγάπης, τα δικά του τραύματα, τα δικά του συναισθήματα.
Πω πω…
Τώρα που το σκέφτομαι… τι κουβαλάμε μέσα μας όλοι…
Έτσι εξηγείται σε ένα βαθμό το γιατί είμαστε έτσι όπως είμαστε.
Γιατί νιώθουμε έτσι, γιατί πιστεύουμε αυτά που πιστεύουμε, γιατί βλέπουμε αυτά που βλέπουμε, γιατί ακούμε αυτά που ακούμε…
Και έχεις και τις γιαγιάδες να βλέπουν το πηγούνι σου και να προσπαθούν το δουν από ποιον το πήρες… #tragic
Λευκός καμβάς…
Μουτζουρωμένος ήδη από την πρώτη μέρα.
Άλλοτε με όμορφα σχέδια, άλλοτε λίγο πιο αφηρημένη τέχνη.
Σε αυτόν τον ίδιο καμβά καλείσαι να ζωγραφίσεις σιγά σιγά από μόνος/η σου τη ζωή σου.
Μη έχοντας πολλές επιλογές, πιθανόν να ξεκινήσεις να ζωγραφίζεις από πάνω.
Σιγά σιγά βρίσκεις τρόπους να καλύψεις τα χρώματα και τα σχέδια του παρελθόντος και να βάλεις τώρα τα δικά σου…
Αυτό μπορεί να σε καλύψει μέχρι…
…μέχρι να βρεθείς στο επόμενο φως, στην επόμενη διάσταση.
Μπορεί και όχι…
Μπορεί να έρθει μια στιγμή που να θελήσεις να σβήσεις τα παλιά -όσο και όσα σβήνουν- και να ξεκινήσεις να ζωγραφίζεις τη δική σου τέχνη από το μηδέν και πάλι.
Και αν δεν είναι από το μηδέν, θα είναι σίγουρα πιο κοντά απ’ ότι πριν.
Τότε που έγραφες από πάνω δηλαδή…
Αυτή η διαδικασία που ζωγραφίζεις, καλύπτεις, σβήνεις, κάνεις λάθη, λερώνεται ο καμβάς από τον καφέ ή το κατοικίδιό σου…
Αυτή η διαδικασία είναι σαγηνευτική…
Και πολλές φορές αν κινείσαι ‘αυτόματα’ στους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας,
ξεχνάς ότι κάθε στιγμή που ζεις ζωγραφίζεις πάνω στον καμβά σου.
Είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι…
Και φτάνει μια στιγμή που κάτι γίνεται, κάτι θα έρθει να σταματήσει το χρόνο, να σπάσει το μοτίβο και να σου δώσει το χρόνο να αναρωτηθείς…
Τι ζωγραφίζω αλήθεια πάνω στον καμβά μου κάθε μέρα; κάθε ώρα; κάθε λεπτό; κάθε στιγμή;
Τι μετράει τελικά;
Τι ‘καμβά’ θα παραδώσω;
Τι με παρακινεί;
Γιατί κάνω αυτά που κάνω τελικά κάθε μέρα στον αυτόματο πιλότο;
Μμμ;
Αυτή τη στιγμή εγώ την ονομάζω Στ.Επ. (ΣΤΕΠ).
Στιγμή Επίγνωσης.
Κοιτάω τον καμβά μου με προσοχή.
Από όσες περισσότερες πλευρές μπορώ.
Στο φως του ήλιου, στο φως της λάμπας, στη συννεφιά, στο σούρουπο ή την αυγή…
Ώρα για λίγο σβήσιμο δε νομίζεις; 😉
Υ.Γ. Αναρωτιέμαι τι προίκα θα πάρω μαζί στην επόμενη διάσταση…
