Πέμπτη απόγευμα, γύρω στις 17:30, μόλις είχα τελειώσει τη βιντεοκλήση με τον Kevin.
Κλείνω το Zoom και στέκομαι ακίνητος κοιτώντας την οθόνη.
Σκέψεις τρέχουν πέρα δώθε, δεξιά αριστερά, προς κάθε πιθανή κατεύθυνση.
Συνειδητοποιώ ότι ο φίλος, πελάτης, συνεργάτης και συνοδοιπόρος Kevin από το London Ontario του Καναδά, είχε καταφέρει κάτι που στα δικά μου τα μάτια φαινόταν σχεδόν απίθανο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που… μου ‘βάζει τα γυαλιά’.
Τον εκτιμώ αφάνταστα και τον θαυμάζω.
Τον έχω αγαπήσει όπως κάθε καλό φίλο που έχω γνωρίσει κατά τη διάρκεια της ζωής μου.
Περίεργο ε;
Να μην έχεις γνωρίσει κάποιον από κοντά, να είναι στην άλλη άκρη της γης, κι όμως να τον αισθάνεσαι τόσο κοντά σου.
Αυτό το βρίσκω μοναδικό και υπέροχο, δυσκολεύομαι να βρω άλλες λέξεις να το περιγράψω…
Με τον Kevin λοιπόν, μας ενώνει η αμοιβαία εκτίμηση που έχουμε ο ένας για τον άλλον και εδώ και 4 περίπου χρόνια, μιλάμε κάθε 2 εβδομάδες στο Zoom, με βιντεοκλήση.
Και τι λέμε;
Ο καθένας λέει ότι θέλει.
Για το προσωπικό του ταξίδι, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες, τις δυσκολίες, τα καλά, τα κακά, τα άσχημα και ότι θέλει να μοιραστεί.
Επίσης για το επαγγελματικό του ταξίδι, την επιχείρησή του, τις δυσκολίες, τι δουλεύει, τι δεν δουλεύει, τις σκέψεις για βελτίωση, ανάπτυξη κλπ.
Κοινώς μοιραζόμαστε ότι θέλουμε, ακούμε ο ένας τον άλλον και ενίοτε προτείνουμε λύσεις όταν μας ζητηθεί.
Κάνουμε με λίγα λόγια την αλληλο-ψυχοθεραπεία μας 😊
Τι είχε καταφέρει όμως ο Kevin και τι ήταν τόσο σημαντικό για μένα;
(Αναστεναγμός…)
Μετά από 6 και πλέον μήνες από την ημέρα που ξεκίνησε να κάνει πράξη αυτό που είχε στο μυαλό του, το σχέδιό του, είναι πλέον βέβαιο ότι είχε επιτυχή κατάληξη.
Το επιχειρηματικό του πλάνο συγκεκριμένα.
Το οποίο στα δικά μου τα μάτια δεν ήταν ιδιαίτερα ‘ελκυστικό’.
Να το πω πιο απλά και πιο ωμά, μέσα μου δεν πίστευα ότι θα πετύχει.
Δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία τι πίστευα βέβαια, απλά μοιράζομαι τα συναισθήματα που είχα.
Πίστευα βλέπεις ότι το σχέδιο του Kevin δεν είχε ένα σημαντικό (για μένα) στοιχείο.
Το πως δηλαδή θα αποδείκνυε στους πελάτες του, τη δουλειά που θα έκανε.
Γιατί είναι ένα πράγμα να νιώθεις ότι κάνεις σωστή και αποδοτική δουλειά, είναι τελείως διαφορετικό να διατηρήσεις μια σταθερή συνεργασία με μια επιχείρηση, αν δεν μπορείς να αποδείξεις ότι η επένδυσή τους θα επιστραφεί (με όσο το δυνατό μεγαλύτερο ποσοστό, το ROI δηλαδή).
Κι όμως…
Όχι μόνο τα κατάφερε, με άφησε άφωνο με τον τρόπο που το έκανε.
Γιατί όμως στα λέω όλα αυτά;
Γιατί για άλλη μια φορά έπεσα έξω.
Έχασα.
Έκανα λάθος.
Λάθος εκτίμηση γιατί δεν είχα σωστά δεδομένα.
Και τα σωστά δεδομένα θα μπορούσα να τα έχω -αν ήθελα- με το να κάνω καλύτερες ερωτήσεις.
Αν τον ρωτούσα για το πως ακριβώς σκεφτόταν να κάνει αυτό που εγώ δεν έβλεπα εφικτό, θα έπαιρνα την απάντησή μου.
Όμως… δεν το έκανα.
Και με μεγάλη μου χαρά είδα τον Kevin να πηγαίνει σε 6 μήνες και να κάνει κάτι που για μένα φαινόταν ιδιαίτερα δύσκολο και όχι ιδιαίτερα καλή ιδέα.
Όμως εγώ δεν ήμουν στο μυαλό του Kevin.
Μπορώ να δω την ποιότητά του και το τι μπορεί να κάνει (είναι ιδιαίτερα ταλαντούχος σε πολλούς τομείς), όμως αυτό που δε μπορούσα να δω, ήταν η εικόνα που είχε στο μυαλό του και το πάθος που είχε για κίνητρο. Είχε το δικό του “Γιατί”, το οποίο εγώ δεν είχα…
Αυτή η διαπίστωση, με έκανε να νιώσω ιδιαίτερα χαρούμενος για τον φίλο μου, αλλά και αρκετά προβληματισμένος με τον εαυτό μου.
Πόσες φορές άραγε έχω κάνει το ίδιο στο παρελθόν;
Πόσες φορές αμφισβήτησα άλλους;
Πόσες φορές δεν πίστεψα στην ιδέα κάποιου άλλου, μόνο και μόνο επειδή δε μπορούσα να δω αυτό που μπορούσε να δει εκείνος/η;
Πόσες φορές το έκανα στον ίδιο μου τον εαυτό;
Πόσες φορές με έχει κοροϊδέψει το ρομποτάκι μου; το μυαλό μου δηλαδή…
Πολλές…
Αμέτρητες στο μακρινό παρελθόν, λιγότερες μεν στο πιο πρόσφατο, όμως χωρίς αμφιβολία εξακολουθώ (εκ του αποτελέσματος) να το κάνω και να μην το καταλαβαίνω.
Ήττα λοιπόν…
Γλυκιά γιατί ο φίλος μου πέτυχε και πάει πολύ καλά στη νέα επιχειρηματική του προσπάθεια.
Πικρή γιατί δεν τον πίστεψα όσο θα ήθελα και γιατί πίστεψα το ρομποτάκι μου.
Μπήκε το εγώ μπροστά και μου κάλυψε τη θέα.
Σα κουρτίνα.
Μαύρη.
Ευτυχώς που χτύπησε λίγο φως επάνω της και είδα κάτι να αχνοφαίνεται πίσω από την κουρτίνα.
Αλλιώς…
Ακόμα την κουρτίνα θα έβλεπα και θα ήταν όλα σκούρα σε εκείνο το δωμάτιο.
Η γλυκόπικρη γεύση της ήττας, μου δώρισε ένα ακόμα μάθημα.
Αυτό που ήδη γνωρίζω, αν δεν το εφαρμόζω, είναι σα να μην το γνωρίζω.
Σύντομο αλλά βαθύ…
Σε αφήνω με αυτό 😊
Αν θέλεις το παίρνεις και το αναλύεις κι εσύ.
Έως την επόμενη φορά…
Να σκέφτεσαι και να στοχάζεσαι, δεν’ κακό 😉
Υ.Γ. Το προηγούμενο email ήταν αυτό που είχε τη μεγαλύτερη ανταπόκριση ως τώρα.
Δεν το περίμενα να πω την αλήθεια. Με εξέπληξε ευχάριστα 😊
Αν τυχόν το έχασες και θέλεις να το διαβάσεις, μπορείς να το βρεις εδώ. 🙏
