Η βροχή έπεφτε σχεδόν… οριζόντια από τους θυελλώδεις ανέμους.
Σαν να την οδηγούσαν εκεί που ήθελαν οι άτιμοι.
Λες και είχαν ένα πλάνο στο μυαλό τους…
Κοιτάζω από το παράθυρο τα δέντρα να βρίσκονται στο έλεος του ανέμου.
Να παλεύουν να κρατήσουν τη θέση τους σταθερή.
Ξαφνικά το αυτί μου πιάνει έναν ήχο που δε μου αρέσει καθόλου.
Είναι ο ήχος του νερού που έρχεται μέσα από την πολυκατοικία.
Από το κλιμακοστάσιο.
Ανοίγω την εξώπορτα και βλέπω… βροχή μέσα στην πολυκατοικία.
Στην κυριολεξία η καταιγίδα ήταν τώρα μέσα στο κτήριο!
“Α το μ@λ@κ@ πάλι άφησε την πόρτα της ταράτσας ανοιχτή και πλημμυρίσαμε”…
ήταν η πρώτη σκέψη που ήρθε στο μυαλό μου.
Ανεβαίνω γρήγορα πάνω και κλείνω την πόρτα.
Σε τούτη τη διαδρομή ήταν σαν να είμαι έξω και να βρέχει, όχι σε εσωτερικό χώρο.
“Δε θα το αφήσω να περάσει έτσι αυτό, πρέπει να σταματήσει να το κάνει αυτός που το κάνει” σκέφτομαι.
Έχω τώρα αρχίσει να ‘φορτώνω’, καθώς το ρομποτάκι μου (το αντανακλαστικό μέρος του εγκεφάλου) λέει τα δικά του κι εγώ συμφωνώ μαζί του.
Έχουμε ξεκινήσει το ‘διάλογο της μιζέριας’.
Βλέπω τη βροχή, έχω την εικόνα της πλημμύρας από αμέλεια για μια ακόμη φορά και είμαι πλέον σε κατάσταση ‘νευρωνικής πειρατείας’.
Η αμυγδαλή μου, αυτό το ευαίσθητο μικρό εργαλείο του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την ασφάλειά μου, έχει τώρα πάρει τον έλεγχο.
“Άλεξ τώρα αναλαμβάνουμε εμείς” θα έλεγε αν την άκουγα.
Σαν την ‘άμεση δράση’, ή σαν εταιρεία security αν προτιμάς που κάνει τη δουλειά της.
Η λογική μου πλέον έχει αφοπλιστεί.
Αυτή ανήκει στο άλλο κομμάτι του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνο για τη λογική, τη συνειδητή σκέψη, την ανάλυση των δεδομένων, τους υπολογισμούς…
Το νευρικό μου σύστημα, το λειτουργικό σύστημα δηλαδή (όπως είναι τα windows σε pc) είναι τώρα σε κατάσταση αυτόματης ρύθμισης.
Χέρια και πόδια, στόμα, μάτια, μύτη… όλα ακολουθούν τις εντολές που δίνει η αμυγδαλή.
Σαν μια ‘υπεύθυνη ασφαλείας’ της ‘εταιρείας προστασίας’ που έχει αναλάβει το έργο της επιβίωσής μου.
Είναι πολύ καλή στη δουλειά της, απλά…
προκειμένου να με κρατήσει ασφαλή, κάνει περισσότερα απ’ ότι πολλές φορές χρειάζεται γιατί θέλει να είναι βέβαιη για την ασφάλειά μου.
Στο αρχείο της βλέπεις, στους σκληρούς της δίσκους, υπάρχουν όλες οι αναφορές, οι εμπειρίες, οι κρίσιμες στιγμές που έχουν καταγραφεί στο παρελθόν και μπορεί να ξανασυμβούν στο μέλλον.
Γεγονότα, καταστάσεις, αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, συναισθήματα… τα πάντα.
Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει καταγραφεί.
Απλά κάποια αρχεία έχουν αρχειοθετηθεί αν δεν έχουν χρησιμοποιηθεί για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεν έχουν όμως καταστραφεί, είναι πάντα έτοιμα για να βοηθήσουν σε αυτή την αστραπιαία και απαιτητική διεργασία της ανάκλησης δεδομένων, της ανάλυσης των αισθήσεων και την παραγωγή νοήματος με την αποκωδικοποίηση των πληροφοριών που εισέρχονται κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου στο νευρικό σύστημα.
Η στιγμές που αντιλαμβάνομαι ότι εκείνη τη στιγμή είμαι μέσα στη δίνη της ‘νευρωνικής πειρατείας’, είναι σουρεαλιστικές με όλο το εύρος της λέξης.
Μπορώ να καταλάβω ότι έχω καταληφθεί από μια αίσθηση πανικού, φόβου, άγχους.
Μπορώ να σκεφτώ ότι δεν θέλω να είμαι σε τέτοια κατάσταση.
Όμως προσωρινά δε μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό!
Είμαι στην ουσία σε κατάσταση απαγωγής.
Θα πρέπει να παραμείνω ψύχραιμος να ολοκληρωθεί αυτή η φάση, για να δω πώς θα δράσω στην επόμενη με ηρεμία.
Νομίζω πως συμφωνείς ότι κάτι τέτοιο δεν είναι και πολύ εύκολο ε;
Πώς να παραμείνω ήρεμος όταν είμαι σε κατάσταση αρπαγής, άγχους ακόμα και τρόμου;
Πώς μπορώ να μειώσω αυτό το διάστημα της πειρατείας και να πάρω πίσω τον έλεγχο;
Εδώ έρχεται και ‘κουμπώνει’ όλη η δουλειά που έχεις από πριν, για να μπορείς να χειρίζεσαι αυτές τις στιγμές με όσο το δυνατό περισσότερη ψυχραιμία και υπομονή.
Όμως αν δεν έχεις αυτή την μετα-επίγνωση, την αυτεπίγνωση δηλαδή ότι βρίσκεσαι σε μια κατάσταση πειρατείας της αμυγδαλής, δεν είναι και τόσο πιθανό να τα καταφέρεις.
Και τελικά θα υποφέρεις…
Ας δούμε όμως τι γίνεται όταν έχεις κάνει την προεργασία…
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή, πρέπει να χρησιμοποιήσεις την ελεύθερή σου βούληση με το ‘λογικό’ μέρος του εγκεφάλου, να πάρει την προσοχή σου, να την κατευθύνει σε μια άλλη περιοχή του νου, έτσι ώστε να δώσεις το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται η αμυγδαλή να νιώσει ότι η απειλή δεν υφίσταται πλέον.
Αυτό μπορεί να γίνει με μερικές βαθιές αναπνοές (εισπνοές-εκπνοές), με αναγνώριση της κατάστασης με τα λόγια (ουπς τώρα είμαι σε μια κατάσταση πανικού και το αναγνωρίζω) ή με άλλους νευροσυσχετισμούς που θα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί από πριν.
Είναι γεγονός ότι για να μπορείς να διαχειρίζεσαι δύσκολες και απαιτητικές καταστάσεις, θα πρέπει να έχεις κάνει τη δουλειά από πριν.
Γιατί εκείνη τη στιγμή, όποιος/α και να είσαι, οι ηλεκτροχημικές διεργασίες στον εγκέφαλο θα γίνουν, είτε το θέλεις είτε όχι.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που νομίζουμε ότι είμαστε θύματα των καταστάσεων, ή των άλλων ανθρώπων.
Είμαι εδώ για να σου επιβεβαιώσω ότι αυτό είναι μια (αυτ)απάτη.
Μια ψευδαίσθηση.
Μια πεποίθηση.
Μια λάθος ιστορία που διαιωνίζεται στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων και αυτό μας κάνει να θεωρούμε ότι είναι σωστή.
Ένα λανθασμένο, ελαττωματικό -συλλογικό- νευρωνικό κύκλωμα.
Θύματα είμαστε μόνο όταν δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει αυτό που συμβαίνει.
Είμαστε ώς εκ τούτου θύματα της αμάθειας ή της ημιμάθειας και όχι των γεγονότων.
Αυτό το υπογράφω και αποτελεί και τη βάση της δουλειάς που κάνω.
Να μοιραστώ δηλαδή πληροφορίες που είναι ικανές να αλλάξουν μια για πάντα τη ζωή όποιου είναι διατεθειμένος να ακούσει, να διαβάσει, να πιστέψει και να κάνει την απλή αλλά διαρκή δουλειά που χρειάζεται.
Και να το κάνω με βάση τις προσωπικές μου εμπειρίες, το πώς εγώ επαναπρογραμματίζω το νευρικό μου σύστημα, με απόλυτα φυσικό τρόπο, χωρίς φάρμακα, χωρίς γιόγκες, χωρίς… βουντου.
Με βάση τεκμηριωμένες και επιστημονικές έρευνες και πειράματα και όχι ψευδοεπιστήμες.
Δεν υπάρχει κάτι κακό με τις τελευταίες, προσωπικά θεωρώ ότι πολλές από αυτές είναι αληθείς και δουλεύουν απλά δεν έχουν τεκμηριωθεί ακόμα πειραματικά.
Η ιστορία εκείνης της ημέρας επιφύλασσε πολλές ακόμα εκπλήξεις…
Στο επόμενο μήνυμα θα σου τις διηγηθώ, μαζί με ένα πολύ σημαντικό μάθημα που πήρα από όλη την εμπειρία.
Μεταξύ άλλων είχε μια απίστευτη συγχρονικότητα που με σόκαρε, ένα -ευτυχώς μόνο υλικό- ατύχημα και μια ευκαιρία για να ‘τεστάρω’ τη δεξιοτεχνία μου στην ‘ψυχολογία καταναλωτή’.
Έως τότε αγαπημένε/η, το Άγιο Πνεύμα που γιορτάζουμε μεθαύριο ας μας καθοδηγεί και ας κατευθύνει τα διαβήματά μας ????
Υ.Γ. Ο όρος ‘νευρωνική πειρατεία’ προέρχεται από τον Daniel Goleman και το βιβλίο του Focus (η Εστίαση της προσοχής μας).
