Εκτός από τα διαστήματα που είμαστε σε σχετικά κακή ψυχολογική κατάσταση, όλοι μας λίγο πολλοί επιδιώκουμε να κάνουμε κάποιου είδους αλλαγές στη ζωή μας.
Μικρότερες ή μεγαλύτερες, είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής.
Θέλουμε να πετύχουμε πράγματα, βάζουμε στόχους, κάνουμε σχέδια και πλάνα, σχεδιάζουμε στρατηγικές…
μα πολλές φορές ύστερα από τις πρώτες προσπάθειες εγκαταλείπουμε και εκλογικεύουμε…
“Τελικά δεν ήταν αυτό για μένα, δεν το ήθελα, ήταν δύσκολο, δεν ήταν όπως τα περίμενα, φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι καταστάσεις, φταίει ο καιρός” … και πάει λέγοντας
Γιατί;
Γιατί γίνεται αυτό ρε φίλε;
Δε θα ήταν ωραίο να μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλαμε πιο εύκολα;
Αυτό το ερώτημα το έχω ερωτευτεί.
Αυτή την έρευνα για να το απαντήσω την έχω σαν παιδί μου.
Αν είχα μια απάντηση που θα σε κάλυπτε θα σε ενδιέφερε;
Μια απάντηση δεν ξέρω αν υπάρχει μόνο, εγώ μαζεύω πολλές και προσπαθώ να συνδέσω τα σημεία και τις πληροφορίες για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα.
Και αυτό με τη σειρά του θέλω να το αξιοποιήσω και για μένα αλλά και να το μοιραστώ και με σένα γιατί έχω την αίσθηση ότι θα σου φανεί χρήσιμο.
Καθώς λοιπόν βρίσκομαι στην 4η μέρα από τότε που έβαλα οικειοθελώς τον εαυτό μου σε μια δοκιμασία -να γράψω 50.000 λέξεις αυτό το μήνα- περνάω το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας με το να διαβάζω να σκέφτομαι και να γράφω.
Αν με ρωτήσεις πως νιώθω, θα σου πω πως είμαι στον παράδεισο 🙂
Εντάξει ίσως υπερβάλλω λίγο, απλά ήθελα να σου μεταδώσω το πόσο πολύ απολαμβάνω αυτή τη διαδικασία.
Όχι όλα της τα σημεία, υπάρχουν και διαστήματα που υποφέρω λίγο.
Αυτό γίνεται όταν βάζω πολλές πληροφορίες στον εγκέφαλο και μπουκώνει λίγο σαν εξάτμιση!
Εκεί χρειάζονται μικρά διαλείμματα, κανένας περίπατος, κανένα σνακ για να σπάσει το μοτίβο και να ξαναδοκιμάσω να βάλω μπροστά.
(Το σνακ κατα προτίμηση χωρίς ζάχαρη αν και τώρα τελευταία αυτά τα παξιμαδάκια που τρώω είναι επικίνδυνα νόστιμα…)
Παρατηρώ λοιπόν τον εαυτό μου και νιώθω σαν να είμαι μέσα σε ένα φράκταλ.
Δηλαδή;
Διαβάζω, μελετάω, σκέφτομαι, γράφω και ταυτόχρονα παρατηρώ αυτό που βιώνω. Την εμπειρία δηλαδή.
Αυτό που το κάνει ιδιαίτερα παράξενο σαν αίσθηση, είναι ότι αυτά που διαβάζω, σκέφτομαι και γράφω, αυτά επίσης βιώνω εκείνη τη στιγμή.
Δηλαδή μελετάω τους λόγους για τους οποίους δυσκολευόμαστε να αλλάξουμε συνήθειες, ή να δημιουργήσουμε νέες και παράλληλα βρίσκομαι στη διαδικασία δημιουργίας μιας νέας συνήθειας – αυτό που γράφω κάθε μέρα για 30 μέρες συνέχεια από 1.667 + λέξεις με στόχο τις 50.000 στο τέλος του μήνα.
Καθώς το κάνω δηλαδή, καθώς το βιώνω, παρατηρώ και τί από αυτές τις μελέτες όντως συμβαίνει και στην περίπτωσή μου.
Δύσκολο να το περιγράψω, αλλά είναι σαν να είμαι μέσα στο παιχνίδι και ταυτόχρονα ο προπονητής.
Σαν τον Vialli αν θυμάσαι εκείνο το μήνυμα 🙂
Σαν να είμαι ο ηθοποιός και ταυτόχρονα ο εικονολήπτης.
Και ο σκηνοθέτης…
Με νιώθεις;
Έχοντας πλέον την εμπειρία, έχοντας πλάνο, αντικειμενικό σκοπό και μια στρατηγική μπήκα στη -μάχη της γραφής- την περασμένη Τρίτη 1η Νοεμβρίου.
Ξεκίνησα με ενθουσιασμό, πρώτη μέρα και ήμουν εκεί παρών!
Στόχος επετεύχθη, μια αίσθηση σιγουριάς και αυτοκυριαρχίας με πλημμύριζε όταν πήγα για ύπνο.
Την Τετάρτη, δεύτερη μέρα του challenge, αρχίζω να σκέφτομαι ποια ώρα της ημέρας θα ήταν καλύτερο να κάνω την έρευνα και ποια ώρα να γράφω.
Μετά από πολλές σκέψεις αποφάσισα να γίνω λίγο πιο ευέλικτος και να κρίνω κάθε πρωί κατά περίπτωση και ανάλογα με τις υπόλοιπες δουλειές και υποχρεώσεις της ημέρας.
Δεύτερο βράδυ πέφτω για ύπνο με ικανοποίηση.
Τα κατάφερα, πάμε για την 3η μέρα αύριο!
Πέμπτη πρωί ξυπνάω με λιγότερη διάθεση αλλά και περισσότερες υποχρεώσεις.
Το μυαλό μου τώρα αρχίζει να παίζει παιχνίδια.
Ναι, το ρομποτάκι μου, η τεχνητή νοημοσύνη.
‘Μήπως σήμερα να μην το πίεσεις και πολύ;’
‘Έλα μωρέ δεν έγινε και κάτι αν σήμερα δε γράψεις τόσες λέξεις’
‘Σημασία δεν έχει ο αριθμός, καλά τα πας, το έχεις’
‘Αισθάνομαι κουρασμένος… σχεδόν εξαντλημένος’
Η ώρα είναι 19:00 το απόγευμα της Πέμπτης, της τρίτης κατά σειράς ημέρας και δεν έχω γράψει λέξη.
Η έρευνα έχει πάει καλά, η ενέργεια σε καλά επίπεδα… αλλά δεν “θέλω” να γράψω.
Απλά δεν μπορώ. Κάτι με σταματάει.
Το νευρικό σύστημα βάζει φρένο.
Αρχίζω και σκέφτομαι πάλι…
“Κοίτα να δεις τώρα που το σώμα μου αντιστέκεται σε αυτή την αλλαγή”
“Ουαου ο ομοιοστατικός μηχανισμός σε δράση! Τελικά ισχύει αυτό που διαβάζω στις έρευνες και στη δική μου περίπτωση…”
“Θέλω ρε φίλε αλλά κάτι δε με αφήνει”
“Χμ αυτός ο βρόχος ανατροφοδότησης (feedback loop) είναι ξεκάθαρος σε αυτό που βιώνω”
Η ώρα έχει πάει 19:20.
Ντροπή ρε φίλε. Δε γίνεται να τα παρατήσεις από την 3η μέρα.
Γράψε έστω και λίγο. Ξεκίνα και ότι βγει…
Ώρα 21:30. Αισθάνομαι εξουθενωμένος.
Για να δω…
Γιουπιιι! Έπιασα τον ημερήσιο στόχο μου!
Τα κατάφερα!
Στα επόμενα 30 λεπτά πριν πάω να κοιμηθώ, είχα μια περίεργη αίσθηση.
Ναι μεν έγραψα αλλά… δεν το ευχαριστήθηκα ρε φίλε όσο τις προηγούμενες μέρες.
Ας είναι…
Παρασκευή, ημέρα τέταρτη.
Θέλω να γράψω από νωρίς για να μην πάθω τα ίδια με την προηγούμενη μέρα.
Η πρόθεση υπάρχει αλλά…
Το νευρικό σύστημα εξακολουθεί να θέτει εμπόδια.
‘Πω πω ρε φίλε… το αυτοσαμποτάζ σε πλήρη εξέλιξη’ σκέφτομαι.
Η μέρα κυλάει, βρίσκω μια σειρά από άλλες δουλειές να τελείωσω, την έρευνα την προχωράω…
Αλλά να γράψω δεν μπορώ.
Πάλι αντίσταση…
Πφφφ…
Αναπολώ εκείνο το συναίσθημα που είχα όταν είχα καταφέρει να γράφω για 100 συνεχόμενες μέρες πριν από ένα περίπου χρόνο.
Μα πώς τα κατάφερα;
Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό μα ήμουν κι εγώ διαφορετικός.
Άλλο τότε, άλλο τώρα.
Κι εσύ τι χρωστάς να τα ακούς όλα αυτά ε;
Ε πώς κάτι έχει και για σένα 🙂
Αγαπημένε/η,
Κάθε αλλαγή που προσπαθούμε να κάνουμε είναι δεδομένο ότι θα έχει μιας μορφής αντίσταση από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Από το νευρικό μας σύστημα.
Από το πώς εκλαμβάνεται και πώς συσχετίζεται με άλλες μνήμες και εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν.
Μην προσπαθείς να βγάλεις άκρη.
Άστο σε μένα αυτό που μου αρέσει να το κάνω 🙂
Απλά κράτα το εξής:
Απλά επειδή δεν είναι εύκολο στην αρχή, δε σημαίνει ότι δεν γίνεται.
Γίνεται.
Το ζητούμενο είναι να είναι σε συνάρτηση με τις αξίες σου και τους στόχους σου.
Κι αν χρειάζεται περισσότερη προσπάθεια μπορεί τελικά και να αξίζει τον κόπο…
Συνήθως τον αξίζει.
Το καλύτερο όμως ξέρεις ποιο είναι όταν δοκιμάζεσαι;
Όταν φτάνεις λίγο στα όριά σου;
Πως αν αντέξεις και συνεχίσεις, τότε τα επεκτείνεις τα όριά σου αυτά.
Και όσο τα επεκτείνεις, τόσο πιο πολύ έδαφος έχεις για την επόμενη φορά.
Σκέψου ότι χαρτογραφείς νέες περιοχές.
Δεν θα ήθελες να ανακαλύψεις τι έχει εκεί;
Δεν είσαι περίεργος;
Μμμ;
Τί λες; 😉
