Αν σου ζητούσα να μου πεις μια λέξη που περιγράφει αυτό που θέλεις να έχεις περισσότερο στη ζωή σου ποια θα ήταν αυτή;
…
Αυτή που σου ήρθε πρώτη στο μυαλό, μείνε λιγάκι μαζί της να δεις αν όντως σε αντιπροσωπεύει.
Όσο προχωράω και εξελίσσομαι παρατηρώ ότι αυτή η λέξη αλλάζει για μένα.
Έχω βάσιμες υποψίες ότι το ίδιο θα συμβαίνει και με σένα ????
Εδώ και πολύ καιρό όμως έχω κολλήσει με τη λέξη ισορροπία.
Θα έχει νομίζω 3 χρόνια, ίσως και περισσότερα αφού με τον covid και τα συναφή έχουμε χάσει την αίσθηση των ετών που φεύγουν.
Ανάλογα με το ποιον και τι θα ακούσεις ή με το πώς έχεις συνδυάσει τη λέξη ισορροπία στο παρελθόν, θα έχεις σχηματίσει μια πεποίθηση γι’ αυτήν.
Μια εικόνα, μια άποψη. Μια οπτική.
Μέχρι πριν από λίγο καιρό λοιπόν, για μένα η λέξη ισορροπία ήταν μια ‘σωστή΄ μεν λέξη αλλά εντελώς βαρετή.
“Καλά θα ήταν να είχαμε ισορροπία, αλλά δε βαριέσαι, έχουμε άλλα να σκεφτούμε τώρα…”
Ώσπου…
Μια μέρα, μια νύχτα για την ακρίβεια, έγινε κάτι που άλλαξε την οπτική μου για πάντα.
Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησα να βλέπω παντού την ισορροπία.
Έγινε, μπορείς να πεις, μια εμμονή.
Να παρατηρώ την κάθε στιγμή και να ρωτάω τον εαυτό μου αν αυτό είναι η ισορροπία που θέλω να έχω στο κάθε τι ή όχι…
Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, ήρθε στη γνώση μου το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα.
Αυτό άλλαξε τα πάντα. Έγινε φως. Φάρος στο ταξίδι μου.
Το καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα διαπράχθηκε στις 7 Αυγούστου του 1974.
Μετά από σχεδιασμό και οργάνωση ετών, στις 7 το πρωί της 7ης Αυγούστου, ένας 25χρονος Γάλλος και μαζί με τους λίγους συνεργούς του…
έκανε το πρώτο βήμα πάνω στο σύρμα.
Στο σύρμα που είχε στερεώσει σε απόσταση 43 μέτρων, τόση ήταν η απόσταση μεταξύ των Δίδυμων πύργων του παγκόσμιου κέντρου εμπορίου στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Ναι, τους γνωστούς Δίδυμους πύργους, αυτούς που από την 11 Σεπτεμβρίου 2001 δεν υπάρχουν πλέον…
Ένας τύπος με ένα όνειρο τρελό που το έκανε πραγματικότητα.
Ακροβατούσε πάνω στο σύρμα, σε απόσταση 410 μέτρων από το έδαφος, γιατί…
γιατί απλά δε μπορούσε να αντισταθεί σε μια τέτοια σκηνή!
Ο Philippe Petit είναι ένας μοναδικός καλλιτέχνης, έστω και αν πολλοί από εμάς αδυνατούμε να κατανοήσουμε το πώς και τα γιατί.
Εκείνο το πρωινό της 7ης Αυγούστου 1974, αφού έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και έκανε τη βόλτα του πάνω στο σύρμα του,
χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, επέστρεψε πάνω σε αυτό και έδωσε μια μοναδική παράσταση για 45 λεπτά (!),
κάνοντας οκτώ περάσματα κατά μήκος του σύρματος, κατά τη διάρκεια των οποίων περπάτησε, χόρεψε, ξάπλωσε στο σύρμα και γονάτισε για να χαιρετήσει τον κόσμο που είχε μαζευτεί.
Ο ίδιος ο Phillip το αποκάλεσε το ‘καλλιτεχνικό έγκλημα του αιώνα’, καθώς η πράξη του ήταν παράνομη.
Τη σύλληψη της ιδέας, την οργάνωση, την προετοιμασία, τα ευτράπελα, τις δυσκολίες και την παράσταση, έχεις τη δυνατότητα να δεις στην ταινία The Walk (2015).
Με εντυπωσίασε ιδιαίτερα το πόσο μέσα στην ταινία σε έβαζαν τα πλάνα και οι σκηνές.
Αυτή η ταινία ήταν αυτή που άλλαξε τη δική μου οπτική για πάντα.
Με έκανε να βλέπω παντού την ισορροπία.
Να την αναζητώ. Να την ψάχνω σε κάτι κομμάτι της ζωής.
Κι αν αυτό ήταν κάτι που πήρα εγώ από την ταινία, είναι δεδομένο, ότι εσύ θα πάρεις κάτι άλλο.
Κάτι ‘δικό σου’. Κάτι που ίσως να σε εμπνεύσει.
Το δέος που θα νιώσεις είναι πιστεύω δεδομένο.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό.
Ας πάμε λίγο πιο βαθιά, έχουμε πολλά να πάρουμε από αυτή την ιστορία…
Ως πιτσιρίκος, ένα παιδί είδε μια παράσταση ενός σχοινοβάτη και δημιουργήθηκε μια φλόγα μέσα του, ένα πάθος.
Ως νεαρός, ένας άσημος, αυτοαποκαλούμενος σχοινοβάτης, αυτοδίδακτος νεαρός, είχε ένα όνειρο.
Όταν για πρώτη φορά μέσα σε ένα οδοντιατρείο κατά τη διάρκεια της αναμονής του είδε σε περιοδικό την ανέγερση των δίδυμων πύργων, ένιωσε ένα κάλεσμα.
Ήταν το όραμά του, είχε πλέον γίνει ο σκοπός της ζωής του.
Ξεκίνησε να γίνεται καλύτερος πάνω στο σύρμα, να προπονείται και να μαθαίνει τα μυστικά.
Βρήκε έναν μέντορα, έναν έμπειρο σχοινοβάτη που του έμαθε όλα τα μυστικά.
Δημιούργησε μια μικρή ομάδα συνεργατών – συνεργών στο έγκλημά του.
Δεν τα παράτησε ποτέ παρόλες τις δυσκολίες και τις αποτυχίες που είχε στην πορεία.
Έκανε τα αδύνατα δυνατά και τελικά εκείνο το πρωινό, κατέκτησε την κορυφή των δίδυμων πύργων και τις καρδιές του κόσμου με τη μοναδική του παράσταση πάνω στο σύρμα.
Ο Philippe Petit από τότε που τον ‘γνώρισα΄μέσα από αυτή την ταινία, έγινε ένας από τους ήρωές μου.
Πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.
Από τότε όλο και περισσότερο άρχισα να βλέπω ότι κάνω στη δουλειά μου, περισσότερο ως τέχνη παρά επιστήμη.
Έως τότε δε μπορούσα καν να σκεφτώ τον εαυτό μου ως ‘καλλιτέχνη’.
Καλλιτέχνες μέχρι τότε έλεγα τους ζωγράφους, τους ποιητές, τους τραγουδιστές, τους ηθοποιούς…
Καταλαβαίνεις τι εννοώ ε;
Από εκείνο το βράδυ, η ισορροπία είναι παντού στο μυαλό μου.
Όπως και η ‘τέχνη’. Ότι και να κάνω, βάζω την οπτική της τέχνης.
Κάθε λέξη που λέμε μπορείς να τη δεις σαν έργο τέχνης.
Κάθε τι που πράττουμε, από ένα απλό φαγητό μέχρι τη λύση σε ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, έχει τέχνη μέσα του.
Είναι δεδομένο ότι η άποψη για μια ταινία ποτέ δεν είναι ‘αντικειμενική’.
Κάτι που θα αρέσει σε μένα, για σένα μπορεί να είναι βαρετό.
Κάτι που θα ενθουσιάσει εσένα, εμένα μπορεί να μου φανεί ανούσιο.
Έτσι είναι…
Απλά αν δεις κάθε ταινία με την οπτική της τέχνης, τότε μπορεί και να δεις κάτι άλλο που κρύβεται από πίσω ????
Κάτι που δε μπορούσες να δεις πριν…
Και τότε… τότε θα έχουν αλλάξει οι ισορροπίες…
Το 1974 ο Phillipe Petit έδωσε πνοή, ζωή στους δίδυμους πύργους.
Το 2001, την 11 Σεπτεμβρίου, κάποιοι πήραν αυτή τη ζωή και άφησαν συντρίμια και 2,977 αθώα θύματα…
Η χαρά της δημιουργίας όμως είναι η ίδια η ζωή.
Άντε, σειρά σου τώρα ????
Βγάλε τον/την καλλιτέχνη που κρύβεις μέσα σου και αποτύπωσέ το σε όλες τις πτυχές της ζωής.
Ίσως δεις κάτι που δε μπορούσες να δεις μέχρι σήμερα ????
Μήπως το έχεις δει ήδη και θέλεις να το μοιραστείς;
Πολύ θα χαρώ να σε ακούσω, just reply!
Καλημέρα μας!
????
Υ.Γ. “Είναι αδύνατο αλλά θα το κάνω” ψιθύρισε ακροβατώντας στην άκρη του Νότιου πύργου.
“Θα είναι το πιο ριψοκίνδυνο έργο τέχνης που έγινε ποτέ”
Όπερ και εγένετο…
Η αγαπημένη μου έκφραση από την ταινία:
“Αν χάσεις τη συγκέντρωσή σου, χάνεις την ισορροπία σου”
Η παράσταση του Phillipe, έφερε τότε στους Δίδυμους Πύργους την απαραίτητη προσοχή και αγάπη ως σύμβολο, καθώς αρχικά δεν ήταν δημοφιλείς.
Η ιστορία σε ένα 3λεπτο video εδώ.
