Μέσα σε λίγους μήνες από την πρώτη μου επιχειρηματική απόπειρα, είχα ήδη ‘χάσει’ περίπου 10.000€.
Αντί να το βλέπω όμως σαν μια αποτυχία (ναι, ήταν μια αποτυχημένη απόπειρα), προτιμώ να το διατυπώνω λίγο διαφορετικά.
Να λέω δηλαδή την ίδια ιστορία με διαφορετικό τρόπο στον εαυτό μου, έτσι ώστε να πάρω το μέγιστο από αυτή την εμπειρία.
‘Διορθώνω’ λοιπόν και λέω ότι ‘μου κόστισε 10.000€ για να πάρω ένα πολύ σημαντικό μάθημα’.
Τότε μου φαινόταν ότι έχασα τα πάντα…
Τώρα, βλέπω ότι ήταν απλά κάτι που μου κόστισε ακριβά, λόγω απειρίας.
Κοινώς, η απληστία μου, η απειρία μου και άγνοιά μου, με οδήγησαν σε μια σειρά λανθασμένων αποφάσεων, που είχαν σαν αποτέλεσμα την αποτυχία της συγκεκριμένης προσπάθειας.
Η εμπειρία όλη όμως, οι γνώσεις και οι δεξιότητες που απέκτησα, οι άνθρωποι που γνώρισα και η ευρηματικότητα που χρειάστηκε να αναπτύξω έπειτα από εκείνο το ‘στραπάτσο’ προκειμένου να συνεχίσω, είναι δεδομένο ότι τελικά άξιζαν πολύ περισσότερο από τα χρήματα που μου κόστισε.
Έτσι, επιλέγω να το βλέπω σαν επένδυση στον εαυτό μου και όχι σαν κάτι που επιχείρησα και απέτυχε.
Ήταν απλά ένα λάθος και το πλήρωσα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν η ιστορία στο μυαλό μου.
Τότε λοιπόν, πίστευα πως εκείνο ήταν το πιο ακριβό μάθημα που είχα πάρει έως τότε στη ζωή μου.
Όμως λίγο αργότερα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν.
Υπάρχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο, το οποίο μάλιστα δεν είχα εκτιμήσει τόσο.
Ήταν λίγα χρόνια πίσω.
Στην Αγγλία, της δεκαετίας του ’90.
Στα τέλη της δεκαετίας για την ακρίβεια, από το 1996 μέχρι και το μισό 2000.
Τότε που σπούδασα οικονομικά δηλαδή και έγινα ένας επιφανής οικονομολόγος ????????
Προφανώς και αστειεύομαι…
Βλέπεις, τα φοιτητικά μου χρόνια δεν περιείχαν πολύ διάβασμα.
Είχαν όμως άφθονο playstation, tv και internet στα σχετικά ‘πρώιμα’ χρόνια του.
Παρόλη όμως την τεμπελιά και την ανεμελιά της εποχής, το να ζεις στην Αγγλία, σε μια πιο ανεπτυγμένη από την Ελλάδα χώρα δηλαδή, όντας νέος, ήταν από μόνο του ένας πλούτος σε εμπειρίες.
Κι’ αν όλες αυτές οι εμπειρίες ήταν σημαντικές και με βοήθησαν πολύ στην έως τώρα πορεία της ζωής μου, υπήρχε ένα βασικό μάθημα που έμαθα αυτά τα τέσσερα χρόνια που έμεινα εκεί.
Και ήρθε την τελευταία χρονιά, τη χρονιά του μεταπτυχιακού.
Δεν ξέρω αν ήταν λόγω του ‘επιπέδου’ του μεταπτυχιακού, ή του επιπέδου του δικού μου μυαλού, που ήταν πλέον λίγο περισσότερο ώριμο απ’ ότι όταν πρωτοπήγε.
Αυτό το μάθημα από μόνο του, το κοστολογώ 50.000€, όσα δηλαδή πάνω κάτω ήταν και τα χρήματα που επένδυσαν οι γονείς μου όλα αυτά τα χρόνια για να ‘με σπουδάσουν’.
Ήταν το ένα και μοναδικό στοιχείο που με βοήθησε όλα αυτά τα χρόνια να πορεύομαι και να εξελίσσομαι.
Είναι το ένα στοιχείο που παρατηρώ ότι λείπει από τη συντριπτική πλειοψηφια των ανθρώπων, είτε από αυτούς που η κοινή γνώμη θεωρεί μορφωμένους, είτε από αυτούς που αποκαλεί αμόρφωτους.
Είναι το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο στο μυαλό ενός ανθρώπου που ζει στη σημερινή κοινωνία…
Εντάξει, ας το μαρτυρήσω 🙂
Είναι η δυνατότητα να μπορείς να διακρίνεις σε κάθε πληροφορία που λαμβάνεις, την άποψη από το γεγονός.
Μμμ σιγά.. μπορεί να σκεφτείς, αυτό εγώ το έχω εύκολο…
Αμ δε, θα σου πω εγώ….
Μην είσαι τόσο σίγουρος/η…
Δεν είναι θέμα διάννοιας αγαπημένε/η.
Είναι περισσότερο θέμα προσοχής και επίγνωσης.
Γιατί είναι ένα θέμα να αντιλαμβάνεσαι κάτι νοητικά και να το αποδέχεσαι ως αλήθεια και είναι άλλο πράγμα να το κάνεις πράξη.
Η κοινή λογική βλέπεις, δεν είναι και κοινή πρακτική.
Καθημερινά, παρατηρώ ανθρώπους ανεξαρτήτως ‘μορφωτικού επιπέδου’ να πέφτουν στην παγίδα και να ξοδεύουν το χρόνο τους και την ενέργειά τους (καθώς και το χρόνο και την ενέργεια των άλλων), ασχολούμενοι με απόψεις και όχι με γεγονότα.
Είναι τόσο λεπτή μα τόσο σημαντική αυτή η διαφορά, που στην κυριολεξία από μόνη της είναι ικανή να καθορίσει την ποιότητα της ζωής ενός ανθρώπου ή ακόμα και ολόκληρης της κοινωνίας.
Άνθρωποι που αναμασούν σα πεινασμένα αδέσποτα τις απόψεις, που τους ταίζουν τα ‘μέσα’ και προσπαθούν να νιώσουν σημαντικοί με το να μοιράζονται την πληροφορία που μόλις ήρθε στα μάτια τους.
Σκληρό αλλά πέρα για πέρα αληθινό…
Μείνε λίγο σε αυτό, σε προ(σ)καλώ.
Σκέψου… την επόμενη φορά που θα έρθει μια πληροφορία μπροστά σου, κάνε μια παύση, αξιοποίησε το κενό και ρώτησε τον εαυτό σου: αυτό είναι ένα γεγονός ή είναι μια άποψη;
Παραδείγματα:
Άναψε μεγάλη φωτιά (γεγονός) – Είναι εμπρησμός (άποψη)
Κοστίζει x ευρώ (γεγονός) – Είναι φθηνό/ακριβό (άποψη)
Είναι Σεπτέμβριος (γεγονός) – Θα είναι ζεστός μήνας φέτος (άποψη)
Δε μου μίλησε ο/η τάδε (γεγονός) – Κάτι έχει μαζί μου (αποψη)
Προφανώς και τα παραδείγματα είναι γενικής φύσεως.
Γι’ αυτό και είναι παραδείγματα. Υπάρχει πολύ περισσότερο βάθος σε αυτό που μοιράζομαι…
Ο ‘ιός’ της άποψης είναι κάτι που διασπείρεται από όλα τα μέσα όλη τη μέρα και στη συνέχεια από τον κάθε έναν από εμάς, που δεν μπαίνει στον κόπο να αναρωτηθεί αν αυτό είναι μια άποψη ή αν είναι ένα γεγονός.
Αν μου κόστισε 50.000€ και άλλα τόσα στη συνέχεια για να έχω την επίγνωση και την αυτοσυγκέντρωση για να μπορώ να διακρίνω αν αυτό που λαμβάνω ως πληροφορία είναι αξιόπιστη ή όχι και αν θα επιλέξω να την αφήσω να εισέλθει στο σύστημα των πεποιθήσεών μου, τότε η ερώτησή μου αγαπημένε/η σε σένα είναι η εξής:
Πόσο πιστεύεις ότι σου κοστίζει καθημερινά, σε χρόνο, χρήμα και ενέργεια, το να ασχολείσαι, να σκέφτεσαι, να σχολιάζεις και να διασπείρεις ανυπόστατες και άθλιες τις περισσότερες φορές γνώμες αλλωνών;
Τροφή για σκέψη σου δίνω, απλά λίγο διαφορετική απ’ ότι μπορεί να έχεις συνηθίσει.
Μπορεί να σε ξινίζει λίγο η γεύση της, όμως πίστεψέ με, η γλύκα της (αυτ)επίγνωσης θα σε αποζημιώσει 😉
