Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο, αλλά η εμπειρία δεν είναι τόσο απλή και τόσο ευχάριστη όπως συνήθως.
Κάτι έχει αλλάξει βλέπεις.
Ο τρόπος που γράφω.
Για την ακρίβεια ο τρόπος που πληκτρολογώ.
Αν σου φαίνεται κάτι απλό, πίστεψέ με δεν είναι!
Υποφέρω…
Τι κάνει πάλι τούτος, θα λες από μέσα σου και με το δίκιο σου…
Πριν από 10 μέρες είχα ξεκινήσει μια νέα εξάσκηση για να αλλάξω τον τρόπο που πληκτρολογώ.
Να τον βελτιώσω.
Να γράφω πιο γρήγορα και να μειώσω τα λάθη.
Για να γίνει όμως αυτό, έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν.
Να ‘ξεμάθω’ αυτό που ήξερα και να χτίσω ένα νέο μοντέλο από πάνω.
Που πρακτικά σημαίνει, νέα δάχτυλα για νέα πλήκτρα.
Που ακούγεται απλό αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο!
Τα χέρια μου έχουν εκπαιδευτεί με τον δικό μου ανορθόδοξο τρόπο, τον οποίο χρησιμοποιώ εδώ και δεκαετίες!
Μπορείς να σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να “αλλάξεις” το νευρικό σου σύστημα;
Να επέμβεις κυριολεκτικά στον εγκέφαλο, να αλλάξεις τις εντολές, έτσι ώστε να δίνονται νέες εντολές σε κάθε δάχτυλο ανάλογα με το κάθε γράμμα και την κάθε λέξη.
Και αυτά, ενάντια στον υφιστάμενο, αυτόματο τρόπο.
Τους νευρώνες δηλαδή που έχουν δημιουργήσει νευρικές οδούς – λεωφόρους εδώ και δεκάδες χρόνια.
Νέες συνάψεις που πρέπει να γράψουν πάνω από τις υπάρχουσες.
Νέοι οδικοί άξονες. Νέοι αυτοκινητόδρομοι…
Επαναπρογραμματισμός των εγκεφαλικών οδών αν προτιμάς.
Αν ακούγεται κάπως δραματικό… είναι γιατί είναι δραματικό!
Φρίκη αγαπημένε/η…
Φρίκη!
Προσπαθώ να ξαναμάθω με τον νέο, ενδεδειγμένο τρόπο και γράφω σαν να έχω εγκεφαλική βλάβη…
Ένα δάχτυλο εδώ, το άλλο παραπέρα, άλλο ξεφεύγει αλλού…
Να’ ξερες πόσο αγώνα κάνω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.
Θέλω να το σπάσω το ρημάδι το πληκτρολόγιο 😂
Είμαι όμως αποφασισμένος.
Θα το κάνω γιατί ξέρω πόσο πολύ θα με ωφελήσει στο μέλλον.
Όταν θα το έχω αυτοματοποιήσει.
Όταν θα έχω γράψει το νέο πρόγραμμα πάνω από το παλιό.
Όταν θα έχω φτάσει τον απαιτούμενο αριθμό επαναλήψεων για να ανατρέψω το υφιστάμενο μοτίβο και να υπερισχύσει το νέο.
Θα πάρει χρόνο, το ξέρω.
Θα υποφέρω, το ξέρω.
Κόβω μια συνήθεια, γράφοντας πάνω της μια νέα.
Επεμβαίνω κυριολεκτικά στο σύστημα και αλλάζω τον κώδικα.
Δεν είναι απλό, ούτε εύκολο.
Είναι όμως ο τρόπος με τον οποίο ξέρω ότι θα έρθει το αποτέλεσμα που θέλω.
Να γράφω πιο γρήγορα και πιο σωστά. Να εκμηδενίσω τα λάθη.
Θα παιδευτώ για όσες μέρες χρειαστεί, για να ωφεληθώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Ο χρόνος που θα κερδίσω θα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος (κατά χιλιάδες τοις εκατό) σε σχέση με το χρόνο που θα δαπανήσω για την εκπαίδευση.
Είναι η δύναμη της μόχλευσης (leverage).
Μία δεξιότητα που θα έχει οριζόντια εφαρμογή σε ότι κάνω στον υπολογιστή από δω και στο εξής.
Η μεγάλη όμως δυσκολία βρίσκεται αλλού…
Στο γεγονός ότι επειδή γράφω το κάθε άρθρο γρήγορα, όσο πηγαίνω πιο αργά για να γράφω με το νέο τρόπο, τόσο περισσότερο δυσκολεύομαι στο να γράφω!
Αποσπάται η προσοχή μου, ξεχνάω τι έγραφα!
Ένα συνονθύλευμα σκέψεων, κινήσεων, συναισθημάτων, γραμμάτων…
Δεν παλεύεται η κατάσταση…
Όταν γράφω το άρθρο της ημέρας, με πηγαίνει μόνη της η ροή της σκέψης.
Όσο την καθυστερώ, τόσο χάνεται…
Είμαι λοιπόν σε μια διαδικασία, που κάνω το νευρικό μου σύστημα… μακαρόνι νούμερο 10!
Μια γράφω με τον νέο τρόπο, μια με τον παλιό, προκειμένου να κρατήσω τη ροή!
Με νιώθεις;
Βάλε τώρα και το γεγονός ότι χρειάζεται και κάποια κριτική σκέψη όλο αυτό, παρ’ όλη τη ροή…
Αυτή η απλή εμπειρία που περιγράφω, είναι κυριολεκτικά μια νέα λάμπα επίγνωσης που άναψε απρόσμενα.
Και φώτισε κάποια τυφλά σημεία που δε μπορούσα να δω ότι υπήρχαν.
Δηλαδή;
Ο τρόπος που το σώμα μου και το νευρικό μου σύστημα αντιστέκεται στο νέο τρόπο γραφής, στη νέα συνήθεια, είναι ακριβώς ο ίδιος για όλα!
Για κάθε νέα συνήθεια. Είναι τρομερή η επίγνωση αυτή.
Μου είναι πλέον τόσο ξεκάθαρο που με βοηθάει να καταλάβω ακόμα καλύτερα τη διαδικασία της αλλαγής.
Την ίδια στιγμή, βλέπω πόσο δύσκολο είναι για το σώμα να αφήσει το υφιστάμενο μοτίβο.
Τα δάχτυλα στη συγκεκριμένη περίπτωση, πληκτρολογούν αυτόματα κάποια γράμματα.
Όσο και να προσπαθώ πολλές φορές, χρειάζομαι πάνω από 3-4 επαναλήψεις για να σπάσω τον αυτοματισμό.
Είναι συγκλονιστικό, δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να το περάσω σαν εμπειρία μέσα από το γραπτό λόγο!
Δίνω εντολή στον δεξιό παράμεσο να πατήσει το γράμμα Ο αλλά ο αυτοματισμός με κάνει να το πατάω με το μεσαίο δάχτυλο!
Το ίδιο και με το ρ μετά το τ.
Και τόσα άλλα παραδείγματα που φαίνονται γελοία, αλλά κρύβουν πολλά μυστικά από πίσω αν παρατηρήσεις το πως λειτουργεί το σύστημα.
Βλέπω το γράμμα στην οθόνη, το επεξεργάζομαι, το μεταφράζω σε κίνηση και δίνω την εντολή στο αντίστοιχο δάχτυλο να πατήσει το αντίστοιχο γράμμα.
Κι’ όμως, η συνήθεια τρώει την εντολή για πρωινό!
Άλλα θέλω, άλλα δίνω εντολή, άλλα όμως κάνω!
Πρέπει να το κάνω τόσες πολλές φορές, σε τόσες επαναλήψεις, για ένα χρονικό διάστημα, χωρίς να κάνω την παλιά συνήθεια, έτσι ώστε αυτή να ατροφήσει.
Η εμπειρία είναι κυριολεκτικά συναρπαστική!
Δύσκολη, επίπονη, πολλές φορές άκαρπη, απογοητευτική, κουραστική.
Όμως εσύ που θα επιμείνεις, θα κερδίσεις.
Και θα κερδίσεις πολλαπλά.
Δεν είναι μόνο ο τρόπος γραφής που θα βελτιωθεί βλέπεις.
Είναι το μήνυμα που στέλνεις στον εαυτό σου.
Είσαι το αφεντικό.
Δαμάζεις το σώμα σου με το νου σου.
Κρατάς το ‘θηρίο’ εξημερωμένο.
Δίνεις εντολές και υπακούει.
Αλλά και στην ψυχολογία σου…
Η ‘ταυτότητά’ σου.
Η αίσθηση της εκπλήρωσης του στόχου.
Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά.
Ο χαρακτήρας που χτίζεις. Η συμπεριφορά. Η νοοτροπία. Το attitude.
Όλα αυτά, είναι οι παράπλευρες συνέπειες.
Ενός καλού βλέπεις, μύρια έπονται…
Είναι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας, το έχεις ακούσει;
Αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα 😉
Κάθε τι μετράει και μετράει περισσότερο απ’ ότι μπορούμε να φανταστούμε εξ’ αρχής.
Όσο χτίζεις τη μια καλή συνήθεια πάνω από την άλλη, αλλάζεις τη μοίρα σου σε ένα ποσοστό…
Το άλλο ποσοστό δεν είναι στο χέρι μας αλλά μπορούμε κι εκείνο να το επηρεάσουμε λίγο…
ε; 😉
