Όταν η μέρα έχει χαράξει, αλλά η πυκνή συννεφιά δε σε αφήνει να ξεκινήσεις με τη διάθεση που θα ήθελες…
Τότε όλα τριγύρω μοιάζουν κάπως άχρωμα, άοσμα, άγευστα…
Τι διαφορά κάνουν λίγες ακτίνες του ήλιου ε;
Κάπως έτσι ξημέρωσε η περασμένη Τρίτη.
Με μια “περίεργη” διάθεση, ασυνήθιστη.
Κατώτερη του αναμενομένου…
Κι ενώ τηρώ ευλαβικά το συνηθισμένο πρωινό ‘τελετουργικό’ – συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένη σειρά δηλαδή – κάτι δε φαίνεται να πηγαίνει καλά.
Συνεχίζω να αισθάνομαι ‘παράξενα’ για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.
“Χμ… ενδιαφέρον” σκέφτομαι, “κάτι παίζει εδώ…”.
Την αρχική πρόθεση να κάνω κάτι για να σβήσω αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, ακολουθεί μια σκέψη ‘καθαρή’:
“Μείνε εκεί, για κάποιο λόγο γίνεται αυτό”.
Δεν ήταν η φωνή από το ρομποτάκι μου όμως (το νου μου).
Ήταν από πιο βαθιά.
Από εκεί που μπορείς να ακούσεις όταν δεν έχει τόση φασαρία η ζωή σου.
Εκεί ανάμεσα στα κενά, μεταξύ των σκέψεων που σου πετάει το ρομποτάκι (η ‘έμφυτη’ τεχνητή μας νοημοσύνη) και δικών σου σκέψεων, αυτών δηλαδή που δημιουργείς με τη διάνοια.
Όπως συμβαίνει και με τη μουσική.
Σκέψου τις νότες στο πεντάγραμμο.
Σκέψου και τα κενά που υπάρχουν ανάμεσα…
Χωρίς τα κενά μουσική δε θα υπήρχε.
Μμμ;
Την απόφαση λοιπόν να μείνω εκεί ‘στα δύσκολα’, ακολούθησε ένα συναρπαστικό και συνάμα σουρεαλιστικό ταξίδι στο χωροχρόνο, που διήρκησε μέχρι το τέλος της ημέρας.
Όχι, δεν παίρνω τίποτα ουσίες αν αυτό αναρωτήθηκες 😊
Απλά παρατηρώ και παρακολουθώ τι γίνεται, τις σκέψεις που έρχονται, τα συναισθήματα που νιώθω και τις πράξεις που ακολουθούν ως αποτέλεσμα των σκέψεων και των συναισθημάτων που προηγήθηκαν.
Στις 3 σελίδες που γράφω κάθε πρωί αμέσως μόλις κάνω τον καφέ μου, άρχισα γρήγορα να καταγράφω αυτά που ένιωθα.
‘Αισθάνομαι σα να δέχομαι πόλεμο σκέψεων’
‘Βρέχει σκέψεις, κακές σκέψεις… και φυσάει ‘αέρας’ που μου ανακατώνει το μυαλό’
Όσο έγραφα, η ‘βροχή’ στο μυαλό μου δυνάμωνε…
Απανωτές καταιγίδες σκέψεων είχαν τώρα ‘απαγάγει’ την αμυγδαλή μου…
Έξω η συννεφιά ήταν ακόμα πυκνή και ο ήλιος απών…
Είχε περάσει περίπου μισή ώρα και ήμουν πλέον σε κατάσταση εξάντλησης.
Μα καλά μόλις ξύπνησα και νιώθω κουρασμένος, τι ήταν αυτό;
Επίθεση από δαίμονες;
Ρίχνω μια ματιά σε αυτά που μόλις είχα γράψει.
‘Σήμερα θέλω να καταγράψω όλα τα συναισθήματα που θα νιώσω’ έγραψα στην τελευταία γραμμή και χωρίς να το συνειδητοποιήσω καλά καλά, αυτό ξεκίνησα να κάνω.
Έπιασα ένα δεύτερο τετράδιο (όποιο βρήκα μπροστά μου) και ξεκίνησα να γράφω.
Με έκπληξη άρχισα να νιώθω όλα τα αρνητικά συναισθήματα που είχα νιώσει από παιδί, μέχρι και σήμερα.
Έγραφα ασταμάτητα και παρατηρούσα αποσβολωμένος ταυτόχρονα.
Ουαου!
Υπήρχε μια ροή, δε σκεφτόμουν καθόλου, οι πληροφορίες έβγαιναν από… το πηγάδι.
Μετά από λίγο άρχισα να κάνω παύσεις, σα να περίμενα να έρθει κάτι από ‘το πηγάδι’ για να το καταγράψω.
Η διαδικασία κράτησε πάνω από μια ώρα.
Είχα τώρα καταγράψει μια σειρά από αρνητικά συναισθήματα που είχα νιώσει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και εκείνη τη στιγμή.
Τα μετράω και βλέπω ότι είναι 75 στον αριθμό!
“Πω πω, αυτό είναι πολύτιμο”, σκέφτηκα. Χρυσάφι!
Σκέψου ότι τα έβγαλες, τα ξέθαψες και τα ένιωσες ξανά σε ένα βαθμό, όλα μαζί μέσα σε μια ώρα!
Αν σου ακούγεται σουρεαλιστικό, περίεργο ή κουκου, τότε με νιώθεις.
Ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι κι εγώ…
Όμως είναι όντως πολύτιμο.
Ξέρεις πόσα χρόνια προσπαθούσα να ‘ψαρέψω’ κάποια από αυτά;
Που ήταν εκεί μέσα/κάτω κρυφά, χαντακωμένα και σκεπασμένα με ένα σωρό πράγματα από πάνω…
Είχε ήδη φτάσει μεσημέρι και ήταν σαν να έχω πάει ένα ταξίδι στο χρόνο και είχα επιστρέψει για…το μεσημεριανό τραπέζι.
Καθώς έτρωγα το μυαλό μου εξακολουθούσε να σπινάρει σα τρελό.
Συνέχιζα να δέχομαι βροχή σκέψεων και εικόνων από το παρελθόν, αλλά και ακόμα πιο έντονων συναισθημάτων.
‘Θα ξαπλώσω στον καναπέ να κοιμηθώ λίγο, μήπως και σταματήσει ο πόλεμος στο μυαλό μου’ σκέφτηκα.
Και το έκανα…
Σαρανταπέντε λεπτά ήμουν περίπου στον καναπέ και κοιμήθηκα τα σαραντατρία.
Η ώρα ήταν τώρα 15:00 και αποφάσισα να πάω για περπάτημα.
Βλέπεις, όταν περπατάς οι σκέψεις πηγαινοέρχονται, δεν στέκονται.
Ο μεσημεριανός περίπατος όμως ήταν ακόμα πιο σουρεαλιστικός από το πρωινό της ημέρας.
Κι άλλος πόλεμος σκέψεων. Ρουκέτες. Βομβαρδισμοί…
Αυτή τη φορά το ένιωθα σαν ‘ξηρή καταιγίδα’.
Άλλου τύπου, εξίσου δυναμική όμως.
Με την επιστροφή στο σπίτι, έπιασα πάλι το τετράδιο.
Αυτή τη φορά άρχισα να καταγράφω όλα τα συναισθήματα που ένιωσα κατά τον περίπατο.
Σαράντα δύο αυτή τη φορά!
Ένιωθα λίγο σαν ψαράς κι ας μην έχω ψαρέψει ποτέ για να ξέρω πως είναι.
Όταν άρχισε να καλμάρει ο καιρός εκεί μέσα στο μυαλό μου, είχα την ευκαιρία να συνθέσω κάποιες σκέψεις.
Να χρησιμοποιήσω δηλαδή τη δημιουργική μου σκέψη και τη λογική μου.
Το πάνω μέρος του εγκεφάλου. Το ‘σύγχρονο’.
Μέχρι τότε, είχαν ‘καταλάβει’ όλο τον εγκέφαλο, ο μεσεγκέφαλος και ο ερπετοειδής.
Το μεσαίο κομμάτι δηλαδή του εγκεφάλου και το πιο παλιό, αυτό που βρίσκεται κάτω από τα άλλα δυο κομμάτια.
Εκεί δηλαδή που βρίσκεται η αμυγδαλή.
Αυτό το μικρό κομματάκι που όταν πάρει τον έλεγχο του συστήματος, αφοπλίζει τη λογική μας.
Έτσι εξηγούνται όλες οι παράλογες, συναισθηματικές συμπεριφορές μας.
Εκείνη τη στιγμή δε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη λογική μας, είμαστε στην κυριολεξία ανθρώπινα ζώα.
Αν δεν με πιστεύεις, εδώ είναι μια απόδειξη.
…
Κάτι θέλεις να ρωτήσεις τώρα, το νιώθω.
Μήπως θέλεις να μάθεις τι σκέψεις συνέθεσα όταν πήρα πίσω τη λογική μου;
Θα σου πω…
Έκανα μια σειρά ερωτήσεων που προσπαθώ να κάνω μετά από κάθε τέτοιου είδους ‘αφοπλισμό’ της λογικής:
- Αν όλο αυτό έγινε για να πάρω ένα μάθημα ποιο θα ήταν αυτό;
- Πώς μπορώ να αξιοποιήσω αυτό το μάθημα εδώ που βρίσκομαι σήμερα;
- Τι καλό μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό;
- Τι θα μπορούσα να κάνω καλύτερα την επόμενη φορά που θα βιώσω κάτι αντίστοιχο;
Και επειδή φίλοι είμαστε και διάβασες το μήνυμα μέχρι εδώ, θα σου αποκαλύψω και τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα 😊
Ελπίζω να σου φανούν το ίδιο χρήσιμες όσο ήταν και για μένα.
Στην ουσία πήρα αυτό που ζητούσα!
Μου αποκαλύφθηκε αυτό που έψαχνα και είμαι πραγματικά ευγνώμων που έμεινα εκεί στην εμπειρία και δεν έχασα το μάθημα.
Ότι δηλαδή δεν προσπάθησα να ξεφύγω από τον πόλεμο των σκέψεων, κάνοντας κάτι για να το καλύψω (να φάω, να αγοράσω κάτι, να μιλήσω με κάποιον άλλον, να μπω στα social media, στα νέα κλπ).
Όλο αυτό που έγινε με βοήθησε να ξεκολλήσω.
Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για τη δουλειά μου.
Είχα κολλήσει για μέρες στο σημείο που καταγράφω τα συναισθήματα που πιθανώς νιώθουν οι ιδανικοί μελλοντικοί πελάτες μου.
Δε μπορούσα να τα νιώσω όμως γιατί έχω φύγει από εκεί.
Μου ήταν δύσκολο να μπω στη θέση του άλλου.
Μπήκα όμως για μια ώρα και τα κατέγραψα, χωρίς καν να το καταλάβω!
Τώρα λοιπόν που τα έχω καταγράψει ως πρώτη ύλη, θα δουλέψω με αυτά, θα κρατήσω αυτά που ταιριάζουν περισσότερο σε αυτό που κάνω και θα συνεχίσω.
Εσύ αλήθεια τι ζητάς στη φάση που είσαι;
Μήπως σου αποκαλύπτεται με διάφορους τρόπους και απλά είσαι πολύ απασχολημένος/η για να το δεις από αυτή την οπτική;
Αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα και ‘βαθύτερα’ μηνύματα.
Αν έφτασες μέχρι εδώ, σε συγχαίρω και σε ευχαριστώ.
Το εκτιμώ και ελπίζω κάτι να έχει και για σένα αυτό το μήνυμα.
🙏
