Ήταν Σάββατο, αργά το πρωί, αρχές Οκτώβρη.
Είχαμε μια δουλειά με τη Σοφία στο κέντρο και καλέσαμε ταξί.
Μετά από λίγα λεπτά αναμονής, σταματάει μπροστά μας ο οδηγός του ταξί και αφού μας ζητάει συγνώμη για την ολιγόλεπτη καθυστέρηση, ξεκινάμε για τον προορισμό μας.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δεν είχες καμία αμφιβολία για το πως θα εξελιχθεί το ταξίδι μας 🙂
Ο χαμογελαστός και αγαθούλης οδηγός μας, ξεκίνησε να μιλάει για τους ήρωές του στο Big Brother.
Πόσο ερωτύλος είναι ο ένας σε σχέση με τον περσινό, πώς εξελίσσεται το παιχνίδι, ίντριγκες, δολοπλοκίες… όλα αυτά με γλαφυρές περιγραφές που σε έκαναν να γελάς με τον τρόπο του, παρά με τις ιστορίες του…
Τη Σοφία δηλαδή, που διασκέδαζε συζητώντας μαζί του.
Εγώ βλέπεις ήμουν από άλλο κόσμο…
Ούτε ποτέ είχα δει το big brother, ούτε και άλλες σειρές, reality κλπ.
Προσωπικά εδώ και 6 χρόνια έχω… απεξαρτηθεί από το κουτί και είμαι καθαρός 🙂
Χρησιμοποιώ τη συσκευή της τηλεόρασης, μόνο για να προβάλω κάποια ταινία από τον υπολογιστή και πολύ πιο σπάνια κάποιον αγώνα.
Δύσκολη απόφαση που όμως άλλαξε τα πάντα προς το καλύτερο.
Πίσω στον συμπαθητικούλη οδηγό μας όμως, τον οποίο δεν συμπάθησα ιδιαίτερα γιατί μου είχε ζαλίσει λίγο τ’ αυτιά με τις ιστορίες από τα reality.
Ήταν βέβαια και η Σοφία που έριχνε ‘λάδι στη φωτιά’ και είτε γελούσε με τα αστεία που έλεγε, είτε σχολίαζε από πάνω…
Με τα πολλά, φτάσαμε στον προορισμό μας και μετά από φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν (μεταξύ Σοφίας και οδηγού ταξί), χωρίσαμε με πόνο καρδιάς…
Μας πήρε περίπου μια ωρίτσα να κάνουμε τη δουλειά μας και αποφασίσαμε να πάρουμε πάλι ταξί για να γυρίσουμε σπίτι.
Η απόσταση κοντινή, αλλά οι Σαράντα Εκκλησιές, η συνοικία δηλαδή που μένουμε, είναι σε ύψωμα και δεν θέλαμε να περπατήσουμε.
‘Ρε Σοφία θα μας βρίσει άμα πάρουμε ταξί από την πιάτσα για τόσο κοντινή απόσταση’ της λέω..
‘Όχι, έχω πάρει κι άλλες φορές και δεν είχα πρόβλημα’ μου απαντά…
‘Ας είναι’ σκέφτομαι… κάτι ξέρει παραπάνω από μένα, αφού κυκλοφορεί περισσότερο.
Πλησιάζουμε λοιπόν στην πιάτσα και παρατηρώ ότι τα ταξί εναλλάσσονται γρήγορα, καθώς υπάρχει ζήτηση και πολύς κόσμος.
Φτάνουμε λοιπόν στο πρώτο ταξί και μπαίνουμε στο όχημα.
…
“Χαίρεται… στις Σαράντα Εκκλησιές πηγαίνουμε” λέω…
Καμία απόκριση…
Ο οδηγός στην ηλικία μου πάνω κάτω. Ξυρισμένο κεφάλι, σκουλαρίκι τεραστίων διαστάσεων στο αυτί που είχα στο οπτικό μου πεδίο, σβέρκος και χέρια καλυμμένα με τατουαζ.
Φυσιολογικά, θα μου ήταν συμπαθής, μόνο και μόνο λόγω της εμφάνισης.
Όμως… δεν ένιωθα έτσι…
Αφού πετάει από το παράθυρο το τσιγάρο που κάπνιζε, βάζει την υφασμάτινη μάσκα του που έμοιαζε περισσότερο με σαλιάρα…
Νιώθω την ενέργειά του και είναι τόσο αρνητική, όσο η βρωμιά στο όχημά του.
Το μεγάλο τατουάζ στο αριστερό του χέρι ‘δε φταίω εγώ που μεγαλώνω’ μαρτυρά τον εσωτερικό του κόσμο.
Που χώρος για ενσυναίσθηση…
Ήθελα απλά να τελειώσει το μαρτύριο.
Να βγούμε από αυτό το όχημα και να απομακρυνθούμε από αυτόν τον άνθρωπο.
Να μην είμαι στο ίδιο χώρο μαζί του…
Καθώς πλησιάζουμε στον προορισμό μας, ακούγεται μια μπασα φωνή, κοφτή…
“Που θέλεις;”
Είμαστε τόσο κοντά στο σπίτι, μα νιώθω τόσο άβολα εκεί μέσα…
Σε ένα λεπτό φτάνουμε στο σημείο που θα μας άφηνε.
Βγήκα από το ταξί και.. τινάχτηκα.
Δεν ήθελα να πάρω μαζί μου τίποτα από εκεί μέσα…
Ούτε την αρνητική ενέργεια του οδηγού, ούτε του οχήματος.
Ήθελα να πάω σπίτι να κάνω μπάνιο!
Και όχι μόνο μπάνιο, αλλά να βάλω και τα ρούχα στο πλυντήριο…
Το έχεις νιώσει ποτέ;
Για να ξεπεράσουμε το… σοκ και τη δυσάρεστη εμπειρία, καθίσαμε στο όμορφο καφέ της γειτονιάς να πιούμε ένα μεσημεριανό καφεδάκι στη λιακάδα.
Η Σοφία πήγε να πλύνει τα χέρια της κι εγώ σκεφτόμουν τι είχα βιώσει.
Πόσο έντονα ένιωσα την αρνητική ενέργεια του οδηγού ταξί.
Ξαφνικά όμως, μια σκέψη έρχεται σαν αστραπή…
Πόσο άδικος ήμουν για τον πρώτο οδηγό;
Πόσο θετική ενέργεια, χαμόγελο και διάθεση για ζωή είχε ο πρώτος οδηγός;
Πόσο έμεινα σε αυτά που έλεγε παρά σε αυτό που εξέπεμπε;
Τότε κατάλαβα ότι ίσως ο δεύτερος οδηγός, ήρθε σαν κοντράστ, σαν οπτική αντίθεση δηλαδή, για να καταλάβω το λάθος που έκανα, κρίνοντας τον πρώτο οδηγό σαν άνθρωπο.
Ο φαινομενικά χαζούλης, ο αφελής, ο ‘έξω καρδιά’, μπορεί να είναι μερικές φορές κουραστικός, όμως αυτός είναι ‘ενεργειακά καθαρός’.
Είναι περισσότερο καλοκάγαθος από εμάς που τον βλέπουμε ‘παράξενο’, ή κουραστικό.
Οι δύο αυτοί άνθρωποι είναι η προσωποποίηση του θετικού και του αρνητικού. Του καλού και του κακού…
Όχι ότι ο δεύτερος άνθρωπος ήταν κακός σαν φύση…
Απλά τον είχε λούσει μια αρνητική, μια κακή ενέργεια.
Και αυτό ήταν και εμφανές και αισθητό…
Τον συμπονώ… απλά προτιμώ να μην τον έχω στο πεδίο μου.
