Έχουν περάσει μόλις λίγα λεπτά που το ξυπνητήρι έχει ακουστεί.
‘Ωραία κοιμήθηκα’ σκέφτομαι, τεντώνομαι και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Ανάβω το φως και πριν προλάβω να αλλάξω, ακούω τη φωνή της Cutie (της γατούλας μας) έξω από την πόρτα.
Ήταν για λίγα λεπτά έξω, αλλά προφανώς ήθελε να ξαναμπει.
Αφού της ανοίγω, στρώνω το κρεβάτι, πλένομαι και οδεύω προς την κουζίνα για να ανάψω την καφετιέρα.
Αρχίζει να μου μιλάει έντονα (ναι η Cutie) με τον τρόπο της (νιααααοου, νιαααααααααου!) και την κοιτάω με περιέργεια.
Τι θέλεις; της λέω…
Συνεχίζει να… φωνάζει και γυρίζω να δω μήπως δεν έχει φαγητό.
Παρατηρώ ότι δεν έχει φάει τις κροκέτες της και το μυαλό μου κρίνοντας με βάση τις παρελθοντικές εμπειρίες, δημιουργεί νόημα:
Μάλλον δε νιώθει καλά και διαμαρτύρεται…
Ας της δώσω γαλοπούλα που της αρέσει και συνήθως λύνει το πρόβλημα.
Πράγματι, σερβίρω τη γαλοπούλα και καθώς η Cutie απολαμβάνει το πρωινό της, ετοιμάζω το εσπρεσάκι μου.
Βλέπω ότι νιώθει ικανοποιημένη από το φαγητό της και αυτό με κάνει να νιώθω κι εγώ πιο ήρεμος.
Με αυτή την ηρεμία, κάθομαι στο γραφείο όπου με περιμένει το τετράδιο και το στυλό για να ξεκινήσω να γράφω τις πρωινές μου σελίδες.
Ξεκινάω να γράφω πως νιώθω τη δεδομένη χρονική στιγμή.
(Αυτό με κάνει περισσότερο συνειδητό, είναι μια ελάχιστη πράξη επίγνωσης όπως την έχω ονομάσει)
Αφού λοιπόν έχω γράψει μια παράγραφο, αρχίζω να ακούω την Cutie να παίζει.
Χμ… σκέφτομαι,
αυτή μάλλον με κορόιδεψε, ήταν καλά και τώρα που έφαγε τη γαλοπούλα κάνει χαρές!
Συνεχίζω να γράφω προσπαθώντας να μην αποσπαστώ από το θόρυβο.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα η Cutie αρχίζει να παίζει με το ‘στοπ’ της εξώπορτας, το οποίο έχει κάνει φύλλο και φτερό εδώ και λίγες μέρες.
Συνεχίζω να γράφω αλλά αρχίζω να ενοχλούμαι κιόλας…
Από τη μια η δική μου απόσπαση της προσοχής, από την άλλη η σκέψη ότι είναι 6 το πρωί και από κάτω κοιμούνται οι άνθρωποι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό, εγώ ‘το χαβά μου’ συνεχίζω να γράφω.
Όσο εγώ την αγνοώ, τόσο πιο πολύ θόρυβο αυτή.
Τώρα έχει αφήσει το στοπ και παίζει με ένα κορδόνι που κρέμεται από την καρέκλα (γι’ αυτήν το έχουμε βάλει…)
Συνεχίζω εγώ…
Συνεχίζει και αυτή…
Ξαφνικά σιγή.
Ωραία… σκέφτομαι,
θα κουράστηκε και θα έπεσε για ύπνο!
Αμ δε…
Σε λίγα δευτερόλεπτα ακούω εκείνο τον ενοχλητικό θόρυβο που γίνεται όταν παίζει με το πατάκι της κουζίνας και αμέσως μετά, νιώθω ένα πλασματάκι να τρέχει με… χίλια κατά μήκος του σπιτιού και πίσω από την πλάτη μου.
Κάνε εικόνα…
εμένα να γράφω στο γραφείο και από πίσω ένα ον να τρέχει σφαίρα πέρα δώθε με… ιλιγγιώδη ταχύτητα αφήνοντας σκόνη και τρίχες στο πέρασμά της.
Αφήνω το στυλό κάτω και προσπαθώ να παραμείνω ήρεμος.
Ησυχία…
Δεν ψαρώνω όμως! Σίγουρα ετοιμάζεται για το επόμενο ‘χτύπημα’.
Η σιγή όμως παραμένει…
Έχω χάσει τον ειρμό των σκέψεών μου και προσπαθώ τώρα να ‘μαζέψω τα κομμάτια μου’, ήτοι τις σκόρπιες σκέψεις μου…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ολοκληρώνω τις 3 σελίδες που γράφω και αφήνω το τετράδιο στην άκρη.
Η Cutie έχει χαλαρώσει κι εγώ ανοίγω τον υπολογιστή για να γράψω αυτό εδώ το email.
Κάνω και ένα δεύτερο εσπρεσακι γιατί το πρώτο δεν το ευχαριστήθηκα.
Μέχρι να ετοιμάσω το καφεδάκι μου ο υπολογιστής έχει ανοίξει και με περιμένει.
Ανοίγω τον browser (περιηγητή αν προτιμάς) και πληκτρολογώ doc.new για να ανοίξω ένα νέο Google Document και να αρχίσω να γράφω.
Μήπως να δω τα email μου ένα λεπτό, για να ξέρω αν υπάρχει κάτι επείγον; λέει το ρομποτάκι μου…
(Η τεχνητή μου νοημοσύνη, ο νους μου ντε!)
Ανοίγω το Gmail και βλέπω δύο καθόλου σημαντικά μηνύματα.
Ο εγκέφαλος όμως επιζητά την ντοπαμίνη (το “νέο” αν θυμάσαι) και ως εκ τούτου το ρομποτάκι με παρενοχλεί με μια δεύτερη σκέψη:
Μήπως να δω το καθημερινό μου video για έμπνευση προτού ξεκινήσω να γράφω;
Πέφτω πάλι στην παγίδα του και ανοίγω το άλλο Gmail που είναι για τα λιγότερο σημαντικά emails.
Αχα! Ας δω πρώτα αυτό το email από τον James Clear, πάντα έχει ωραίες ιδέες!
Μετά από το email του James, ανοίγω το email του Darren.
Βλέπω το 5λεπτο video, στο τέλος του οποίου παραπέμπει σε ένα webinar που είχε κάνει και παλιότερα και που είχα βρει εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Θέλω να το δω αυτό και να το αποθηκεύσω.
Είχε κάποιες πολύ καλές ιδέες που θα μου φανούν χρήσιμες στο περιεχόμενο που θέλω να δημιουργήσω.
Εγγράφομαι λοιπόν στο webinar και ανοίγω τώρα τον άλλο browser (Firefox) για να κατεβάσω το αρχείο.
Καθώς κατεβάζω το αρχείο, βλέπω μια καρτέλα που είχα ανοίξει την προηγούμενη φορά και αποφασίζω μια που κατεβάζω το άλλο αρχείο, να κατεβάσω και αυτό…
Μέσα μου νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, αλλά είμαι τόσο απορροφημένος που δε δίνω σημασία.
Ξαφνικά σα να με τσίμπησε μια καρφίτσα…
Ξυπνάω!
Μα τι κάνω;
Τι κάνω;
Πως βρέθηκα εδώ;
Τι κατεβάζω;
Γιατί;
Γιατί τώρα;
Συνειδητοποιώ ότι έχασα τελείως την (αυτο) συγκέντρωσή μου.
Το focus μου.
Τον προσανατολισμό μου.
Ξεκίνησα για να γράψω ένα email και έχουν περάσει τώρα περίπου 45 λεπτά και είμαι… αλλού!
Σε ένα τελείως διαφορετικό ‘χώρο’, κάνοντας πράγματα άσκοπα!
Δεν είχα καμία δουλειά εκεί, τη δεδομένη χρονική στιγμή…
Μια σκέψη, μια απλή σκέψη από το ρομποτάκι μου, που με έστειλε.. αδιάβαστο.
Μια σκέψη και μετά μια δεύτερη ήταν αρκετή να χαθώ μέσα στον ωκεανό των πληροφοριών.
Η προσοχή μας αγαπημένε/η, είναι πολύτιμη.
Είναι πιο πολύτιμη απ’ ότι πιστεύουμε.
Είναι αυτή που καθορίζει που και πως θα ξοδέψουμε το χρόνο μας.
Και ο χρόνος μας ίσως είναι το πιο πολύτιμο αγαθό σε αυτή τη ζωή.
Σκέψου…
Μπορείς να έχεις περισσότερο απ’ όλα (είναι εφικτό δηλαδή), χρήμα, υλικά αγαθά, ανθρώπους κλπ, δε μπορείς όμως να έχεις περισσότερο χρόνο.
Οι αποσπάσεις λοιπόν της προσοχής μας, κοστίζουν πολύ ακριβά, τόσο σε χρόνο όσο και σε ενέργεια.
Και αυτές οι αποσπάσεις, μπορεί να είναι εσωτερικές ή εξωτερικές.
Στη δική μου σημερινή μέρα, οι εξωτερικές ήταν η Cutie και οι πληροφορίες (το marketing την ουσία) μέσα από το email που άνοιξα.
Οι εσωτερικές, ήταν οι σκέψεις που μου πέταξε το ρομποτάκι μου, η τεχνητή μου νοημοσύνη. Ο νους μου.
Όλα αυτά ξεχωριστά αλλά και μαζί, είχαν σαν αποτέλεσμα να ξοδέψω σχεδόν 2 ώρες συνολικά σε κάτι που δεν ήθελα.
Απλά υπήρξα ‘θύμα’ της δικής μου αδυναμίας να ελέγξω κατάλληλα και αποτελεσματικά τα εσωτερικά και τα εξωτερικά ερεθίσματα.
Και αν η Cutie ήταν ένα ερέθισμα που δε μπορείς να ελέγξεις ή να αποφύγεις (σε άλλους είναι τα παιδιά άλλωστε), τα υπόλοιπα, με δουλειά και θέληση μπορείς να τα βελτιώσεις.
Και όταν γίνει αυτό, η αλλαγή μπορεί να είναι τόσο μεγάλη που θα νιώθεις μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας και ηρεμίας.
Focus αγαπημένε/η και επίγνωση.
Επίγνωση για να αντιλαμβανόμαστε πότε αποσπάται η προσοχή μας και focus, συγκέντρωση της προσοχής μας δηλαδή, για να πάρουμε πίσω τα ‘κλοπιμαία’.
Το χρόνο, την ενέργεια και την ελευθερία μας ????
Στο επανιδείν ????
Υ.Γ. Πιάσαμε Φλεβάρη…
Καλό μήνα, έστω και αν είμαστε ήδη στην πέμπτη μέρα του!????
