Ο λεκές ????

Το Σεπτέμβρη του ‘87 η Ελλάδα ήταν… στα πάνω της.

Λίγους μήνες πριν – τον Ιούνιο του 1987 – η Εθνική ομάδα μπάσκετ κατακτούσε το Ευρωμπάσκετ με τις αξέχαστες βολές του Αργύρη Καμπούρη.

Τι έπος και αυτό!

Εκείνον το Σεπτέμβρη λοιπόν, μια συγκεκριμένη μέρα χαράχτηκε στη μνήμη μου για πάντα.

Τη θυμάμαι αμυδρά. Όμως αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν το πώς ένιωσα εκείνη τη μέρα.

Ήταν η μέρα που πήγα στην 1η Γυμνασίου. 

Στο νέο μου σχολείο, σε ένα νέο περιβάλλον. Νέες απαιτήσεις, μεγαλύτερα παιδιά στο σχολείο, όλα ήταν καινούργια και διαφορετικά.

Αυτό όμως που με σημάδεψε ήταν η αίσθηση της μοναξιάς

Του ‘ξένου’. Του ‘άσχετου’.

Ενώ όλα (σχεδόν) τα υπόλοιπα παιδιά γνωριζόντουσαν από το δημοτικό τους σχολείο, εγώ ήμουν λίγο διαφορετική περίπτωση.

Βλέπεις… το σχολείο που πήγαινα δημοτικό δεν ήταν κοντά στο σπίτι, ενώ και το γυμνάσιο ήταν λίγο πιο μακριά, περίπου 15 λεπτά δρόμος με τα πόδια.

Αυτή η αίσθηση δε με άφησε ποτέ. 

Έκτοτε κάθε φορά που βρίσκομαι σε παρόμοια θέση, θυμάμαι αυτόματα πώς είχα νιώσει εκείνη την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Δεν ήμουν δα και ο πιο εξωστρεφής που θα πιάσει κουβέντα με αγνώστους…

Τελοσπάντων. 

Περασμένα μα σίγουρα όχι ξεχασμένα.

Κάπως έτσι νιώθω λίγο και σήμερα.

Μετά από δύο συνεχόμενες εβδομάδες που δεν έστειλα κάποιο μήνυμα αισθάνομαι κάπως απόμακρος και από… μένα, αλλά και από σένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Δεν είναι βέβαια μόνο οι δύο εβδομάδες που πέρασαν.

Είναι και το πώς πέρασαν.

Και αυτός ο συνδυασμός αφήνει μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι. 

Οι τελευταίες (τρεις πλέον) εβδομάδες ήταν ιδιαίτερα απαιτητικές και δύσκολες. 

Τώρα που το σκέφτομαι, αυτός ο τελευταίος μήνας ήταν όσο έντονος ήταν και ο μήνας με τα capital controls πίσω στο 2015.

Τουλάχιστον για μένα. 

Δεν τα περνάμε όλοι με τον ίδιο τρόπο όλα… 

Συμφωνείς;

Μια ερώτηση τριγυρίζει στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες…

“Τί θα μπορούσα να μοιραστώ από αυτόν το μήνα, που θα είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν/αυτήν που θα το διαβάσει;”

Και αν αυτή η ερώτηση είναι ένα δέντρο, αρχίζουν μετά οι επόμενες ερωτήσεις σαν τα παρακλάδια.

Ποιο το μεγαλύτερο μάθημα από τις εμπειρίες των περασμένων εβδομάδων;

Τί κρατάω και τί θα μπορούσε να με βοηθήσει να πορευτώ καλύτερα στο μέλλον;

Σίγουρα κάθε μια από αυτές τις ερωτήσεις θα μπορούσε να είναι ένα μήνυμα από μόνο του.

Αν βέβαια θέλεις να πηγαίνεις βαθιά και να μη μένεις στα επιφανειακά. 

Όχι σε αυτά που φαίνονται, μα σε αυτά που δε φαίνονται.

Αυτά που νιώθεις αλλά δεν τα βλέπεις.

Εκεί πολλές φορές υπάρχει κάτι που αν το δεις, έχει πολλά να σου δώσει.

Σα να βρίσκεις ένα λεκέ και θέλεις τώρα να τον καθαρίσεις.

Μα είναι δύσκολος. Θέλει προσπάθεια.

Θα χρειαστεί να κοπιάσεις…

Να ψάξεις να βρεις τρόπο, να επινοήσεις ίσως τον δικό σου, να προσπαθήσεις ξανά και ξανά.

Να τρίψεις, να το βρέξεις, να περιμένεις να στεγνώσει για αν δεις αν έφυγε.

Σε τί ποσοστό τον καθάρισες αυτή τη φορά;

Είναι κάπως καλύτερα;

Υπάρχει ακόμη;

Αν είχε ένταση 10, πόσο έχει τώρα μετά από τις προσπάθειές σου να τον καθαρίσεις;

Μμμ;

Ναι, μιλάω για τους συναισθηματικούς λεκέδες. 

Και για τους ψυχολογικούς και για τους νοητικούς και για τους πνευματικούς. 

Είδες τι πολυδιάστατα και περίπλοκα όντα είμαστε;

Πίσω λοιπόν στο ερώτημα – δέντρο, ή κορμό αν προτιμάς…

“Τί θα μπορούσα να μοιραστώ που θα είχε μεγαλύτερη αξία γι’ αυτόν/αυτήν που θα το διαβάσει;”

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι να σου περιγράψω την αίσθηση που νιώθω ότι μου έχει αφήσει αυτό το διάστημα.

Και πιο συγκεκριμένα την αίσθηση στο σώμα μου.

Για την ακρίβεια, ένα πράγμα σαν σιδερένια πανοπλία να καλύπτει το θώρακά μου

Σχεδόν από το λαιμό έως και το στομάχι.

Βαρύ πράγμα.

Σαν αλεξίσφαιρο γιλέκο, βαρύ, μαύρο.

Τί είναι όμως αυτό και γιατί δημιουργήθηκε;

Χμ…

Δύσκολη ερώτηση.

Νομίζω πως δημιουργήθηκε για να με προστατέψει.

Και που το ξέρεις;

Δεν το ξέρω. 

Εικάζω.

Μια ιστορία δημουργώ, μέσα από την ανάγκη του μυαλού μου για να δημιουργήσει νόημα.

Πρέπει κάπως, με κάποιο τρόπο να εξηγήσει αυτό που νιώθω.

Μεταξύ μας πάντως, δε νομίζω πως η ιστορία απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

Ένιωσα εκτεθειμένος, κατά κάποιο ‘ανοιχτός’ και περισσότερο ευάλωτος απ’ ότι το σύστημα αντέχει με τις υπάρχουσες ρυθμίσεις.

Αυτό όμως δεν το ‘σκέφτηκα’, ούτε και το συνειδητοποίησα.

Απλά κρίνω από το αποτέλεσμα.

Από αυτό που νιώθω, αλλά δε βλέπω και που έχω την εμπειρία πλέον να γνωρίζω ότι υπάρχει έστω κι αν δεν είναι ‘ορατό’. 

Αυτή την ασπίδα προστασίας, μια ενέργεια που καλύπτει το θώρακά μου και με θωρακίζει σαν αλεξίσφαιρο γιλέκο.

Από τί σε προστατεύει; μπορεί να ρωτήσεις.

Από κάτι που δε μπορώ να το αντέξω. 

Ένα συναισθηματικό/ψυχολογικό/νοητικό/πνευματικό βάρος.

Είναι η αυτοάμυνά μου.

Κι εσύ την έχεις. 

Και σε σένα δουλεύει και εσένα σε προστατεύει.

Με απίθανους τρόπους.

Απλά είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς σκέφτεται το ρομποτάκι μας, η τεχνητή μας νοημοσύνη. 

Είναι αυτό που πολλές φορές σε κρατάει εκεί που είσαι για να μην τυχόν και πληγωθείς επειδή έτσι κρίνει ότι μπορεί να γίνει σύμφωνα με τα δεδομένα που έχει στο σύστημα. 

Κάποιο συμβάν στο παρελθόν προκάλεσε μια ‘απόφαση της μιας φοράς’ και κλείδωσε η συγκεκριμένη αυτοπροστασία.

Ας μην ξεφεύγω όμως.

Κράτα αυτό αγαπημένε/η.

Ζορίστηκα, δυσκολεύτηκα, πιέστηκα. 

Σε βαθμό μεγαλύτερο από αυτόν που μπορούσα να ‘σηκώσω’ τη δεδομένη χρονική στιγμή.

Δημιουργήθηκε λοιπόν εσωτερικά -από το υποσυνείδητό μου- μια πέρα για πέρα αληθινή μα όχι ορατή, ασπίδα προστασίας για να με προστατέψει από κάποιο ‘σοκ’, ή από κάτι που δε θα μπορούσα να αντέξω.

Το αντιλήφθηκα γιατί έχω λεπτύνει τις αισθήσεις μου και μπορώ να σκανάρω το σώμα μου και να αναγνωρίσω κάτι που δεν είναι ‘δικό μου’ αλλά προήλθε από μένα.

Το μοιράζομαι για να σου δώσω μια άλλη οπτική που ίσως σε βοηθήσει και σου φανεί χρήσιμη τώρα ή στο μέλλον.

Ελπίζω να εκτιμήσεις την καλή μου πρόθεση ????

Έχεις κάτι που θέλεις να μοιραστείς; 

Κάτι που θέλεις να συζητήσουμε;

Είμαι ένα μήνυμα μακριά ????

Μοιράσου το

Έχω και newsletter πάμε μια βόλτα;

Εβδομαδιαία τροφή για σκέψη μέσα από το μυστήριο μυαλό ενός οικονομολόγου συμπεριφοράς...

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Μπορείς να ειδοποιηθείς για απαντήσεις στο δικό σου σχόλιο, μέσω e-mail (απλά επίλεξέ το από το παραπάνω κουτάκι).

Μπορείς επίσης να εγγραφείς εδώ στις ειδοποιήσεις χωρίς να σχολιάσεις.

Κι' άλλη τροφή για σκέψη...

Από το Newsletter: Seeds of Freedom

Γιατί;❓

Γιατί αποφάσισα να θέσω μόνος μου αυτή τη δοκιμασία στον εαυτό μου; Μήπως είμαι μαζοχιστής;

Καλά με δουλεύεις; ????

Χημικές αντιδράσεις στον εγκέφαλο, αύξηση των παλμών της καρδιάς, το σώμα σε κατάσταση ‘πάλης’, ένταση…

Αυτό μου άλλαξε τη ζωή…

Κάποια στιγμή, ήρθε μπροστά μου ένα video που με συντάραξε.
Με άγγιξε ρε παιδί μου.
Με έβαλε σε σκέψεις.

Από το 100 Day Challenge:

Η σχέση μας με το λάθος...
#100daychallenge

Το λάθος

Η μέρα που άλλαξε τη σχέση μου με… το λάθος, μια για πάντα.

Ο συμπαθητικούλης
#100daychallenge

Ο συμπαθητικούλης…

Πόσο εύκολα σχηματίζουμε ‘άποψη’ και βάζουμε ταμπέλες σε άλλους, βασιζόμενοι μόνο σε ένα στιγμιότυπο;

Αντίδραση | Απόκριση
#100daychallenge

Αντίδραση | Απόκριση

Το μη ορατό κενό που κάνει εφικτή την απόκριση σε αντίθεση με την αντίδραση…

Ο Οξυδερκής..
#100daychallenge

Ο Οξυδερκής

Ο ερευνητής, ο παρατηρητής.. αυτός που έχει πολύ μεγάλη αντιληπτική ικανότητα…

Τα στανταρντς...
#100daychallenge

Τα στανταρντς

Το σύνολο αυτών των στανταρτς και αυτών των ορίων “ανεκτικότητας”…

Τι έμαθα σε 100 μέρες
#100daychallenge

Κάθε τέλος, μια αρχή…

Αν μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου να κερδίσεις και εσύ όσο και εγώ.

Η Δευτέρα...
#100daychallenge

Δευτέρα…

Ίσως η πιο παρεξηγημένη μέρα της εβδομάδας. Αυτό αλλάζει όμως…

#100daychallenge

Τα τυφλά σημεία

Ένα τυφλό σημείο θα παραμείνει τυφλό, έως ότου πέσει φως επάνω του. Tο φως μπορείς να το προκαλέσεις…

Το Seeds of Freedom είναι ένα εβδομαδιαίο newsletter. 

Όμως

Μην αφήσεις τη λέξη newsletter να σε παρασύρει..

Μη φανταστείς κάτι παρόμοιο, ίσως κάτι που έχεις συναντήσει στο παρελθόν.

Δεν υπάρχει :)

Είναι ένα γράμμα που γράφω κάθε εβδομάδα και απευθύνεται σε σένα που βρίσκεις ενδιαφέρον να μπαίνεις για λίγο στο μυαλό μου.

Να κρυφοκοιτάς λίγο, να βλέπεις τον τρόπο που σκέφτομαι, τι αισθάνομαι, τι μαθαίνω, τι παθαίνω, να ανακαλύπτεις νέες ιδέες και οπτικές.

Γιατί το κάνω αυτό;

Χμ, πριν πάω εκεί θέλω να σε πάω κάπου αλλού. 

Στην πρώτη μέρα που ξεκίνησε όλο αυτό…

Ήταν στα μέσα του Νοέμβρη του 2020 και είχε ξεκινήσει το δεύτερο lockdown λόγω covid.

Είχα φρικάρει

Δεν το περίμενα.

Πίστευα πως το είχαμε αφήσει πίσω όλο αυτό με τα lockdown και τα συναφή.

Η πίεση που ένιωθα ήταν ασφυκτική…

Κάτι μέσα μου έψαχνε τρόπο να βγει, κάτι να ξεθυμάνει…

Χωρίς να καταλάβω πώς, ένα πρωινό εκεί στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη (2020), 

έγραψα ένα μακροσκελές κείμενο στο facebook και το μοιράστηκα με 300 περίπου φίλους και γνωστούς.

Ήταν μια εξήγηση γιατί είχα περίπου 2 χρόνια να… πατήσω το πόδι μου εκεί (στο facebook ντε) και ήταν επίσης το τι είχα στο μυαλό μου για το μέλλον.

Στο τέλος είχε και ένα κάλεσμα για όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει τις ιδέες μου μέσω email.

Έτσι ξεκίνησα να γράφω και να στέλνω ένα email κάθε εβδομάδα σε αυτούς που με εμπιστεύτηκαν και που ήταν αρκετά περίεργοι να με ακούσουν.

Με την επίγνωση που έχω σήμερα, νιώθω πως αυτό που είχα τότε την ανάγκη να κάνω, ήταν στην ουσία να επικοινωνήσω.

Να μοιραστώ κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες, να επικοινωνήσω κάποιες ιδέες και ξεκινήσω μια προσπάθεια που δεν ήξερα ακριβώς που θα καταλήξει. 

Με κύριο σκοπό όπως είχα στο μυαλό μου, να βοηθήσω με τον τρόπο μου όποιον είχε ανάγκη για βοήθεια εκείνο το δύσκολο διάστημα, δίνοντας ελπίδα…

…να εμπνεύσω όποιον ήταν ανοιχτός να λάβει από αυτά που μοιραζόμουν…

και να ξεκινήσω να γράφω για να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος στο γράψιμο.

Σε έναν συγκεκριμένο τρόπο γραψίματος που είχα στο μυαλό μου και με ένα πλάνο που είχα σκοπό να μοιραστώ με όλους ανοιχτά.

Αυτή η εβδομαδιαία επαφή, αυτό το απλό γράμμα που έστελνα σε φίλους και γνωστούς, 

άλλοτε με ύφος περισσότερο ‘διδακτικό’ και άλλοτε ‘φιλικό’…

άρχισε να παίρνει μια ιδιαίτερη μορφή και να δημιουργείται κάτι που δε μπορούσα να φανταστώ όταν το ξεκίνησα.

Άρχισα να μοιράζομαι τα πάνω μου και τα κάτω μου, τους στόχους μου, τα όνειρά μου, τον τρόπο που είχα σκοπό να τα κάνω πράξη, τις αποτυχίες, τις επιτυχίες, τις αναποδιές, τα συναισθηματικά κύματα, τα εμπόδια, τις αποφάσεις, τις κρίσεις, τις λύσεις, …

Όλα αυτά που ένιωθα και αισθανόμουν ότι αυτό από μόνο του έχει κάτι να προσφέρει

Μια νέα οπτική, μια άλλη προσέγγιση, μια νέα πεποίθηση, μια διαφορετική άποψη…

Να δώσει σε σένα που διαβάζεις κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα…

Μια γεύση γνωστή αλλά και άγνωστη την ίδια στιγμή…

Ξεκίνησα λοιπόν κάτι νέο, από την αρχή, από το μηδέν, με μια απλή ιδέα και μια παρόρμηση να με κατευθύνει στο πρώτο βήμα…

Αυτό λοιπόν το προσωπικό γράμμα που στέλνω κάθε εβδομάδα, έχει βασικό σκοπό να προσφέρει κάτι χρήσιμο και αξιόλογο σε αυτόν που θα με εμπιστευτεί με το χρόνο και την προσοχή του…

Γιατί αυτά τα δύο, ίσως να είναι και τα πιο πολύτιμα ‘νομίσματα’.

Ναι, ακόμα και από τα ‘ευρώ’ ;)

Και… γιατί όχι με τον τρόπο αυτό να γίνω το ζωντανό παράδειγμα για όποιον θέλει να δοκιμάσει κάτι καινούργιο.

Μήπως έχεις κάτι στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάτι σε κρατάει από το να το ξεκινήσεις; 

Ή μήπως να το συνεχίσεις;

 Ή να το παρατήσεις αν χρειάζεται;

Μήπως θέλεις να ξεφύγεις από μια ζωή που δε σε εκφράζει;

Μήπως θέλεις να δημιουργήσεις μια καθημερινότητα που σε εκφράζει;

Αυτό είναι σήμερα το Seeds of Freedom. 

Μαθαίνω ανοιχτά, σκέφτομαι δυνατά, μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, με σκοπό να γίνω καλύτερος εγώ και να γίνεις καλύτερος/η κι εσύ.

Και έτσι να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο :)

Αυτοί είναι οι σπόροι για τη δική μου ελευθερία (seeds of freedom) και αν θελήσεις μπορούν να γίνουν οι σπόροι για τη δική σου ελευθερία.

Και γιατί ελευθερία; Γιατί σπόροι ελευθερίας;

Γιατί αυτό αγαπημένε/η είναι το δικό μου προσωπικό “θέμα” στο ταξίδι της ζωής μου.

Την ελευθερία μου επιζητώ ως κυρίαρχο συναίσθημα. 

Την ψυχική, νοητική, συναισθηματική, οικονομική… ελευθερία.

Όπως εγώ την έχω στο δικό μου μυαλό και όπως μπορείς να την πάρεις κι εσύ και να τη φτιάξεις όπως επιθυμείς στο δικό σου το μυαλό.

Πάρε την πρώτη ύλη που σου δίνω, πάρε τα υλικά και δημιούργησε τη δική σου συνταγή για την ελευθερία σου.

Και ξέρεις κάτι;

Αν μάθεις τον τρόπο -που αυτός είναι και ο αντικειμενικός σκοπός- τότε μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον ίδιο τρόπο και για ότι άλλο θέλεις να αλλάξεις στη ζωή σου…

Είναι μια διαδικασία… 

Το μυστικό είναι να την αγαπήσεις. 

Αν το καταφέρεις, πίστεψέ με πως αυτό που θα νιώθεις κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που θα ξυπνάς, θα είναι ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς.

Και ίσως να μην μπορείς καν να το φανταστείς ;)

Λοιπόν; 

Θα μου κάνεις παρέα σε αυτό το ταξίδι;