Καθώς έγραφα σήμερα το πρωί τις καθιερωμένες πρωινές μου σελίδες, βγήκε μια… στάλα επίγνωσης.
Μια ακόμα άσπρη κουκίδα στο μαύρο φόντο…
Δύο μεγάλες επιδράσεις είχα αυτή την εβδομάδα.
Αυτές, οδήγησαν σε “αναλαμπές” όπως τις ονομάζω στη δική μου διάλεκτο…
Η μια επίδραση-αναλαμπή, ήταν ένα video από τον Darren Hardy, τον συγγραφέα του βιβλίου The Compound Effect.
Δυστυχώς δεν έχω κάποιο link να μοιραστώ, γιατί τα video που μοιράζεται είναι διαθέσιμα μόνο για 3 μέρες.
Η δεύτερη ήταν μια συνέντευξη του Robert Greene, συγγραφέα του βιβλίου The Laws of Human Nature (και πολλών άλλων καταπληκτικών βιβλίων).
Κατανοώ ότι δεν έχουν όλοι την ίδια περιέργεια και το ίδιο πάθος με μένα, σχετικά με την ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά.
Αν είσαι κι εσύ αυτής της συνομοταξίας λοιπόν, αντί για ταινία μπορείς απόψε να δεις αυτή τη συνέντευξη του Robert Greene στον Tom Bilyeu.
Πίσω όμως στην πρώτη αναλαμπή και θα επανέλθω στις αναλαμπές από την συνέντευξη του Robert Greene αργότερα.
Καθώς λοιπόν έβαλα να δω ένα σύντομο video την Τρίτη το πρωί, πριν ξεκινήσω ότι δημιουργικό είχα για εκείνη τη μέρα, μια έκπληξη με περίμενε.
Κάτι που με έκανε να κοιτάω αποσβολωμένος την οθόνη για αρκετά λεπτά.
Αυτό το video που μόλις είχα δει και αυτό το σχόλιο που μόλις είχα διαβάσει, με άφησαν άφωνο.
Κόλλησα…
Είναι από εκείνες τις στιγμές που νιώθεις σαν cartoon που μόλις του έχουν δείξει έναν τρόπο που δεν γνώριζε μέχρι τότε.
Ή μια πόρτα ανοιχτή που λόγω σκότους νόμιζε πως ήταν τοίχος.
“Ότι κάνεις υπερβολικά στη ζωή σου και ότι δε μπορείς να σταματήσεις να κάνεις παρόλη την καλή σου διάθεση, μπορεί να είναι απλά η υπερβολική αντιστάθμιση, εξισορρόπηση, αποζημίωση, για κάτι που σου λείπει.”
Και αυτό που νιώθεις ότι σου λείπει σε μη ορατό επίπεδο (ασυνείδητο δηλαδή), αυτή η έλλειψη, είναι συνήθως το αποτέλεσμα από κάποιο τραύμα από την παιδική ηλικία.
Εντάξει, θα σκεφτείς, λίγο-πολύ τα ξέρω αυτά…
Ναι αλλά εκεί είναι η παγίδα!
Όσες φορές και να τα σκεφτείς, όσες φορές και να τα πεις, όσες φορές και να τα σκάψεις…
Αν δεν είσαι έτοιμος να το δεις… θα είναι μπροστά σου και δε θα το βλέπεις.
Γιατί;
Γιατί είσαι μέσα σε αυτό. Είσαι μέσα στο ‘χώρο’ του. Μέσα στη φούσκα του.
Αν δε βρεθεί κάποιος ή κάτι να σκάσει αυτή τη φούσκα για να μπεις σε μια νέα, λίγο μεγαλύτερη, δε θα αλλάξει κάτι.
Θα κάνεις τα ίδια και θα περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα…
Και αυτό συνήθως δεν δουλεύει 😊
Και τι αναλαμπή είχες εσύ; θα αναρωτιέσαι…
Πριν απαντήσω σε αυτό, άκου αυτή τη μεταφορά, θα βοηθήσει.
Πριν από 3 περίπου χρόνια, ένα πρωί του Δεκέμβρη, είδα ότι μου είχαν σπάσει 2 τζάμια από το αυτοκίνητό μου.
Είχα πάθει δηλαδή μια ζημιά.
Δεν εννοώ τη συναισθηματική, αλλά την υλική.
Για καλή μου τύχη, τη ζημιά αυτή την κάλυπτε η ασφάλεια, αφού είχα προστασία για ‘θραύση κρυστάλλων’ στο συμβόλαιό μου.
Έτσι λοιπόν, έπαθα μια ζημιά, είχα ασφάλεια και έλαβα αποζημίωση για τη ζημιά.
Πλήρωσε δηλαδή η ασφάλεια τη ζημιά.
Αυτή η (εξωγενής) εμπειρία λοιπόν, είχε τρια μέρη:
Ζημιά – ασφάλεια – αποζημίωση
Ομοίως, στον εσωτερικό μας κόσμο, υπάρχει ένα αντίστοιχο τρίπτυχο.
Ζημιά – ασφάλεια – αποζημίωση
Τραύμα – μηχανισμός αντιμετώπισης προβλημάτων – εξισορρόπηση
Δηλαδή κάτι με τραυμάτισε, ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός αντιμετώπισης προβλημάτων (coping mechanism) και με βοήθησε να το ξεπεράσω.
Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργήσω ένα μοτίβο, έναν νευροσυσχετισμό για να εξισορρόπησω την κατάσταση, με το να υπερπροσπαθώ για κάτι άλλο.
Στη δική μου περίπτωση, αυτή η οπτική που είδα και που ήταν ένα τυφλό σημείο μέχρι τότε, ήταν η μανιώδης και εμμονική κατανάλωση πληροφοριών, η προσπάθεια να γίνω πάρα πολύ καλός σε αυτό που κάνω.
Η αριστεία κατά μια έννοια.
Όχι ότι αυτό είναι ‘κακό’, κάθε άλλο.
Το θέλω! Το επιδιώκω. Το επιθυμώ.
Το γιατί όμως είναι το ερώτημα.
Γιατί το θέλω και γιατί το κάνω τόσο επίμονα.
Τι θα σημαίνει αν δεν το καταφέρω;
Τι θα σημαίνει αν δεν γίνει αυτό για το οποίο προσπαθώ;
Τι προσπαθώ να καλύψω με αυτή την υπερπροσπάθεια;
Τι δε βλέπω, το οποίο θα μπορέσω να δω όταν σκάσει η φούσκα που είμαι σήμερα;
Έχει βάθος όπως καταλαβαίνεις.
Αν όμως καταλάβω το γιατί, τότε αυτόματα θα γίνει βιώσιμο αυτό που πάω να κάνω.
Διαφορετικά θα κυνηγάω την ουρά μου χωρίς να ξέρω τι κάνω και τι χάνω.
Αν ένα σχόλιο ενός αναγνώστη με βοήθησε να δω ένα τυφλό σημείο, έτσι και η δική μου αναλαμπή, ίσως βοηθήσει κι εσένα να δεις ένα δικό σου τυφλό σημείο.
Και είναι τόσο μα τόσο σημαντικό κάτι τέτοιο, που μπορεί κυριολεκτικά να αλλάξει τον τρόπο που πορεύεσαι.
Για να μην σε κουράσω, θα απαντήσω μόνο στο ερώτημα της υπερπροσπάθειας.
Τι προσπαθώ να καλύψω με αυτή την υπερπροσπάθεια;
Ψάχνω να βρω την αίσθηση της επιτυχίας, της ‘επίτευξης’, της προόδου, της ανωτερότητας…
Χμ… τι άλλο;
Να νιώσω σημαντικός, έξυπνος, επαρκής, ότι έχω κύρος, υπόληψη, πρεστιζ, στατους…
…
Ουαου.
Όλα αυτά ήταν θαμμένες ανάγκες μέχρι τώρα.
Τα έβλεπα σε άλλους αλλά σε μένα δε μπορούσα να τα δω.
Ήξερα ότι υπήρχαν, αφού τα έβλεπα σε άλλους.
Και σκαλίζω λίγο παραπάνω για να μοιραστώ το πως ‘σκάβω’.
Και τι άτομο θα ήθελε να νιώσει αυτά τα παραπάνω συναισθήματα;
Χμ…
Κάποιος/α που δεν αισθάνεται πλήρης, αρκετά καλός.
Κάποιος που ψάχνει ακόμα σε ένα βαθμό να αποδείξει ότι είναι επαρκής.
Κάποιος που δεν έχει (ακόμα) την ισορροπία που επιθυμεί.
Αυτή η επίγνωση, αυτή η αναλαμπή, είναι η πιο σημαντική και πιο παραγωγική στιγμή ολόκληρης της εβδομάδας.
Ένα byte επίγνωσης, είναι ίσο με terabytes πληροφοριών.
Όσες πληροφορίες και να καταναλώσεις, αν δε μπορέσεις να δεις κάτι που δεν έβλεπες μέχρι τώρα… η πόρτα θα συνεχίσει να φαίνεται σαν τοίχος.
Συνέχισε να ρίχνεις φως όμως και σιγά σιγά θα φανεί η επόμενη πόρτα.
Έστω και μια κουκίδα είναι σημαντική 😉
Πολύτιμη όσο μια φλέβα χρυσού…
Εις το επανιδείν.
Υ.Γ. Εδώ είναι το σχόλιο του αναγνώστη που ‘χτύπησε’ κάτι σε μένα:
🙏
