Δυσκολεύτηκα πολύ να αποφασίσω τι να γράψω αυτή την εβδομάδα.
Αφενός μεν το ερώτημα ‘τι να μοιραστώ που να έχει αξία’, έτσι ώστε να μη χαραμίσω το χρόνο και την εμπιστοσύνη σου…
Αφετέρου δε, να παραμείνω πιστός σε αυτό που έχω υποσχεθεί και σε σένα και στον εαυτό μου, δηλαδή να είμαι αυθεντικός και να μην διασπείρω απλά πληροφορίες.
Αυτό μπορεί να το κάνει ο οποιοσδήποτε και λίγο πολύ αυτό βλέπω να κάνουν οι περισσότεροι.
Αυτό που για μένα έχει περισσότερη αξία, είναι να μοιράζομαι το δικό μου τρόπο σκέψης, τα συναισθήματά μου και το πως ‘την παλεύω’ στις καλές και στις λιγότερο καλές φάσεις.
Μερικά μηνύματα είναι ακριβώς αυτό, άλλα είναι περισσότερο πληροφοριακά, όμως πάντα μέσα από τη δική μου εμπειρία.
Άλλα πάλι είναι οι προσωπικές μου ιστορίες και τα μαθήματα που νιώθω ότι παίρνω.
Σήμερα θα μπορούσα να γράψω κάτι από αυτά που έμαθα αυτή την εβδομάδα.
Αλλά δε θα το κάνω γιατί δεν έμαθα και πολλά.
Βλέπεις δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα και αυτή την εβδομάδα, την τέταρτη κατά σειρά, να κρατηθώ στην πορεία μου.
Πολλοί περισπασμοί, τόσο εσωτερικοί (από μένα, ή το ρομποτάκι μου καλύτερα), όσο και εξωτερικοί.
Μετά από τέσσερις συνεχόμενες εβδομάδες που γίνεται κάτι τέτοιο, η αλήθεια είναι ότι νιώθω κουρασμένος.
Εξουθενωμένος. Εξαντλημένος.
Δαρμένος κατά μια έννοια.
Σαν να μου έχουν πιει το ‘ζουμί’. Ή το αίμα αν προτιμάς.
Ποιοι;
Καλή ερώτηση…
Ενεργειακά βαμπιρ ίσως; ????
Δεν ξέρω…
Αυτό που ξέρω είναι ότι γίνονται περίεργα γεγονότα, καταστάσεις, παράξενες επικοινωνίες και αυτό με έχει ξεζουμίσει.
Κι ενώ η αίσθηση είναι ‘θέλω να φύγει γρήγορα’, η εμπειρία μου λέει -και μου αποδεικνύει στην πράξη- πως όσο πιο γρήγορα θέλω να (ξε)φύγω από αυτή την κατάσταση, τόσο το χειρότερο.
Δηλαδή;
Έχω αντιληφθεί, πως όταν αντιμετωπίσω αυτό το δύσκολο διάστημα με περισσότερο θάρρος και υπομονή…
τότε θα αφήσω αυτό που θέλει να βγει από μέσα μου να βγει και σιγά σιγά θα φύγει και αυτή η αίσθηση που με ενοχλεί.
Γιατί αυτό που με ενοχλεί είναι μέσα μου.
Απλά το εξωτερικό περιβάλλον είναι ο προτζέκτορας, είναι η οθόνη που βλέπω την ‘ταινία μου’ να προβάλλεται.
Καταλαβαίνω ότι μπορεί να σου ακούγονται λίγο ‘κούκου’ ή κάπως περίεργα όλα αυτά και με το δίκιο σου.
Μείνε όμως λίγο εδώ γιατί μπορεί να χρειαστείς μια τέτοια οπτική στο μέλλον και θα μπορέσεις να ξεπεράσεις μια δυσκολία πιο εύκολα και πιο γρήγορα.
Έχεις νιώσει ποτέ σα να έχεις κάποιο κόμπο κάπου στο σώμα σου;
Μπορεί στο λαιμό, μπορεί στο στέρνο, ή στο στομάχι.
Δεν είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα;
Δεν είναι κάτι που θέλεις να ξεφορτωθείς γρήγορα;
Να θέλεις να… ‘φτύσεις’ αυτό το ‘σκούρο’ πράγμα από μέσα σου για να νιώσεις καλύτερα ;
Κάπως έτσι νιώθω και εγώ ολόκληρη την εβδομάδα (και συνυπολόγισε και τις τρεις προηγούμενες που ήταν παρόμοιες).
Τι κάνω;
Πώς την παλεύω;
Έχω δοκιμάσει πολλά είναι η αλήθεια ????
Αυτό όμως που έχω δει να έχει καλύτερα αποτελέσματα, είναι να βρίσκω διάφορους τρόπους να παραμείνω ήρεμος.
Δημιουργώ ‘στιγμές ησυχίας‘.
Ξέρω ότι δεν είναι εύκολο στην αρχή, ούτε για μένα δεν ήταν.
Ότι και να πεις όμως, μπορείς να μπεις στο αυτοκίνητό σου ή να μείνεις στο σπίτι σου (όπου είσαι μόνος/η) και να παραμείνεις 7-10 λεπτά με κλειστά τα μάτια.
Ναι, θα δεχτείς ‘επιθέσεις’ όπως τις λέω εγώ.
Θα τρομάξεις πιθανόν, μια μικρή κρίση πανικού, σκέψεις να έρχονται από το πουθενά.
Αυτές είναι που συνθέτουν αυτόν τον κόμπο, μαζί με κάτι άλλα ‘υλικά’ για να γίνει… το κέικ ????
Μείνε εκεί στα σκ@τ@ για λίγο και αν τα καταφέρεις, θα δεις ότι όλα αυτά είναι περαστικά.
Φεύγουν μετά από λίγο.
Υπάρχουν κύκλοι.
Μετά έρχονται άλλα. Θα φύγουν και αυτά…
Σκέψου ότι είσαι ένα πλυντήριο (με σκούρα!) εκείνη τη στιγμή και πως ότι έρχεται και το αφήνεις να πλυθεί…
με κάποιο τρόπο θα αρχίσουν να λύνονται και οι κόμποι ένας ένας…
Μια ‘στιγμή ησυχίας στο χρόνο’.
Πες το πλυντήριο.
Πες το όπως θέλεις εσύ.
Το ‘μυστικό’ είναι να αφήσεις αυτά που έρχονται στο σώμα σου και στο μυαλό σου, να ‘πουν την ιστορία τους’.
Να αφήσεις το 5χρονο παιδάκι που έχεις μέσα σου, να πει τον πόνο του.
Να φωνάξει, να κλάψει, να κάνει όλα αυτά που θέλει να κάνει, μέχρι να καταλάβει ότι δεν κινδυνεύει.
Ότι το ακούν και το βλέπουν.
Ότι είναι και αυτό ένα εξίσου σημαντικό ον.
Λίγες τέτοιες μικρές στιγμές ησυχίας στο χρόνο, μπορούν να έχουν τεράστιο αποτέλεσμα.
Αποδεδειγμένο πειραματικά ????
Κάπως έτσι την παλεύω εγώ σε αυτές τις ‘επιθέσεις’.
Σε αυτά τα διαστήματα που πολλές φορές δεν είναι απλά μερικές στιγμές ή ώρες ή μέρες.
Μπορεί να είναι εβδομάδες ή ακόμα και μήνες.
Αυτό ήταν ότι πιο πολύτιμο είχα να μοιραστώ σήμερα μαζί σου αγαπημένε/η.
Μπορεί να μην ήταν πολύ ‘σεξυ’ το θέμα, ή ‘ανεβαστικό’, είναι όμως κομμάτι της καθημερινότητας όλων μας.
Και όταν καταφέρεις έστω και μια μικρή νίκη κάθε φορά, τότε βελτιώνεις και τη συναισθηματική σου νοημοσύνη.
Και να σου πω κάτι τελευταίο;
Έχω γνωρίσει αρκετούς έξυπνους ανθρώπους με υψηλό IQ αλλά ιδιαίτερα περιορισμένο ΕQ (συναισθηματική νοημοσύνη).
Δεν τους ‘ζηλεύω’ καθόλου…
Μη σου πω τους ‘λυπάμαι’.
Χμ, ούτε αυτό.
Τους συμπονώ όμως, γιατί μπορώ να καταλάβω πόσο υποφέρουν…
Εις το επανιδείν αγαπημένε/η.
????
Υ.Γ. Εσύ έχεις κάποιον τρόπο που ‘την παλεύεις’ και θέλεις να μοιραστείς; Θα χαρώ να σε ακούσω, απάντησέ μου! ????
