Η γραφή φέρνει διαύγεια.
Διαύγεια νου, διαύγεια σκοπού, διαύγεια προσανατολισμού.
Αυτό ήρθε σαν ‘καθαρή’ σκέψη και είπα να την αφήσω εδώ.
Σε κάποιον μπορεί να φανεί χρήσιμη 🙂
Οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε πιστέψει ότι δεν είμαστε καλοί στο γράψιμο, προτιμάμε την ομιλία και άλλα πολλά αυτού του είδους.
Νομίζω πως αυτό έχει να κάνει με την κριτική που έχουμε δεχτεί από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, μέχρι και την εφηβεία ή ακόμα και μέχρι να τελειώσουν οι σπουδές για κάποιους.
Όταν γράφεις κάτι και ‘αξιολογείσαι’ από κάποιον άλλον, άλλοτε με αυστηρή ‘βαθμολογία’, άλλοτε με αυστηρή κριτική και άλλοτε με κόκκινα στυλό, είναι απόλυτα φυσιολογικό να σου προκληθούν τραύματα από αυτό.
(είμαι παθών και ξέρω…)
Και αν αναλογιστείς ότι αυτό γίνεται για πολλά και συνεχόμενα έτη, είναι λίγο-πολύ δεδομένο ότι έχεις ‘κολλήσει’ τον ‘ιο της έλλειψης εμπιστοσύνης’ στη δυνατότητά σου να γράφεις.
Αυτό λοιπόν που διαπιστώνω, είναι πως φοβόμαστε να γράψουμε κάτι, γιατί φοβόμαστε την κριτική.
Από την άλλη, είμαστε πολλές φορές τόσο ‘κολλημένοι’, που δε σκεφτόμαστε ότι δεν είναι ανάγκη να δει κάποιος άλλος τι γράφουμε.
Δεν είναι απαραίτητο να το δείξουμε σε κάποιον άλλον αν δε θέλουμε. Δε μας αναγκάζει κανείς.
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνουμε ορθογραφικά λάθη, δε θα μας διορθώσει και θα μας κρίνει κανείς.
Δεν είναι καν απαραίτητο να κρατήσουμε αυτό που θα γράψουμε… μπορούμε να το καταστρέψουμε, να το πετάξουμε, ακόμα και να το… κάψουμε!
Το γράψιμο είναι για μένα θεραπευτικό.
Αν θέλεις να βγάλεις κάτι από το μυαλό σου, πάρε στυλό και χαρτί και βγάλε ότι έχεις και δεν έχεις.
Δε θα αργήσεις να διαπιστώσεις, ότι τα συναισθήματα που πολλές φορές σε πνίγουν, με έναν μαγικό τρόπο, φεύγουν από σένα και πηγαίνουν στο χαρτί…
Αμφιβάλλεις; Χαμογελάς;
Για σκέψου λίγο ένα παράδειγμα…
Έρχεται ένα παιδάκι και σου δείχνει τη ζωγραφιά του. Έχει ζωγραφίσει μια καρδιά και έρχεται και σου τη δείχνει με το αθώο του χαμόγελο.
Πέρασε ή δεν πέρασε το συναίσθημα του παιδιού μέσα από το χαρτί;
Άλλο ένα παράδειγμα…
Σου δίνει ο/η σύντροφός σου ένα γράμμα.
Σε αυτό, σου ζητάει συγνώμη για όλες τις φορές που σε πίκρανε και που σε στεναχώρησε και σε ευχαριστεί για όλα όσα έχεις κάνει γι’ αυτόν/αυτήν.
Σου εκφράζει την αγάπη του/της και την εκτίμησή του/της.
Πέρασε ή δεν πέρασε το συναίσθημα από το χαρτί σε σένα;
Βλέπεις τη δύναμη που έχει;
Ξέρεις πόσο διαφορετικά θα νιώσεις αν γράψεις τους λόγους για τους οποίους είσαι ευγνώμων σε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που πιθανώς να έχετε απομακρυνθεί;
Είναι πραγματικά ακατανόητο πόσο έξω πέφτουμε τις περισσότερες φορές, για το πως σκέφτεται ή νιώθει κάποιος άλλος για εμάς.
Αν είσαι εσωστρεφής σαν εμένα, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εκφράσεις αυτό που έχεις μέσα σου μέσα από το γραπτό λόγο.
Δεν είναι καν ανάγκη να το δείξεις σε κάποιον άλλον ακόμα και αν το έχεις γράψει γι’ αυτόν!
Όλα τα παραπάνω ισχύουν και για τα θετικά και για τα αρνητικά συναισθήματα.
Παράδειγμα:
Έχω νευριάσει με κάποιον. Με έχει ενοχλήσει η συμπεριφορά του…
Στο μυαλό μου τριγυρίζει συνέχεια αυτή η σκέψη και όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο διογκώνεται, τόσο μεγαλώνει…
Έχω αρχίσει να δημιουργώ διαλόγους και συζητήσεις με το άλλο πρόσωπο, μα όλα αυτά γίνονται νοερά, μόνο στο δικό μου το μυαλό..
Οι παλμοί μου είναι πιο γρήγοροι τώρα, οι αναπνοές μου όλο και πιο γρήγορες… το αίμα κινείται στις φλέβες μου, είναι σα να ετοιμάζομαι για ‘μάχη’.
Παίρνω ένα στυλό κι ένα κομμάτι χαρτί και αρχίζω να γράφω με ‘μανία’ όλα αυτά που σκέφτομαι για το άλλο πρόσωπο.
Όλα αυτά που με έχουν ενοχλήσει, που με έχουν πειράξει, που με έχουν πληγώσει…
Όλα. Τα πάντα… Ακόμα και αυτά τα μικρά που έχω κρατήσει στη μνήμη μου…
Γράφω.. γράφω.. γράφω μέχρι να ‘αδειάσω’…
Όταν τελειώσω και… στραγγίξω, έχω πλέον βγει από αυτή την ‘εμμονική’ κατάσταση και νιώθω μια παράξενη ηρεμία…
Ουφ… τα είπα! τα ‘έβγαλα από μέσα μου’, αυτή η σκέψη κυριαρχεί και επέρχεται γαλήνη…
Το υπέροχο σε όλο αυτό, είναι ότι έφυγαν από σένα και πήγαν στο χαρτί.
Δεν πήγαν σε κάποιον άλλον. Και αυτό είναι ότι καλύτερο.
Φαντάσου όλα αυτά που έγραψες να τα είχες πει στο άλλο πρόσωπο… πως θα ένιωθε;
Φαντάσου να τα είχες πει σε κάποιο τρίτο πρόσωπο, γιατί ‘ένιωθες ότι πρέπει να τα βγάλεις από μέσα σου’.
Πως θα ένιωθε με αυτά τα σκουπίδια που μόλις του/της εναπόθεσες;
Μμμ;
Ας αλλάξουμε.. κλίμα όμως και ας πάμε στην αντίθετη κατεύθυνση.
Πως θα ένιωθε ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, αν του/της έγραφες όλα αυτά για τα οποία είσαι ευγνώμων που είναι στη ζωή σου;
Για όλα αυτά που αναγνωρίζεις ότι κάνει για σένα καθημερινά;
Για όλα αυτά που θεωρούνται δεδομένα, αλλά εσύ τα εκτιμάς;
Για όλες τις στιγμές που ήταν εκεί για σένα όταν τον/την χρειάστηκες;
Αυτό εννοώ όταν λέω ότι το γράψιμο είναι θεραπευτικό.
Είτε το κάνεις για σένα, είτε για τον άλλον, είτε γράψεις κάτι που σε ενοχλεί και το βγάλεις από μέσα σου, είτε γράψεις κάτι που θέλεις να μεταφέρεις σε κάποιον άλλον ως ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης, μόνο κέρδος υπάρχει σε όλα αυτά.
Και ξέρεις κάτι;
Όταν ένας νιώθει καλύτερα, κάνει και τον άλλον να νιώθει καλύτερα. Και αυτός ο άλλος θα κάνει κάποιον άλλον να νιώσει καλύτερα…
Και ο ‘ιός’ της αγάπης είναι “υγιής” όχι σαν τον ‘ιο’ του μίσους.
Οπότε… κόλλησέ τον άφοβα 😉