Καθώς το μήνυμά μου θα προσγειώνεται στο email σου, το ημερολόγιο θα δείχνει πλέον το τρίτο δεκαήμερο του Αυγούστου.
Οι πιθανότητες συνεπώς να είσαι διακοπές ή να έχεις επιστρέψει από αυτές, είναι αρκετά μεγάλες.
Είναι λοιπόν μια καλή ευκαιρία, τώρα που σε βρίσκω λίγο πιο χαλαρό/ή, να σου εκμυστηρευτώ κάτι που απασχολεί τη σκέψη μου.
Θα έλεγα ότι είναι ένα ζήτημα Ζωτικής σημασίας με το Ζ κεφαλαίο.
Μπορείς επίσης να το πεις και ζήτημα ζωής και θανάτου.
Σε αυτό το τελευταίο θέλω να κάνω μια στάση…
Μην τρομάζεις.
Δεν έχω κάτι τόοοσο περίεργο στο μυαλό μου, ούτε κάτι… να σου αναγγείλω.
Είναι όμως αυτό που πριν από δυόμισι χρόνια με έκανε να αναθεωρήσω πολλά από αυτά που πίστευα και από αυτά που έκανα έως τότε.
Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι τον Γενάρη του 2020 λοιπόν, βγήκα για έναν περίπατο στη γειτονιά.
Φόρεσα λοιπόν τα αθλητικά μου, έβαλα και τα ακουστικά μου και ξεκίνησα τον περίπατο ακούγοντας παράλληλα ένα podcast.
Ένιωθα την ανάγκη να ακούσω κάτι άλλο εκτός από τις σκέψεις από το δικό μου ρομποτάκι (την έμφυτη τεχνητή νοημοσύνη μας).
Και τα podcasts είναι μια καλή ευκαιρία να ακούσεις το ρομποτάκι κάποιου άλλου 🙂
Αρκεί να έχει εκπαιδεύσει την τεχνητή του νοημοσύνη σωστά, για να παίρνεις κάτι θετικό, κάτι αξιόλογο 😉
Σε εκείνο το επεισόδιο λοιπόν, ήρθε για πρώτη φορά στην αντίληψή μου ένα βιβλίο που έμελλε να έχει μεγάλη επίδραση στον τρόπο να άρχισα να βλέπω τον κόσμο από εκείνη τη μέρα.
Σε εκείνο το βιβλίο η Αυστραλέζα συγγραφέας Bronnie Ware, έπειτα από την ενασχόλησή της με τη φροντίδα ετοιμοθάνατων, έγραφε για τα πέντε πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι μετανιώνουν όταν κάνουν μια αναδρομή, λίγο πριν το τέλος της ζωής τους.
Ήταν συγκλονιστικό.
Όχι μόνο γιατί άκουσα πράγματα που δεν είχα καν σκεφτεί, αλλά και επειδή σε κάποια από αυτά που ανέφερε, διαπίστωνα πως…
μάλλον πήγαινα προς την αντίθετη κατεύθυνση με τις αντιλήψεις που είχα υιοθετήσει.
Εκείνος ο περίπατος με ταρακούνησε.
Και αν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και με σένα, ορισμένα από αυτά που άκουσα εκείνη τη μέρα και είχαν πραγματικά νόημα για μένα, έμειναν απλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου και δεν έγιναν ποτέ πράξη.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και αυτή η αποθήκευση σε εκείνο το κομμάτι της μνήμης ήταν σημαντική.
Όταν μετά από δύο μόλις μήνες, το Μάρτιο του 2020, συνέβησαν όλα αυτά που συνέβησαν με τον covid και τους αποκλεισμούς, εκείνο το επεισόδιο και αυτό το βιβλίο, αναδύθηκαν απαλά στην επιφάνεια και στο μυαλό μου.
Ξαφνικά όλα εκείνα που είχα διαβάσει και που με είχαν συγκλονίσει, εκεί που ήταν ένα μακρινό σενάριο που δε με απασχολούσε ιδιαίτερα, ξεκίνησαν να γίνονται κάτι πιο ‘κοντινό’, πιο ‘αληθινό’.
Θυμάσαι τι περάσαμε εκείνες τις πρώτες εβδομάδες με τον πανικό και την άγνοια για τον covid;
Και τον φόβο ‘στα κόκκινα’;
Παρόλο που η αντιμετώπισή μου ήταν ψύχραιμη, το γεγονός ότι από τη μια στιγμή στην άλλη περνούσαν σκέψεις όπως ‘που ξέρεις; μπορεί να πεθάνω κι εγώ…’ δεν ήταν και πολύ συνηθισμένο για έναν υγιή και ακμαίο 45αρη με σχέδια και όνειρα για το μέλλον.
Άδραξα λοιπόν την ευκαιρία τότε και με βάση αυτά που βίωσα, αυτά που έβαλα κάτω και ένιωσα ότι θέλω να κάνω τα επόμενα χρόνια της ζωής μου και αυτά που κράτησα από εκείνο το βιβλίο,
αλλαξα σε σημαντικό βαθμό τις προτεραιότητές μου, τα ‘θέλω’ μου και τους στόχους μου.
Όχι όμως και τον προσανατολισμό μου.
Απλά πήγα πιο πίσω τους στόχους που είχα και επίσης αποφάσισα να αντικαταστήσω και μερικούς από αυτούς, καθώς δεν ήταν πλέον κάτι που ήθελα όσο πριν.
Έδωσα μεγαλύτερη έμφαση στις σχέσεις μου με τους στενούς μου ανθρώπους, έκανα ένα zoom out στο timeline της ζωής μου και άλλαξα ότι ήθελα να αλλάξω.
Δεν ήταν εύκολη αυτή η αλλαγή, αλλά αποφάσισα να βελτιστοποιήσω για τις σχέσεις μου, παρά για τους υπόλοιπους προσωπικούς στόχους.
Ξέρω, είσαι τώρα περίεργος/η να ακούσεις τα πέντε πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι μετανιώνουν όταν φτάνουν κοντά στο τέλος τη ζωής τους.
Βέβαια να βάλω ένα αστεράκι εδώ, καθώς η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως το τέλος της ζωής μας δεν αποτελεί και τέλος της ύπαρξής μας.
Αυτό όμως είναι θέμα για άλλο επεισόδιο 🙂
Ή καλύτερα για άλλη σειρά επεισοδίων…
Πάμε λοιπόν να δούμε τι μπορεί να πούμε κι εμείς όταν κάποτε βρεθούμε στην ίδια θέση:
- Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω μια ζωή αληθινή για τον εαυτό μου, όχι τη ζωή που περίμεναν οι άλλοι από μένα.
- Μακάρι να μην είχα δουλέψει τόσο σκληρά.
- Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
- Μακάρι να είχα μείνει σε επαφή με τους φίλους μου.
- Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είμαι πιο ευτυχισμένος.
Το πώς ο καθένας από εμάς θα ερμηνεύσει αυτές τις σειρές είναι συνάρτηση των πεποιθήσεων και των νοητικών μοντέλων που χρησιμοποιεί (και άλλων παραμέτρων).
Τις δικές μου σκέψεις θα τις μοιραστώ εν καιρώ.
(Τις γράφω ακόμα βλέπεις…)
Επειδή όμως τα μηνύματά μου είναι τροφή για σκέψη και επειδή όπως είπα λίγο παραπάνω πιθανόν να σε πετυχαίνω σε μια πιο χαλαρή φάση,
σου προσφέρω την ευκαιρία, σου πετάω το μπαλάκι για να αφουγκραστείς κι εσύ αυτά που μοιράστηκε μαζί μας η αγαπημένη Bronnie Ware.
Και φυσικά αν θέλεις μπορούμε να το συζητήσουμε.
Τον ξέρεις τον τρόπο, απλά απαντάς στο μήνυμά μου 🙂
Εις το επανιδείν!
Υ.Γ. Έχουν πολύ βάθος αυτά τα 5 πράγματα παραπάνω.
Διάβασέ τα ξανά και ξανά.
Κόλλησέ τα στο μυαλό σου για λίγες μέρες.
Πίστεψέ με… αξίζει.
Ζήσε το τώρα αλλά ταξίδευε νοερά και στο τότε.
Δε χρειάζεται να μένεις πολύ εκεί, απλά χρησιμοποιήσέ το σαν οδηγό για τις αποφάσεις του σήμερα…
Το βιβλίο μπορείς να το βρεις εδώ στα Ελληνικά και εδώ στα Αγγλικά.
