Έκανα λάθος.
Αλλά για στάσου λίγο…
Κάτι ‘κλωτσάει’ εδώ.
Χμ…
Γιατί δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας;
Ότι δεν γνωρίζουμε κάτι;
Ότι αλλάξαμε γνώμη;
Δε νομίζω πως υπάρχει μόνο ένας λόγος, αλλά πιστεύω ότι κοινός παρονομαστής είναι ο εγωισμός.
Αυτός που παίζει κρυφτούλι και όταν πάει να αποκαλυφθεί, κάνει το παν για να καμουφλαριστεί.
Το ρομποτάκι μας όπως πιθανόν να έχεις ακούσει να το λέω.
Η τεχνητή μας νοημοσύνη.
Αυτό που έχουμε ταυτιστεί μαζί του σε τέτοιο βαθμό που μας κρατάει δέσμιους πολλές φορές.
Τι δέσμιους δηλαδή… μέχρι και στην υποδούλωση φτάνει…
Τελοσπάντων… στο δια ταύτα ????
Έκανα λάθος λοιπόν και είμαι πολύ χαρούμενος.
Που μπόρεσα να το δω και που μπορώ να το παραδεχτώ.
Μια μικρή νίκη με αντίπαλο το ρομποτάκι μου.
Με είχε πείσει βλέπεις για κάτι και είχα κολλήσει.
Έβλεπα τον κόσμο μέσα από εκείνη την πεποίθηση, εκείνο το φίλτρο.
Ότι και να έβλεπα μπροστά μου, το ερμήνευα σύμφωνα με εκείνο το φίλτρο.
Δεν υπήρχε κάτι άλλο στο πεδίο μου.
Το οπτικό, το συναισθηματικό, το ηχητικό… ότι πήγαινε να περάσει χτυπούσε στην ασπίδα που είχε βάλει το ρομποτάκι μου.
Τον ιστό που είχε δημιουργήσει για να μην περνάει τίποτα.
Τα δίχτυα που έπιαναν τα πάντα.
Τι λάθος έκανα;
Είχα πιστέψει και το είχα κάνει σημαία μάλιστα, ότι μαθαίνεις καλύτερα από τον καλύτερο.
Ότι αυτός που έχει γίνει κορυφαίος σε αυτό που κάνει, είναι και ο καλύτερος δάσκαλος.
Ότι αυτόν θα ‘πρέπει’ να ακούς και μόνο…
Έκανα λάθος λοιπόν.
Μεγάλο…
Όχι γιατί αυτή η πεποίθηση είναι πάντα λάθος, αλλά γιατί δεν είχα αφήσει κανένα παράθυρο (ανοιχτό) για το αντίθετο.
Το να μαθαίνω δηλαδή από κάποιον που είναι απλά ένα-δύο άντε τρια βήματα πιο μπροστά από μένα.
Όχι ότι και αυτό ισχύει πάντα, είναι όμως πιθανό και πολλές φορές και προτιμότερο.
Γιατί;
Καταρχήν το ότι κάποιος έχει καταφέρει κάτι, δεν τον κάνει καλό στο να το διδάξει.
Ή στο να μοιραστεί τον τρόπο του, το σκεπτικό του, την εμπειρία του.
Επίσης, αυτός που είναι στην κορυφή μπορεί να έχει φτάσει εκεί με την αξία του, όμως είναι ήδη πολύ μακρυά από τη θέση του μαθητή.
Είναι η κατάρα της γνώσης αν την έχεις ακούσει, σε πλήρη εφαρμογή.
Δε μπορεί να μπει στα παπούτσια του μαθητή, γιατί έχει ξεχάσει πως είναι να είσαι σε εκείνη τη θέση.
Αντίθετα, αυτός που έχει μόλις περάσει το εμπόδιο, το μονοπάτι που έχεις μπροστά σου, μπορεί πολύ πιο εύκολα να σε βοηθήσει να περάσεις εκείνο το σημείο, γιατί το έκανε πρόσφατα.
Του είναι ακόμα νωπό, μπορεί να νιώσει τη δυσκολία σου και να σου πει πώς να το περάσεις.
Αυτό λοιπόν, εγώ το σνόμπαρα μέχρι τώρα.
Το είχα απορρίψει.
‘Ακουγα το ρομποτάκι μου να μου λέει συνεχώς ‘ποιός είναι αυτός που θα μου μάθει εμένα… αφού στο ίδιο επίπεδο είμαστε σχεδόν’.
Το εγώ σε πλήρη λειτουργία δηλαδή…
Κι εγώ το πίστευα…
Δεν το αμφισβήτησα γιατί το είχα δεδομένο.
Ώσπου…
Ήρθε μια στιγμή που ξεμπροστιάστηκε το ‘εγώ’ και γκρεμίστηκε σα χάρτινος πύργος αυτή η πεποίθηση…
Έπεσε φως στο σκοτάδι του νου, σε εκείνο το τυφλό σημείο και με έναν υπέροχο, απλούστατο τρόπο μου αποκαλύφθηκε η αλήθεια.
Ότι δηλαδή πιάστηκα κορόιδο ????
Αυτή η επίγνωση, όσο ασήμαντη και αν ακούγεται, ήταν ικανή για να γκρεμίσει μια σειρά από δευτερεύουσες πεποιθήσεις που κρατούσε η βασική αυτή πεποίθηση.
Γκρεμίστηκε ολόκληρο οικοδόμημα δηλαδή.
Έφυγε ένα κομμάτι σοβά από πάνω μου…
Βλέπω πλέον ένα νέο δωμάτιο, στο οποίο δεν είχα πρόσβαση μέχρι σήμερα.
Ήταν σκοτάδι εκεί και δεν είχε βρεθεί κάποιος να μου φωτίσει το χώρο.
Μέχρι που ήρθε ο Austin Kleon με τα δυο του υπέροχα βιβλιαράκια να μου ανάψει αυτή τη λάμπα.
Steal Like An Artist και Show Your Work!
Με βοήθησαν αυτά τα δύο μικρά βιβλία, να δω την επόμενη έξοδο μετά το #100daychallenge που τελειώνει σήμερα!
Είμαι ήδη στο επόμενο βήμα…
Αν θέλεις να μου κάνεις παρέα, μπορείς απλά να συνεχίσεις να διαβάζεις τα μηνύματά μου.
Αλλάζει λίγο το στυλ, αλλάζει και ο προσανατολισμός.
Ελπίζω ο αλλαγές που έρχονται να σου φανούν διασκεδαστικές, χρήσιμες, ωφέλιμες και ότι άλλο βάλεις σαν πρόθεση.
Εσύ αποφασίζεις τι θα πάρεις από κάθε μήνυμα και αυτό που παίρνει ο καθένας είναι διαφορετικό!
Αυτό αγαπημένε/η, το βρίσκω… ιδιαίτερα γοητευτικό ????
