“Απλά επειδή μπορείς να το κάνεις, δε σημαίνει ότι πρέπει και να το κάνεις”
Ήταν άνοιξη θυμάμαι του 2011, μια δεκαετία πριν δηλαδή, παρά κάτι μήνες.
Ήμουν στη διαδικασία κατασκευής του πρώτου μου website (ιστοσελίδας αν προτιμάς) και η όλη διαδικασία με είχε συνεπάρει.
Ένας νέος κόσμος ερχόταν μπροστά στα μάτια μου κι εγώ έτοιμος να τον εξερευνήσω.
Σα παιδάκι που του έχεις φέρει ένα τεράστιο κουτί γεμάτο καινούργια παιχνίδια και βλέπεις στο βλέμμα του το δέος!
Είχα την ‘τύχη’ να πάρω μια πληροφορία από έναν καλό συνάδελφο, (προγραμματιστή), που με βοήθησε πολύ τα πρώτα χρόνια που ‘μάθαινα την τέχνη’.
Ήταν ένα site με ποιοτική εκπαίδευση για το πως να κάνεις τη δουλεία.
Οδηγίες δηλαδή, βήμα πρός βήμα, πώς να κατασκευάσεις ένα site, όπως ακριβώς το ήθελα.
Εκείνη την περίοδο και μάλιστα τις πρώτες μέρες, άκουσα μια φράση, μια ατάκα, που όχι μόνο την κράτησα αλλά με συνοδεύει σε ότι κάνω από τότε στη ζωή μου.
Ήταν τόσο δυνατή που με κυριολεκτικά με διαπέρασε όταν την άκουσα πρώτη φορά.
“Just because you can, doesn’t mean you should”
τόνισε εμφατικά η Jen, η εισηγήτρια της εκπαίδευσης, με την υπέροχη μελωδική φωνή της.
Απλά επειδή έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι, δε σημαίνει ότι πρέπει και να το κάνεις.
Ουαου…
Πόσες φορές, αλήθεια, κάνω πράγματα που δε χρειάζεται να κάνω, μόνο και μόνο γιατί ‘μπορώ’ να το κάνω;
Πόσες φορές έχω τη δυνατότητα να κάνω κάτι και το κάνω χωρίς να κάνω πρώτα μια παύση και να αναρωτηθώ αν “πρέπει” όντως να το κάνω;
Πόσα λάθη μπορεί να έχω κάνει που τα επαναλαμβάνω ξανά και ξανά και δεν μπορώ να πάρω το μάθημα που πρέπει να πάρω;
Πόσο εύκολα μπορεί η σοφία να γίνει βλακεία;
Αντί δηλαδή να μπορέσω να πάρω κάποιο δίδαγμα από κάθε εμπειρία και να το αξιοποιήσω στο μέλλον (σοφία), να κάνω ακριβώς τις ίδιες πράξεις και να περιμένω διαφορετικό αποτέλεσμα (βλακεία).
Η γλυκύτατη Jen, είπε εκείνη τη φράση για να δώσει έμφαση στο γεγονός ότι στο website, δεν θέλεις να βάζεις πολλά πράγματα απλά επειδή μπορείς.
Απλά επειδή υπάρχουν. Απλά επειδή σου προσφέρονται.
Απλά επειδή σου τα πλασάρουν, σου τα πουλούν ή πιθανώς σε πείθουν ότι σου είναι απαραίτητα ή ότι τα χρειάζεσαι.
Στη δική μου περίπτωση, ήταν κάποια επιπλέον στοιχεία στην ιστοσελίδα.
Κάτι περιττό, το οποίο πάνω στη χαρά της δημιουργίας θα το έβαζα για να ‘νιώσω καλύτερα’: Επιτυχημένος. Γεμάτος. Επαρκής.
Φαντάσου ότι η πλατφόρμα για την κατασκευή του site είναι δωρεάν (λογισμικό ανοικτού κώδικα όπως λέμε – open source).
Υπάρχουν όμως χιλιάδες πρόσθετα, τα οποία δίνουν επιπλέον δυνατότητες που δεν προσφέρει η κυρίως πλατφόρμα από μόνη της.
Και αυτά είναι απαραίτητα για την κατασκευή ενός site.
Είναι δηλαδή σαν ένα πολυκατάστημα, ένα mall (αυτή είναι η πλατφόρμα, το λογισμικό), στο οποίο έχεις δωρεάν πρόσβαση και μπορείς να ‘χαζέψεις’ στα μαγαζιά (πρόσθετα-plugins).
Αν σου αρέσει κάτι το αγοράζεις και το φοράς (στο site σου).
Και όπως ακριβώς πηγαίνεις σε κάποιο πολυκατάστημα και κάτι σε κάνει να θέλεις να πάρεις και αυτό κι εκείνο και το άλλο, χωρίς πραγματικά να τα χρειάζεσαι, πάνω-κάτω το ίδιο συμβαίνει και εκεί.
Τα λιμπίζεσαι όλα, γιατί το μυαλό σου θέλει το καινούργιο, το έχει ανάγκη.
Ζούμε βλέπεις μέσα σε έναν ωκεανό από πληροφορίες…
ο εγκέφαλός μας λαμβάνει και μεταδίδει εκατομμύρια bits πληροφοριών κάθε δευτερόλεπτο.
Όπως δε σε απασχολεί το πως ακριβώς δουλεύει η μηχανή του αυτοκινήτου σου, απλά το χρησιμοποιείς για να κάνεις τη δουλειά σου, το ίδιο συμβαίνει με τον εγκέφαλό σου.
Δεν ξέρουμε τα ‘τεχνικά’, απλά το χρησιμοποιούμε για να κάνουμε τη δουλειά μας. Να πάμε στον προορισμό μας…
Αυτή λοιπόν η ατάκα της Jen, η προτροπή αν θέλεις, άναψε ένα κόκκινο λαμπάκι στον δικό μου εγκέφαλο και έχει παραμείνει από τότε αναμμένο.
‘Μήπως εμπίπτει σε αυτά που μπορώ αλλά δε χρειάζεται να κάνω;’
είναι μια ερώτηση που προσπαθώ να κάνω πάντα, πρωτού προχωρήσω σε οτιδήποτε έχει να ‘προσθέσει’ κάτι σε αυτό που κάνω.
Είτε είναι κάτι που κοστίζει χρήματα, είτε είναι κάτι που κοστίζει χρόνο, είτε είναι κάτι που κοστίζει ενέργεια που θα χρειαστεί να καταναλώσω.
Είναι κάτι που πραγματικά έχω ανάγκη;
Το χρειάζομαι; το θέλω; τι θα μου προσφέρει; μήπως τελικά με επιβαρύνει;
Αρκετά χρόνια αργότερα, περίπου το 2017 αν θυμάμαι καλά, άκουσα έναν άλλον τύπο, τον Dan, να μιλάει για focus και για συγκέντρωση προσοχής.
Και αυτός (στην ηλικία μου), μιλούσε επίσης για το πως το ΄λιγότερο πολλές φορές είναι περισσότερο’ (less is sometimes more).
Εκείνη η ατάκα ‘κούμπωσε’ με την ατάκα της Jen. Έγινε μια σύναψη στον εγκέφαλό μου ????
Χμμ, σκέφτηκα…
Αυτό θέλω να το κρατήσω, να το δουλέψω λίγο, να δω πως μπορώ να το αξιοποιήσω καλύτερα.
“Απλούστευσε τη ζωή σου”, συνέχιζε ο Dan, για να μπορέσεις να κάνεις όλα αυτά που θέλεις να κάνεις.
Διαφορετικά θα χάνεσαι συνέχεια.
Επίλεξε τις προτεραιότητές σου, κάνε μια λίστα με τις πιο σημαντικές και ζήσε με αυτές κάθε μέρα.
Ότι άλλο έρχεται, είναι θόρυβος. Πες όχι.
Αυτές οι δυο τελευταίες σειρές είναι από τότε η καθημερινή ‘εκπαίδευση’ που κάνω στον εαυτό μου.
Ότι κι αν κάνω, προσπαθώ πρώτα να περνάει από αυτό το φίλτρο:
Το θέλω; το χρειάζομαι; είναι κάτι που το κάνω συνειδητά ή από συνήθειο;
Τροφή για σκέψη λοιπόν…
Μπορεί να έχουμε όλοι μια λίστα στο μυαλό μας με το τι αποτελεί προτεραιότητα για εμάς.
Όμως αλήθεια, πόσο συχνά ζούμε με αυτή τη λίστα;
Πόσο αφήνουμε τον θόρυβο να παίρνει τα κλειδιά της ζωής μας και να κάνουν κουμάντο άλλοι για το πως τελικά ζούμε;
Θα μοιραστώ μόνο ένα παράδειγμα για να σεβαστώ το χρόνο σου.
Για το που και πως εφάρμοσα αυτές τις σκέψεις και τις έκανα πράξη στη δική μου ζωή, με τη σκέψη ότι μπορεί να σου γεννήσει μια ιδέα για να εφαρμόσεις στη δική σου ζωή.
Το κινητό μου.
Ναι, ναι αυτή η εθιστική συσκευή που αγγίζουμε ασυναίσθητα καμιά 50αριά φορές τη μέρα (έρευνες δείχνουν 200!)
Απλά επειδή μπορώ να κατεβάσω δεκάδες εφαρμογές, θέλω πραγματικά να το κάνω;
Ρωτάω κάθε φορά που σκέφτομαι να εγκαταστήσω μια εφαρμογή.
Έχω λοιπόν εγκατεστημένες μόνο τις εφαρμογές που χρειάζομαι πραγματικά.
Facebook χρειάζομαι; όχι
Instagram χρειάζομαι; όχι
άλλες εφαρμογές που ‘αποτελούν θόρυβο’ τις χρειάζομαι; όχι
Εδώ είναι οι πρώτη εικόνα μόλις ξεκλειδώνω το κινητό μου
(ένα ακόμα εμπόδιο που έχω βάλει, είναι να κλειδώνει η οθόνη).
Η πρώτη οθόνη είναι μια ‘μαυρίλα’ όπως χαριτωμένα διατύπωσε ένα ανηψάκι μου, την πρώτη φορά που το είδε ????
Είναι για να μου θυμίζει πως αν δεν έχω κάτι σημαντικό, δε χρειάζεται να προχωρήσω.
Δεν ήταν δική μου ιδέα. Το είδα πρώτη φορά από τον James Clear. συγγραφέα του (φανταστικού) βιβλίου Atomic Habits.
Η δεύτερη οθόνη, είναι η οθόνη με τις εφαρμογές που χρησιμοποιώ.
Τράπεζες, εφαρμογές επικοινωνίας, διαχείριση κωδικών, παρακολούθηση του χρόνου μου (είχα γράψει εδώ για το resucetime), φωτογραφική και gallery, εφαρμογή για πλοήγηση, αριθμονηχανή (ως αριθμολάτρης!) και ηχογράφηση φωνής για να καταγράφω τις ιδέες που έρχονται, πριν εξαφανιστούν.
Αυτά. Στις επόμενες οθόνες είναι εφαρμογές που χρησιμοποιώ ακόμα λιγότερο, όπως Skype, Chromecast, YouTube και το Play Store.
Και τέλος το Dynalist. Άλλη μια εφαρμογή για να καταγράφω ιδέες γρήγορα όπου κι αν είμαι (εφόσον έχω το κινητό μαζί μου).
Τίποτα περιττό (για μένα).
Βοηθάει. Πολύ.
Είναι το ‘άπαχο μοντέλο ζωής’ όπως το ονομάζω στο μυαλό μου.
Κόβω το λίπος από όλα. ‘Η τουλάχιστον το αποφεύγω όσο μπορώ.
Ένα μοντέλο που έχει στην κορυφή, την καθαρή σκέψη.
Η καθαρή σκέψη είναι απαραίτητη για την αυτεπίγνωση.
Η αυτεπίγνωση είναι απαραίτητη για την εξέλιξή μου.
Σε νοητικό, σωματικό και πνευματικό επίπεδο.
Όλα έχουν σαν απώτερο σκοπό να αποκτήσω την ελευθερία μου.
Από τί; από τις κακές μου συνήθειες. Τα ‘πάθη’ μου.
Αυτό πιστεύω πως θα το πετύχω αν γίνω περισσότερο συνειδητός στο τι σκέφτομαι, τι αισθάνομαι και τι πράττω.
Πιστεύω επίσης, πως για να αποκτήσω την ελευθερία μου, θα πρέπει να απεγκαταστήσω τις εφαρμογές που είχαν εγκατασταθεί τα πρώτα χρόνια της ζωής μου και δε με εξυπηρετούν πλέον.
Να βγάλω δηλαδή προσωρινά τον αυτόματο πιλότο, να φιξάρω τις βίδες που πρέπει, να αλλάξω κάποια σκουριασμένα ανταλλακτικά και να δοκιμάσω να ξαναβάλλω τον αυτόματο πιλότο.
Βλέπω τα αποτελέσματα, ξαναβγάζω τον αυτόματο, κάνω τις αλλαγές και τη συντήρηση και ξαναπροσπαθώ.
Όπως για παράδειγμα αυτό που είχα μοιραστεί στο προηγούμενο μήνυμα με τη δοκιμασία του να γράφω 6 μήνες τώρα με το αριστερό μου χέρι μια παράγραφο.
Εδώ και δυο χρόνια επίσης, ξεκίνησα να πλένω τα δόντια μου με το αριστερό, το αντίθετο χέρι δηλαδή από το ‘καλό’ μου.
Αυτή η ‘αριστερή’ εξάσκηση, κάνει το δεξί μέρος του εγκεφάλου να δουλεύει περισσότερο.
Τον καλλιτέχνη δηλαδή, όχι τον επιστήμονα (το δεξί μέρος του εγκεφάλου).
Τη διαίσθηση δηλαδή, όχι τη διάννοια.
Με κάνει περισσότερο συνειδητό, παρατηρώ τι κάνω και γιατί το κάνω.
Ξέρω, ξέρω, τα αναφέρω συχνά αυτά.
Δεν είναι ‘εκ παραδρομής’.
Με την επανάληψη μάθαμε ότι μάθαμε και κάνουμε ότι κάνουμε.
Με την επανάληψη δημιουργούνται και αλλάζουν σιγά σιγά οι συνήθειες και οι πεποιθήσεις.
Αν με ανέχεσαι και με διαβάζεις, μπορεί και να κερδίσεις κάτι τελικά ????
Σ’ ευχαριστώ που με ‘ακούς’.
Παίρνω πολλά από αυτό κάνω, εύχομαι να παίρνεις κι εσύ κάτι.
Αν κάτι θέλεις να μοιραστείς ή να συζητήσουμε, ξέρεις τον τρόπο.
Απάντησε σε αυτό το μήνυμα και το συζητάμε ????
Καλό σαββατοκύριακο να έχουμε αγαπημένε/η!
Υ.Γ. Είπα να κάνω ένα βηματάκι μπροστά και να… βαφτίσω αυτό το newsletter. Να του δώσω ένα ονοματάκι.
Βρήκα κάτι. Θέλω τη γνώμη σου (αν θέλεις να τη μοιραστείς, απλά απάντησέ μου στο μήνυμα).
“Seeds of Freedom”
Σπόροι Ελευθερίας
Αυτό μου ήρθε ως έμπνευση.
Έχω την ελευθερία ως κύριο θέμα στη ζωή μου και σε όλα αυτά που θέλω να κάνω.
Μάλιστα όταν το googlαρα για να δω αν υπάρχει κάτι ανάλογο, βρήκα με μεγάλη μου χαρά ένα τραγούδι του Manu Chao με αυτόν ακριβώς τον τίτλο (δεν το ήξερα!)
Αν θέλεις να το ακούσεις εδώ είναι, το βρήκα τέλειο!
