Το Σεπτέμβρη του ‘87 η Ελλάδα ήταν… στα πάνω της.
Λίγους μήνες πριν – τον Ιούνιο του 1987 – η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ με τις αξέχαστες βολές του Αργύρη Καμπούρη.
Τι έπος και αυτό!
Εκείνον το Σεπτέμβρη λοιπόν, μια συγκεκριμένη μέρα χαράχτηκε στη μνήμη μου για πάντα.
Τη θυμάμαι αμυδρά. Όμως αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν το πώς ένιωσα εκείνη τη μέρα.
Ήταν η μέρα που πήγα στην 1η Γυμνασίου.
Στο νέο μου σχολείο, σε ένα νέο περιβάλλον. Νέες απαιτήσεις, μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο, όλα ήταν καινούργια και διαφορετικά.
Αυτό όμως που με σημάδεψε ήταν η αίσθηση της μοναξιάς.
Του ‘ξένου’. Του ‘άσχετου’.
Ενώ όλα (σχεδόν) τα υπόλοιπα παιδιά γνωριζόντουσαν από το δημοτικό τους σχολείο, εγώ ήμουν λίγο διαφορετική περίπτωση.
Βλέπεις… το σχολείο που πήγαινα δημοτικό δεν ήταν κοντά στο σπίτι, ενώ και το γυμνάσιο ήταν λίγο πιο μακριά, περίπου 15 λεπτά δρόμος με τα πόδια.
Αυτή η αίσθηση δε με άφησε ποτέ.
Έκτοτε κάθε φορά που βρίσκομαι σε παρόμοια θέση, θυμάμαι αυτόματα πώς είχα νιώσει εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Δεν ήμουν δα και ο πιο εξωστρεφής που θα πιάσει κουβέντα με αγνώστους…
Τελοσπάντων.
Περασμένα μα σίγουρα όχι ξεχασμένα.
Κάπως έτσι νιώθω λίγο και σήμερα.
Μετά από δύο συνεχόμενες εβδομάδες που δεν έστειλα κάποιο μήνυμα αισθάνομαι κάπως απόμακρος και από… μένα, αλλά και από σένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Δεν είναι βέβαια μόνο οι δύο εβδομάδες που πέρασαν.
Είναι και το πώς πέρασαν.
Και αυτός ο συνδυασμός αφήνει μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι.
Οι τελευταίες (τρεις πλέον) εβδομάδες ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές και δύσκολες.
Τώρα που το σκέφτομαι, αυτός ο τελευταίος μήνας ήταν όσο έντονος ήταν και ο μήνας με τα capital controls πίσω στο 2015.
Τουλάχιστον για μένα.
Δεν τα περνάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο όλα…
Συμφωνείς;
Μια ερώτηση τριγυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες…
“Τί θα μπορούσα να μοιραστώ από αυτόν το μήνα, που θα είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν/αυτήν που θα το διαβάσει;”
Και αν αυτή η ερώτηση είναι ένα δέντρο, αρχίζουν μετά οι επόμενες ερωτήσεις σαν τα παρακλάδια.
Ποιο το μεγαλύτερο μάθημα από τις εμπειρίες των περασμένων εβδομάδων;
Τί κρατάω και τί θα μπορούσε να με βοηθήσει να πορευτώ καλύτερα στο μέλλον;
Σίγουρα κάθε μια από αυτές τις ερωτήσεις θα μπορούσε να είναι ένα μήνυμα από μόνο του.
Αν βέβαια θέλεις να πηγαίνεις βαθιά και να μη μένεις στα επιφανειακά.
Όχι σε αυτά που φαίνονται, μα σε αυτά που δε φαίνονται.
Αυτά που νιώθεις αλλά δεν τα βλέπεις.
Εκεί πολλές φορές υπάρχει κάτι που αν το δεις, έχει πολλά να σου δώσει.
Σα να βρίσκεις ένα λεκέ και θέλεις τώρα να τον καθαρίσεις.
Μα είναι δύσκολος. Θέλει προσπάθεια.
Θα χρειαστεί να κοπιάσεις…
Να ψάξεις να βρεις τρόπο, να επινοήσεις ίσως τον δικό σου, να προσπαθήσεις ξανά και ξανά.
Να τρίψεις, να το βρέξεις, να περιμένεις να στεγνώσει για αν δεις αν έφυγε.
Σε τί ποσοστό τον καθάρισες αυτή τη φορά;
Είναι κάπως καλύτερα;
Υπάρχει ακόμη;
Αν είχε ένταση 10, πόσο έχει τώρα μετά από τις προσπάθειές σου να τον καθαρίσεις;
Μμμ;
Ναι, μιλάω για τους συναισθηματικούς λεκέδες.
Και για τους ψυχολογικούς και για τους νοητικούς και για τους πνευματικούς.
Είδες τι πολυδιάστατα και περίπλοκα όντα είμαστε;
Πίσω λοιπόν στο ερώτημα – δέντρο, ή κορμό αν προτιμάς…
“Τί θα μπορούσα να μοιραστώ που θα είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν/αυτήν που θα το διαβάσει;”
Έχω την αίσθηση ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι να σου περιγράψω την αίσθηση που νιώθω ότι μου έχει αφήσει αυτό το διάστημα.
Και πιο συγκεκριμένα την αίσθηση στο σώμα μου.
Για την ακρίβεια, ένα πράγμα σαν σιδερένια πανοπλία να καλύπτει το θώρακά μου.
Σχεδόν από το λαιμό έως και το στομάχι.
Βαρύ πράγμα.
Σαν αλεξίσφαιρο γιλέκο, βαρύ, μαύρο.
Τί είναι όμως αυτό και γιατί δημιουργήθηκε;
Χμ…
Δύσκολη ερώτηση.
Νομίζω πως δημιουργήθηκε για να με προστατέψει.
Και που το ξέρεις;
Δεν το ξέρω.
Εικάζω.
Μια ιστορία δημουργώ, μέσα από την ανάγκη του μυαλού μου για να δημιουργήσει νόημα.
Πρέπει κάπως, με κάποιο τρόπο να εξηγήσει αυτό που νιώθω.
Μεταξύ μας πάντως, δε νομίζω πως η ιστορία απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.
Ένιωσα εκτεθειμένος, κατά κάποιο ‘ανοιχτός’ και περισσότερο ευάλωτος απ’ ότι το σύστημα αντέχει με τις υπάρχουσες ρυθμίσεις.
Αυτό όμως δεν το ‘σκέφτηκα’, ούτε και το συνειδητοποίησα.
Απλά κρίνω από το αποτέλεσμα.
Από αυτό που νιώθω, αλλά δε βλέπω και που έχω την εμπειρία πλέον να γνωρίζω ότι υπάρχει έστω κι αν δεν είναι ‘ορατό’.
Αυτή την ασπίδα προστασίας, μια ενέργεια που καλύπτει το θώρακά μου και με θωρακίζει σαν αλεξίσφαιρο γιλέκο.
Από τί σε προστατεύει; μπορεί να ρωτήσεις.
Από κάτι που δε μπορώ να το αντέξω.
Ένα συναισθηματικό/ψυχολογικό/νοητικό/πνευματικό βάρος.
Είναι η αυτοάμυνά μου.
Κι εσύ την έχεις.
Και σε σένα δουλεύει και εσένα σε προστατεύει.
Με απίθανους τρόπους.
Απλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς σκέφτεται το ρομποτάκι μας, η τεχνητή μας νοημοσύνη.
Είναι αυτό που πολλές φορές σε κρατάει εκεί που είσαι για να μην τυχόν και πληγωθείς επειδή έτσι κρίνει ότι μπορεί να γίνει σύμφωνα με τα δεδομένα που έχει στο σύστημα.
Κάποιο συμβάν στο παρελθόν προκάλεσε μια ‘απόφαση της μιας φοράς’ και κλείδωσε η συγκεκριμένη αυτοπροστασία.
Ας μην ξεφεύγω όμως.
Κράτα αυτό αγαπημένε/η.
Ζορίστηκα, δυσκολεύτηκα, πιέστηκα.
Σε βαθμό μεγαλύτερο από αυτόν που μπορούσα να ‘σηκώσω’ τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Δημιουργήθηκε λοιπόν εσωτερικά -από το υποσυνείδητό μου- μια πέρα για πέρα αληθινή μα όχι ορατή, ασπίδα προστασίας για να με προστατέψει από κάποιο ‘σοκ’, ή από κάτι που δε θα μπορούσα να αντέξω.
Το αντιλήφθηκα γιατί έχω λεπτύνει τις αισθήσεις μου και μπορώ να σκανάρω το σώμα μου και να αναγνωρίσω κάτι που δεν είναι ‘δικό μου’ αλλά προήλθε από μένα.
Το μοιράζομαι για να σου δώσω μια άλλη οπτική που ίσως σε βοηθήσει και σου φανεί χρήσιμη τώρα ή στο μέλλον.
Ελπίζω να εκτιμήσεις την καλή μου πρόθεση ????
Έχεις κάτι που θέλεις να μοιραστείς;
Κάτι που θέλεις να συζητήσουμε;
Είμαι ένα μήνυμα μακριά ????
