Η χρονιά που έφυγε άφησε μια περίεργη γεύση.
Βλέπεις… δυσκολεύομαι να την αξιολογήσω και αυτό μου φαίνεται παράξενο.
Γιατί όμως γίνεται αυτό και γιατί μου φαίνεται παράξενο;
Αφήνω τη σκέψη μου να ξεδιπλωθεί…
Από τη μια δε νιώθω ότι έφτασα στην εκπλήρωση ορισμένων στόχων.
Από την άλλη όμως νιώθω καλά με την πρόοδο και τη συνολική προσπάθειά μου.
Με το πόσο εστιασμένος στον προσανατολισμό μου ήμουν όλη τη χρονιά.
Με το πόσο προχώρησα και πόσο εξελίχθηκα σύμφωνα με αυτά που έχω στο μυαλό μου.
Όμως ο βαθμός της δικής μου εξέλιξης, βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη της ζωής γενικότερα, ή της συλλογικής εξέλιξης αν προτιμάς.
Δε ζω μόνος μου.
Ούτε κι εσύ.
Ζούμε μέσα σε μια κοινωνία προσώπων, έτσι δεν είναι;
Τί θέλεις να μας πεις;
Ευχαριστώ που με… καλιμπράρεις.
Είχα κάνει το πρώτο βήμα για να ξεφύγω από το σημείο εστίασης.
Θέλω να πω, ότι μερικές φορές η εξέλιξή μας στο χρόνο δεν είναι ορατή. Απλά δεν φαίνεται…
Δεν θα δεις κάποιο αποτέλεσμα, δεν υπάρχει κάτι το απτό.
Κι όμως προχωράμε.
Όταν λοιπόν η αλλαγή προς το καλύτερο, η εξέλιξη, η ωρίμανση, η ‘επιτυχία’ όπως ο καθένας από εμάς επιλέγει να την ορίσει για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δεν είναι εμφανής,
τότε υπάρχει ο κίνδυνος να πάρει τα ηνία το ρομποτάκι -το μυαλό μας- και να αρχίσει να μας λέει ιστορίες για το πόσο κακοί, άχρηστοι, ανίκανοι, αποτυχημένοι θα έπρεπε να νιώθουμε γιατί δεν έγινε το Χ ή το Ψ.
Με πιάνεις;
Ας το πάρω και από μια άλλη διάσταση.
Ο στόχος που βάζω για τη νέα χρονιά (ή για ένα τρίμηνο ή χωρίς χρονικό περιθώριο σε ορισμένες περιπτώσεις), δεν είναι για να πετύχω το αποτέλεσμα.
Ε;
Ναι…
Δεν το λέω για να αποποιηθώ της ευθύνης αν δεν έρθει το αποτέλεσμα.
Ούτως ή άλλως δική μου είναι η ευθύνη, είτε έρθει είτε όχι.
Ε τότε;
Ο στόχος είναι για να με τραβάει μπροστά, είναι απλά ένας φάρος στο ταξίδι μου.
Είναι απαραίτητος γιατί χάνω συχνά πυκνά τον προσανατολισμό μου (όπως όλοι μας) και είναι εκεί για να με επαναφέρει στο δρόμο που χρειάζεται (αυτόν που εμείς ορίζουμε με πρόθεση).
Ο στόχος, ο κάθε στόχος, όσο μικρός και μεγάλος να είναι, στα δικά μου τα μάτια είναι πάρα πολύ σημαντικός, γιατί θα καθορίσει το ποιος ή ποια θα πρέπει να γίνεις για να τον πετύχεις.
Τα προσόντα και οι δεξιότητες που θα αποκτήσεις, η συναισθηματική ωρίμανση, τα τραύματα που θα θεραπεύσεις, ο χρόνος που θα περάσεις με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, οι άνθρωποι που θα γνωρίσεις, οι κακές συνήθειες που θα αφήσεις πίσω,
οι καλές συνήθειες που θα χτίσεις, τα μαθήματα που θα πάρεις σε όλα τα επίπεδα, το κρυφό ταλέντο που θα ανακαλύψεις ότι έχεις, η ιδέα που θα σου έρθει και θα την κυοφορήσεις για καιρό, το ταξίδι σε ένα νέο μέρος που θα κάνεις και θα ανοίξει το μυαλό σου…
Όλα αυτά μπορεί να είναι στόχοι ή μπορεί απλά να είναι τα εργαλεία που χρειάζεσαι για να πετύχεις κάτι που έχεις στο μυαλό σου.
Δεν είναι όλα μετρήσιμα και δεν είναι όλα ορατά.
Και αυτό είναι μια μικρή ή μεγάλη παγίδα και για μένα αλλά και για σένα αγαπημένε/η.
Και να σου πω και κάτι άλλο;
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν βάζουν καν στόχους για τη νέα χρονιά.
Βάζουν ψευδοστόχους, δηλαδή εύχονται να μπορούσαν να έχουν το τάδε ή να αποκτήσουν κάτι χωρίς κόπο ή οτιδήποτε που δεν πιστεύουν πραγματικά ότι μπορεί να το πετύχουν.
Χωρίς πλάνο, χωρίς στρατηγική, χωρίς προσπάθεια…
Κι εγώ έτσι ήμουν, ξέρω πως είναι να το νιώθεις αυτό.
Αυτό που με άλλαξε όμως ήταν αυτή η παραπάνω συνειδητοποίηση.
Ότι ο στόχος είναι απλά ένας φάρος.
Ο απώτερος σκοπός δεν είναι το αποτέλεσμα, είναι το πόσο καλύτερος άνθρωπος θα γίνω στην πορεία, πώς θα νιώθω με την πρόοδο και την εξέλιξή μου και με πόση αξιοπρέπεια ζω τη ζωή μου.
(αυτό το παραπάνω καλύπτει το ‘εγώ’, υπάρχει και το ‘εμείς’ στον απώτερο σκοπό μου αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο μήνυμα…)
Αυτά φυσικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη δική μου οπτική και εστίαση.
Δε σημαίνει ότι είναι ‘σωστή’, είναι απλά ο τρόπος που βλέπω τη χρονιά που πέρασε, τη χρονιά που έρχεται και είναι ένα κάλεσμα για σένα να σκεφτείς αν θέλεις τη δική σου νέα χρονιά.
Σε τελική ανάλυση να σου πω κάτι αγαπημένε/η;
Αυτό που κυνηγάμε κι εγώ κι εσύ και κάθε άνθρωπος πάνω στη γη, είναι το πώς θέλεις να νιώθεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή.
Για μένα αυτό το συναίσθημα είναι η ελευθερία σε όλα της τα επίπεδα.
Υπάρχουν όμως και δευτερεύοντα, όπως η σύνδεση με άλλους ανθρώπους, η αγάπη, η ασφάλεια αλλά και η πνευματικότητα, η αλληλεγγύη, η συνεισφορά.
Αλήθεια, για σένα ποια είναι αυτά;
Ποιο θα έλεγες ότι είναι κυρίαρχο και ποια τα δευτερεύοντα;
Μπορείς απλά να το σκεφτείς ή μπορείς και να το μοιραστείς αν θέλεις…
Με το γνωστό απλό τρόπο… απάντησέ μου σε αυτό το μήνυμα 🙂
Καλή μας χρονιά λοιπόν αγαπημένε/η και σε ευχαριστώ που μου δίνεις λίγη από την προσοχή σου, το εκτιμώ!
