Όχι η ταυτότητα που έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε όταν ακούμε αυτή τη λέξη.
Η… άλλη.
Η πιο σημαντική.
Η άυλη.
Αυτή που δεν τη βλέπεις, δεν την πιάνεις, αυτή που δε θα σου ζητηθεί από κανέναν να του τη δείξεις.
Κι΄όμως, τη δείχνουμε σε όλους, κάθε στιγμή της ζωής μας.
Και πρώτα απ’ όλα τη δείχνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, άσχετα αν το αντιλαμβανόμαστε ή όχι συνειδητά.
Όμως για στάσου…
Πώς δηλαδή τη δείχνουμε στον εαυτό μας;
Αφού εγώ είμαι εγώ, ποιος δείχνει και ποιος βλέπει;
Ποιος μιλάει και ποιός ακούει;
Καλή ερώτηση…
Έχω απάντηση!
Δείχνει το ρομποτάκι μας, η τεχνητή μας νοημοσύνη.
Ακούμε εμείς 🙂
Ποιοι είμαστε εμείς και ποιο είναι αυτό;
Ε αυτό αν σου πω ότι το γνωρίζω θα είναι ψέματα…
Αυτό όμως που ξέρω σίγουρα, είναι πως εμείς δεν είμαστε αυτό.
Δεν ‘είμαστε’ αυτή η εσωτερική φωνή που ακούμε να μας μιλάει, γιατί πολύ απλά, για να ακούσεις κάτι να μιλάει, πάει να πει ότι δεν είσαι αυτό.
Έχουμε μια φωνή που ακούγεται, αλλά δεν είμαστε αυτή.
‘Λογικό’ δεν είναι;
“Αυτό” λοιπόν, που εγώ λατρεύω να παρομοιάζω με ρομποτάκι και τεχνητή νοημοσύνη, γιατί έτσι το αντιλαμβάνομαι καλύτερα, έχει ταυτότητα.
Η ταυτότητα λοιπόν μπορείς να πεις ότι είναι η προσωπικότητα του “εγώ” μας.
Το ρομποτάκι μας έχει τη δική του προσωπικότητα!
Την έχει δημιουργήσει με βάση τις εμπειρίες που έχει ζήσει μαζί μας.
Και το ‘εγώ’ με τη σειρά του, είναι αυτό το ρούχο με το οποίο έχουμε ντύσει τον εαυτό μας, την ύπαρξή μας.
Αυτό με το οποίο ταυτιζόμαστε.
Η ταυτότητά του δηλαδή, έχει γίνει ταυτότητά μας.
Η προσωπικότητά του, έχει γίνει προσωπικότητά μας.
Αυτό παίζει κρυφτό γιατί φοβάται να μην αποκαλυφθεί.
Γιατί αν αποκαλυφθεί, θα καταρρεύσει το δημιούργημά του, το έργο του… η ύπαρξή του καθεαυτή…
Η προσωπικότητά του ντε!
Η ύπαρξή του λοιπόν, δεν είναι (η) ύπαρξή μας.
Η ταυτότητά μας, είναι αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε αλλά δεν είμαστε.
Είναι η προσωπικότητα του ‘εγώ’.
Είναι αόρατη και άυλη, αλλά δημιουργείται και διαμορφώνεται από την πρώτη μέρα της ζωής μας.
Είναι αυτό που σκεφτόμαστε ότι είμαστε αλλά τελικά δεν είμαστε.
‘Δεν είμαι καλός στο γράψιμο’ = Η προσωπικότητα του ρομποτ έχει πιστέψει, με βάση την πρώιμη εκπαίδευση που έχει λάβει, πως δεν είναι καλό στο γράψιμο.
‘Δεν είμαι καλός στα λόγια’ = Το ρομποτ έχει συμπεράνει, με βάση τα δεδομένα που το έχουν ταϊσει οι φροντιστές στα παιδικά χρόνια και εμείς οι ίδιοι στη συνέχεια, καθώς και το κοινωνικό σύνολο, ότι ‘δεν είναι καλό στα λόγια’.
‘Είμαι καλός ποδηλάτης’ = Το ρομποτ έχει πιστέψει, έχει λάβει δηλαδή αρκετά bits πληροφοριών, έτσι ώστε να συμπεράνει ως τεχνητή νοημοσύνη, πως είναι ‘καλός ποδηλάτης’.
Κάθε τι που πιστεύει λοιπόν το ρομποτάκι, μετά από βομβαρδισμό πληροφοριών, γίνεται η ταυτότητά του.
Έχει ζωή και αυτό, προσωπικότητα, εγωισμό!
Θέλει να κάνει το δικό του, γιατί πιστεύει ότι ξέρει καλύτερα.
Ότι και να αποφασίσουμε να κάνουμε, αν πρώτα δεν έχουμε ένα πλάνο και μια στρατηγική για το πώς θα μεταβάλλουμε, θα μετασχηματίσουμε, θα μεταποιήσουμε την ταυτότητα του ‘εγώ’, οι πιθανότητες να πετύχουμε είναι δυστυχώς πολύ μικρές.
Αν δεν αλλάξει η ταυτότητα του ‘εγώ’, δηλαδή αυτή με την οποία έχουμε ταυτιστεί και εμείς οι ίδιοι, όσο και να προσπαθούμε με τη δύναμη της θέλησης…
Είναι λίγο πολύ σίγουρο ότι θα κουραστούμε και λίγο λίγο θα τα παρατήσουμε..
Να σου πω όμως τι βρίσκω ελκυστικό, συναρπαστικό και γοητευτικό;
Ότι η ταυτότητά μας αλλάζει.
Δεν είναι σταθερή.
Είναι μεταβλητή.
Λάθος ιστορία είχαμε αγοράσει, λάθος εξίσωση χρησιμοποιούσαμε…
Και αυτό από μόνο του, μπορεί να προσφέρει νόημα στη ζωή μας 🙂
Μια νέα αρχή. Από το μηδέν. Με νέα δεδομένα.
Με νέα νοοτροπία. Με νέα ταυτότητα!
Η αλλαγή ταυτότητας μπορεί να γίνει συνήθεια.
Και όταν γίνει κάτι τέτοιο, κάθε αλλαγή του εαυτού μας προς το καλύτερο γίνεται λίγο πιο εύκολη κάθε φορά.
Είμαστε εύπλαστοι, ας το εκμεταλλευτούμε 😉
Συμφωνείς; Διαφωνείς; Να το συζητήσουμε… άφησε ένα σχόλιο παρακάτω…
