Αν είσαι κοντά στην ηλικία μου, τότε εκεί στα τέλη του 1980 θα θυμάσαι την τεχνολογία της εποχής, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Δεν υπήρχαν υπολογιστές, υπήρχαν όμως εκείνα τα μέρη όπου μπορούσες να πας -αν ήσουν λίγο ‘ρεμάλι’ όπως εγώ’- και να σκοτώσεις το χρόνο και το χαρτζιλίκι σου παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Ένα από τα πλέον γνωστά ήταν ο Pacman και ένα άλλο το Bubble Bobble.
Σε αυτό το δεύτερο θέλω να κάνω μια στάση σήμερα.
Αν έχει έρθει ποτέ μπροστά στα μάτια σου, τότε σίγουρα το θα αναγνωρίσεις.
Θα αναγνωρίσεις επίσης και τη χαρακτηριστική εκείνη μουσική που είχε, που ήταν ιδιαίτερα εθιστική!
Να εδώ είναι ένα δείγμα του παιχνιδιού αν είσαι περίεργος/η.
Τίποτα σπουδαίο, ένα arcade της εποχής.
Για εμάς όμως στην εφηβεία, ήταν ότι είναι σήμερα για τους εφήβους τα αντίστοιχα παιχνίδια στον υπολογιστή αλλά και τα social media.
Καλύπτονται οι ίδιες ανάγκες με διαφορετικούς τρόπους.
Αυτό που με έκανε να θυμηθώ το Bubble Bobble λοιπόν, ήταν… οι φούσκες 😊
Βλέπεις, για να κερδίσεις έπρεπε πρώτα να βάλεις τους αντιπάλους μέσα σε φούσκες.
Τελευταία όλο και περισσότερο βλέπω την ιδέα με τις φούσκες πιο έντονη στην καθημερινότητά μου.
Και σε μένα και στους γύρω μου.
Στην ουσία, όλοι μας μπορείς να πεις ότι ζούμε ανά πάσα στιγμή μέσα σε μια φούσκα.
Η φούσκα αυτή είναι τα όρια της επίγνωσής μας κάθε χρονική στιγμή.
Μόλις μάθουμε κάτι καινούργιο που θα αλλάξει κάποια από τις πεποιθήσεις μας, σπάμε την υφιστάμενη φούσκα και μπαίνουμε στην επόμενη.
Μπορούμε λοιπόν να δούμε μόνο ότι υπάρχει μέσα στην υφιστάμενη φούσκα μας.
Οτιδήποτε άλλο φιλτράρεται έξω από τον ίδιο μας τον εγκέφαλο.
Θυμάσαι το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης του εγκεφάλου μας; Αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτό.
Η διαδικασία εξόδου από την παρούσα φούσκα και εισόδου σε μια νέα φούσκα, είναι συνεχής.
Η φούσκα μας είναι το σύνολο τον εμπειριών, πεποιθήσεων, αντιλήψεων, σκέψεων αλλά και δυνατοτήτων μας, σύμφωνα με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας.
Την ταυτότητά μας δηλαδή. Αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, κάθε στιγμή στο χρόνο.
Είναι η comfort zone μας, η ζώνη ασφαλείας μας, αν αυτό σε βοηθάει περισσότερο να το κάνεις εικόνα.
Η διαδικασία μετάβασης σε νέα φούσκα, μπορεί να γίνεται πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής μας, αλλά δεν είναι εύκολη.
Απαιτεί να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας σου, να πας ενάντια στο ‘εγώ’ σου, να πάρεις μια γενναία απόφαση, να κάνεις ένα βήμα μπροστά στο άγνωστο.
Αυτό το βήμα είναι τρομακτικό πολλές φορές.
Όμως αν γνωρίζεις εκ των προτέρων, πως για κάθε φούσκα που σκάει, υπάρχει άλλη μια στην οποία εισέρχεσαι,
και η φούσκα αυτή αποτελεί ένα μαξιλαράκι ασφαλείας, δεν είναι λογικό και ασφαλές να συμπεράνουμε ότι παρόλη την αναταραχή θα είμαστε απόλυτα ασφαλείς στη νέα φούσκα μας;
Ο φόβος του να σκάσεις την υφιστάμενη φούσκα είναι αυτός που τις περισσότερες φορές σε κρατάει μέσα σε αυτήν.
Και επειδή για κάποιο λόγο φαίνεται ότι η ζωή από μόνη της σε ωθεί να αλλάζεις φούσκα και να πηγαίνεις σε μια μεγαλύτερη, ή ακόμα πιο ψηλά αν προτιμάς,
Τότε ίσως… ίσως η καλύτερη στρατηγική είναι να ετοιμάζεσαι για την επόμενη φούσκα, παρά να αγωνίζεσαι για να παραμείνεις σε αυτή που ήδη βρίσκεσαι.
Γιατί ότι και να κάνεις, όσο και να ‘οχυρώνεσαι’ κάποια στιγμή η φούσκα αυτή θα σκάσει…
Και τότε έρχεται η στιγμή που συνήθως λέμε…
“Ααα αυτό ήταν τελικά; σιγά το πράγμα!“
ή
“Καλά αυτό είναι τέλειο!”
ή
“Αυτό φοβόμουν τόσο καιρό;”
Κάθε μέρα σκέφτομαι και αναρωτιέμαι “σε τι φούσκα είμαι και πως μπορώ να πάω στην επόμενη;”
Αυτό που έχω σιγουρέψει πάντως και θέλω να μοιραστώ σαν μάθημα, είναι το ότι όσο πιο γρήγορα αλλάζεις φούσκες τόσο το καλύτερο.
Όσο πιο πολύ μένεις σε μια φούσκα, τόσο αρχίζει και σε πνίγει. Σαν να ξεμένεις από οξυγόνο ένα πράγμα…
Όποτε λοιπόν φτάνεις σε κάποιο τέτοιο σημείο, να θυμάσαι ότι ίσως να είναι το μήνυμα ότι πρέπει να αλλάξεις φούσκα 😉
Και ναι, είναι λίγο επίφοβο στην αρχή…
Όμως αξίζει και τον κόπο και τον τρόπο 😊
Θάρρος!
Και πως αλλάζεις φούσκα;
Ίσως να αναρωτηθείς…
Χμ…
Κάνε κάθε μέρα κάτι καινούργιο, κάτι που δεν έχεις ξανακάνει.
Έστω και αν είναι κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο…
Απλά δημιούργησε μια καινούργια σύναψη στον εγκέφαλό σου.
Ένα ελάχιστο βήμα στο άγνωστο…
Αυτή είναι η οδός.
Και αν συνεχίσεις να χρησιμοποιείς αυτή την οδό, να ξέρεις ότι είναι πολύ πιθανό σιγά σιγά να σε οδηγήσει σε αυτό που πραγματικά επιθυμείς! 😉
Υ.Γ. Έχεις σκεφτεί κάτι ανάλογο με μια άλλη ερμηνεία ή μεταφορά;
Αν ναι, πολύ θα ήθελα να την ακούσω!
