Ο Δήμος, ένας συμπαθητικός τύπος γύρω στα 40κάτι, διακρίνονταν για την έμφαση που έδινε στη λεπτομέρεια αλλά και την αγάπη του για τη φύση και τα ζώα.
Είχε αποφασίσει να ξοδέψει το Σαββατοκύριακό του σε έναν ξενώνα, στο Χορτιάτη Θεσσαλονίκης.
Καθώς ρουφούσε την πρώτη γουλιά από τον πρωινό του καφέ μπροστά στα όμορφα, άγρια πεύκα της αυλής, την προσοχή του έκλεψε μια παράξενη δυσαρμονία στο φυσικό περιβάλλον.
Σε τούτη την παραφωνία, ένα πλαστικό μπουκάλι κρεμόταν ανάποδα από το κλαδί ενός δέντρου, εκεί στην αυλή, μπροστά στα μάτια του…
Πίνοντας τη δεύτερη ρουφηξιά του καφέ, ξεκίνησε να περιεργάζεται αυτό που τώρα είχε κλέψει την προσοχή του.
Ήταν ένα πλαστικό μπουκάλι αναψυκτικού – μάλλον του ενός λίτρου – με κολλημένο σπάγκο γύρω γύρω, έτσι ώστε να κρέμεται από το κλαδί του δέντρου.
Μπορούσες να το φτάσεις μόνο με σκάλα, άντε και με την καρέκλα αν είσαι αρκετά ψηλός…
Μα τι ακριβώς εξυπηρετεί;
αναρωτιέται καθώς το βλέμμα του έχει χαθεί στο μπουκάλι.
Χμ… φαίνεται πως είναι κάτι σαν παγίδα.
Μάλλον για έντομα θα την έχουν…
ήταν οι πρώτες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό του.
Καθώς συνέχιζε να περιεργάζεται το αυτοσχέδιο δημιούργημα, βλέπει τον κύριο Χάρη, τον ιδιοκτήτη του ξενώνα, να περνά από μπροστά του.
Θέλοντας να σβήσει την περιέργειά του, αποφασίζει να τον ρωτήσει για το λόγο ύπαρξης του μπουκαλιού…
-Καλημέρα σας! φωνάζει στον κύριο Χάρη…
-Καλημέρα ???? του απαντά εκείνος με χαμόγελο, γνέφοντας παράλληλα με το χέρι του.
-Να σας ρωτήσω κάτι;
-Ορίστε!
-Αυτό το πλαστικό μπουκάλι που κρέμεται ανάποδα, είναι κάτι σαν παγίδα να υποθέσω;
-Μάλιστα! απαντά ο κύριος Χάρης
–Είναι για τις μέλισσες!
-Έχουμε πολλές βλέπεις και ενοχλούν τους επισκέπτες.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, κατεβάζει προσεκτικά το μπουκάλι και το πηγαίνει προς το μέρος του Δήμου.
-Λοιπόν δες εδώ πως δουλεύει:
-Πρώτα παίρνεις το μπουκάλι και το πλένεις.
-Έτσι φεύγει η μυρωδιά του αναψυκτικού και βγάζεις και την ετικέτα.
-Στη συνέχεια παίρνεις ένα κομμάτι σπάγκο και αφού γυρίσεις το μπουκάλι ανάποδα, το περνάς γύρω γύρω εδώ κοντά στο τέλος του μπουκαλιού και το κολλάς με διαφανή ταινία.
-Αυτό το κάνεις για να μπορεί να στηριχτεί στο δέντρο.
-Μετά το γυρνάς κανονικά και ρίχνεις μέσα το μέλι.
-Το αφήνεις να στεγνώσει και παράλληλα κολλάς στα ⅔ του μπουκαλιού κολλητική (μονωτική) ταινία, σκούρη όμως αυτή τη φορά.
-Έτσι, τα ⅔ του μπουκαλιού θα είναι καλυμμένα με τη σκούρη ταινία και το ⅓ στο οποίο βρίσκεται και το μέλι, θα είναι διάφανο καθώς θα μπαίνει το φως από το πλαστικό μπουκάλι.
-Θα βάλεις τη σκούρη ταινία μέχρι το στόμιο και στη συνέχεια θα κόψεις μια μικρή περιοχή στο καλυμμένο στόμιο, για να μπαίνουν οι μέλισσες.
-Ααα μάλιστα
αποκρίνεται ο Δήμος που τον ακούει με ενδιαφέρον…
-Και πώς ακριβώς δουλεύει το σύστημα; ρωτάει με απορία.
-Λοιπόν, από τη χαραμάδα που αφήνουμε στο στόμιο, λέει ο κύριος Χάρης δείχνοντας το μπουκάλι… εισέρχονται οι μέλισσες.
Ξέρουν αυτές! Δεν το μυρίζουν αλλά ξέρουν που είναι το μέλι, έχουν GPS ενσωματωμένο! λέει χαμογελαστός.
Μετά ανεβαίνουν προς τα πάνω (το κάτω μέρος του μπουκαλιού που είναι γυρισμένο ανάποδα), πηγαίνουν στο μέλι, κάνουν ότι είναι να κάνουν εκεί και μετά έρχεται η ώρα να φύγουν.
Όμως, οι μέλισσες είναι προγραμματισμένες έτσι ώστε όταν βρίσκονται σε ένα περιβάλλον, όπως μια σπηλιά ή η κοιλότητα ενός κορμού δέντρου,
γνωρίζουν ενστικτωδώς ότι η διέξοδος είναι προς την κατεύθυνση του φωτός.
Έτσι η μέλισσα λέει ουσιαστικά στον εαυτό της, «Λοιπόν, θα πάω εκεί που είναι το φως, αυτός είναι ο τρόπος διαφυγής.”
Προσπαθεί να πετάξει προς το φως, αλλά φυσικά το σκούρο τοίχωμα του μπουκαλιού είναι εμπόδιο.
Οι μέλισσες δεν ξέρουν για το πλαστικό και την ταινία και έτσι η μέλισσα συνεχίζει να χτυπιέται με το σώμα της στο πλάι του μπουκαλιού σε μια προσπάθεια να δραπετεύσει, ξανά και ξανά, μέχρι να πεθάνει τελικά ακριβώς εκεί μέσα στο μπουκάλι…
Γιατί όμως το κάνει αυτό;
Μετά από τόσες πολλές προσπάθειες, γιατί δεν λέει απλώς στον εαυτό της…
«Μπα! Απλώς θα πετάξω έξω με τον τρόπο που πετάω μέσα, βγαίνοντας λίγο τρύπα στο κάτω μέρος του μπουκαλιού!»
Επειδή κάναμε σκοτεινό το κάτω μέρος του μπουκαλιού όταν βάλαμε τη μαύρη ταινία γύρω του.
Επομένως, κάθε φορά που η μέλισσα πετάει προς το κάτω μέρος του μπουκαλιού, κατευθύνεται στο πιο σκοτεινό του μέρος.
Η μέλισσα τώρα αισθάνεται σα να πηγαίνει προς τη λάθος κατεύθυνση.
Έτσι πετάει πίσω στην κορυφή και προσπαθεί απεγνωσμένα να αποδράσει από τα τοιχώματα που έχουν φως…
Η αλήθεια είναι ότι η μόνη διέξοδος από το μπουκάλι είναι να πετάξει στο σκοτάδι.
Δεν έχει νόημα όμως για τη μέλισσα, γιατί συνήθως η διέξοδος από κάπου είναι να πετάει προς το φως.
Είναι ‘παράλογο’ να πηγαίνει προς το σκοτάδι για να σωθεί, αισθάνεται σαν να μπαίνει πιο βαθιά μέσα στο μπουκάλι παρά να δραπετεύσει.
Όμως… σε αυτή την περίπτωση, το να πετάξεις προς το σκοτάδι, προς το άγνωστο δηλαδή, πηγαίνοντας σε κάτι που μοιάζει με λάθος κατεύθυνση…
είναι η μόνη διέξοδος από την παγίδα…
????
Υ.Γ. Όλοι μας θα δούμε κάτι διαφορετικό σε αυτή την ιστορία, ανάλογα με το που είμαστε αυτό το διάστημα…
Αν αυτή η ιστορία σου φάνηκε ενδιαφέρουσα, μπορείς να διαβάσεις και μια άλλη σε ένα άρθρο που είχα γράψει εδώ, με τίτλο αγώνας επιβίωσης. ????
