Θα υποθεσω πως σου έλειψα την προηγούμενη εβδομάδα ????
Βλέπεις, δεν έστειλα κάποιο μήνυμα και… δεν το συνηθίζω τελευταία!
Η προηγούμενη εβδομάδα που πήρα απουσία, δεν ήταν καλή.
Ήταν από εκείνες που ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.
Εκείνες που δοκιμάζουν τις αντοχές σου και σου υπενθυμίζουν ότι δε μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.
Ακόμα και κάποια που μέχρι τότε μπορεί να ήταν ‘υπό έλεγχο’.
Μια σύνδεση στο internet σταμάτησε να δουλεύει σωστά και έχασα… τα πάντα!
Την υπομονή μου, την ηρεμία μου, τη θετική μου ενέργεια.
Έχασα το focus μου, τη διαύγειά μου και ήμουν σε παρατεταμένη αρνητική διάθεση.
Η ‘ατίθαση’ σύνδεσή μου, έκανε τα δικά της και έπαιζε με τα νεύρα μου.
Συνεχείς αποσυνδέσεις έκαναν το συμπαθητικό σύστημα του περιφερικού νευρικού μου συστήματος να παίρνει τα ηνία του σώματος.
Και μαζί και τη γλώσσα και τον νου και τα χέρια.
Ότι έλεγα, ότι σκεφτόμουν και ότι έπραττα ήταν σαν να ήταν από κάποιον άλλον…
Ήμουν στο έλεός του!
(Του συμπαθητικού συστήματος ντε!)
Θα το αναλύσω σε επόμενο email, απλά κράτα ότι είναι η κατάσταση πάλης-φυγής (fight or flight) στην οποία βρισκόμαστε όταν είμαστε στρεσαρισμένοι, αγχωμένοι.
Και η αλήθεια είναι ότι αν βγεις από αυτόν τον εθισμό στο στρες και το άγχος και ζεις σχετικά ήρεμα, είναι ακόμα πιο επίπονο να το βιώνεις.
Έχασα τη μπάλα κοινώς.
Συνεχείς περισπασμοί με αποδιοργάνωναν και δε μπορούσα να συγκεντρωθώ σε αυτό που ήθελα.
Στην δουλειά μου στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όλα στραβά.
Ένιωθα λες και δεχόμουν πόλεμο… λες και κάποιος μου έβαζε εμπόδια σε κάθε τι που προσπαθούσα να κάνω.
Οι συνεχείς αποσυνδέσεις όχι μόνο δε με άφηναν να δουλέψω, αλλά να κάνω και τίποτα από αυτά που είχα σκοπό να κάνω.
Πω πω ρε φίλε, σκέφτηκα…
Η ζωή μου είναι τελικά περισσότερο online παρά offline κι εγώ νόμιζα ότι είχα βρει κάποια ισορροπία!
Και συν τοις άλλοις, να περιμένεις και τον πάροχο να λύσει το πρόβλημα…
Ήδη είχα ενημερώσει για τη βλάβη αλλά τίποτα.
Τέσσερις μέρες αναμονή για λύση στο τεχνικό πρόβλημα έμοιαζαν με αιώνες.
Την Τρίτη τελικά, την πέμπτη μέρα δηλαδή, ήρθε ο τεχνικός στο σπίτι.
Ο Κωνσταντίνος, ένας συμπαθητικός τύπος στην ηλικία μου, με διάθεση να βοηθήσει αλλά και προβληματισμό για το θέμα που αντιμετώπιζα.
“Είναι συχνό φαινόμενο” μου λέει και συνεχίζει “πολλά μπορεί να επηρεάζουν, είναι λίγο σα να ψάχνουμε στα τυφλά”.
“Χμ… αυτός σκέφτεται σαν εμένα” είπα από μέσα μου.
Αφού αλλάξαμε κάτι καλώδια για να δούμε αν αυτά ήταν η αιτία, έφυγε και είπαμε ότι θα μιλήσουμε το επόμενο πρωί.
Εκείνη τη μέρα δε μπόρεσα να δουλέψω καθόλου.
Η σύνδεση ήταν τόσο προβληματική που είχε αρχίσει να με εκνευρίζει περισσότερο…
Την επόμενη μέρα ο Κωνσταντίνος με πήρε το πρωί γιατί είχε δει τις αποσυνδέσεις και κατάλαβε ότι δεν είχε λυθεί το πρόβλημα.
Το πρωί της Τετάρτης λοιπόν, τον υποθέχτηκα και πάλι.
Αλλάξαμε το router αυτή τη φορά και είπαμε ότι θα είμαστε σε επαφή.
Το πρόβλημα όχι απλά δε λύθηκε, αλλά χειροτέρεψε!
Αποκορύφωμα η μέρα της Παρασκευής, οπότε και άρχισαν τα προβλήματα στο σύστημα πληρωμών ενός πελάτη, το οποίο είναι δική μου δουλειά 100%.
Φρίκη…
Να υπάρχει κρίση, να είμαι υπεύθυνος και να επικρατεί το χάος, τόσο στον υπολογιστή μου όσο και στο μυαλό μου.
Ότι δοκίμαζα έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Απίθανα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν.
Προβλήματα ξεπηδούσαν στο site του πελάτη χωρίς καμία λογική ή σύνδεση μεταξύ τους.
Φαντάσου να είσαι υπεύθυνος για χιλιάδες ευρώ που χάνονται για τον πελάτη και δεκάδες άνθρωποι να δυσανασχετούν που δε μπορούν να αγοράσουν το προϊόν που θέλουν!
Δεν ξέρω για σένα, αλλά για μένα είναι κρύος ιδρώτας…
Είναι μια κατάσταση που δε θέλω ποτέ να ξαναβιώσω.
(Τραύμα)
Το Σάββατο το απόγευμα έφτασα στο ‘αμήν’ που λέμε.
Διαπίστωσα ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα να το αλλάξω.
Ένιωσα ένα τεράστιο κενό να ανοίγει μια τρύπα κάτω από την καρέκλα μου και να με καταπίνει…
Παράτησα κάθε προσπάθεια και έκλεισα τον υπολογιστή.
Σιγή. Ηρεμία. Αρμονία.
Μια αγαλλίαση ήρθε σιγά σιγά…
Δε μπορούσα να λύσω το πρόβλημα και έπρεπε να το αποδεχτώ.
Έπρεπε να περιμένω να δω τι θα κάνω με καθαρό μυαλό την επόμενη μέρα.
Να εντοπίσω τη φύση του προβλήματος για να ζητήσω βοήθεια ή/και να δοκιμάσω νέους τρόπους επίλυσης.
Ήμουν 3-4 μέρες σε κατάσταση πάλης-φυγής (fight or flight).
Κατέφυγα στην προσευχή της γαλήνης…
Ήταν εκείνη τη στιγμή μονόδρομος.
Tο συμβάν μου έδωσε την ευκαιρία να σκεφτώ λίγο διαφορετικά.
Είμαι στην ουσία εξαρτημένος από μια σύνδεση.
Και ναι, είναι κάτι που σε ένα βαθμό επιθυμώ, γιατί θέλω να δουλεύω από το σπίτι.
Όμως το να εξαρτάται η ψυχολογική μου κατάσταση από αυτό είναι κάτι διαφορετικό.
Αποφάσισα τελικά να το παλέψω με τον δικό μου τρόπο.
Ξεκίνησα να συγκεντρώνω την προσοχή μου στα σημεία που ήθελα.
Τι καλό μπορεί να προκύψει μέσα από αυτό;
Τι μπορώ να μάθω από αυτή την εμπειρία;
Τι μπορώ να κάνω για να αξιοποιήσω αποδοτικά το χρόνο που έχω εκτός internet και οθόνης;
Το τελευταίο ερώτημα με ώθησε να ξανασκεφτώ τη στρατηγική μου, τα βήματά μου, το που πάω και που πιθανώς να έχω κολλήσει.
Ήταν μια οπτική που δε θα μπορούσα να τη δω αν δεν είχε δημιουργηθεί όλη αυτή η κατάσταση…
Η αναποδιά αν την εκμεταλλευτείς τελικά έχει πολλά να σου δώσει.
Αυτό ήταν το μάθημα που πήρα και πολλά ‘μικρότερα’…
Σήμερα που μιλάμε, το πρόβλημα δεν έχει λυθεί…
Σημαντικό το μάθημα αλλά ανυπομονώ να τελειώσει αυτή η περιπέτεια ????
Αλήθεια όμως…
Μήπως σου έχει τύχει κάτι παρόμοιο που σε έχει φέρει σε αυτή τη θέση να σηκώσεις τα χέρια ψηλά;
Πολύ θα ήθελα να την ακούσω αν θέλεις να τη μοιραστείς ????
Υ.Γ. Την Κυριακή το πρωί με καθαρό μυαλό, δοκίμασα κάτι στο site του πελάτη και δούλεψε.
Έτσι άρχισα να ξετυλίγω το κουβάρι του προβλήματος και σιγά σιγά να φτάνω στη λύση…
Στα 11 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, πρώτη φορά έφτασα σε σημείο να… τα παρατάω. Τέτοια ‘αντίσταση’ είχα…
Και μπορώ να πω ότι τελικά χαίρομαι που συνέβη αυτό γιατί χαρτογράφησα τα νέα όριά μου ????
