Καθώς πλησιάζουν δύο σημαντικές ημερομηνίες, σκέφτομαι το μέλλον του newsletter.
Η εβδομάδα που πέρασε είχε κάποιες μέρες που ήταν παραγωγικές και κάποιες που δεν ήταν.
Η Δευτέρα ήταν ‘φωτιά’.
Σύμφωνα με το rescue time, ήταν η πιο παραγωγική μέρα ολόκληρου του έτους!
Οι επόμενες τρεις μέρες ήταν αρκετά καλές αλλά καμία σχέση με τη Δευτέρα.
Πολύ μακριά από εκείνο το συναίσθημα της ικανοποίησης.
Σήμερα είναι ήδη 7.30 πμ και έχω ήδη γράψει τις τρεις πρωινές σελίδες, ένα άρθρο 600 λέξεων για το blog και γράφω ήδη αυτό το σύντομο email.
Επίσης έχω κάνει και το καθημερινό μου practice στο νέο mini habit.
Α! έχω βάλει και ένα πλυντήριο (άσχετο αλλά μετράει και αυτό, γιατί όχι!)
Και αναρωτιέμαι…
Γιατί μερικές μέρες είναι τόσο παραγωγικές και άλλες λιγότερο;
Αυτό το ερώτημα πάντα με απασχολούσε, από τότε που ήμουν στις πωλήσεις.
Παρατηρούσα ότι κάποιες μέρες ήμουν… φωτιά και κάποιες άλλες ήμουν… καμμένος!
Η απάντηση που έρχεται στο μυαλό μου είναι ‘πολυδιάστατη’.
Μια διάσταση στην οποία θέλω να κάνω ζουμ, είναι ο νόμος του Πάρκινσον.
Τον γνωρίζεις μήπως;
Εγώ τον έμαθα φέτος.
(Όχι δεν έχει καμία σχέση με τη νόσο του Πάρκινσον)
Ο νόμος του Πάρκινσον, είναι ένα γνωμικό που λέει ότι:
«μια εργασία επεκτείνεται σε διάρκεια έως ότου γεμίσει το χρόνο που είναι διαθέσιμος για την ολοκλήρωσή της».
Η σημερινή μορφή του νόμου δεν αυτή την οποία ο Πάρκινσον αναφέρει με αυτό το όνομα στο άρθρο, αλλά μια μαθηματική εξίσωση που περιγράφει το ρυθμό με τον οποίο οι γραφειοκρατίες επεκτείνονται με την πάροδο του χρόνου.
Με απλά λόγια…
Αυτό σημαίνει ότι αν έχεις μια δουλειά 2 ωρών και διαθέσεις γι’ αυτή μία ολόκληρη μέρα,
τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ξοδέψεις ολόκληρη τη μέρα γι’ αυτή τη δουλειά.
Και οι ώρες της ημέρας, θα γεμίσουν με ότι… χρειαστεί να να καλυφθεί το κενό.
Είναι δεδομένο ότι θα δημιουργηθούν ‘κενά’ για να καλύψουν αυτό το διάστημα.
Στην ουσία, επιτρέπουμε στον εαυτό μας την απόσπαση της προσοχής μας και συνάμα κάνουμε πιο δύσκολο το έργο μας.
Όπως σε όλα, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Όμως αν μείνεις λίγο μαζί του, θα δεις ότι όντως έχει λογική το γνωμικό αυτό.
Αν βάλω στο ημερολόγιό μου μια δουλειά για σήμερα και αν αυτή η δουλειά τελειώσει σε 2 ώρες, τότε τις υπόλοιπες ώρες δεν θα έχω κάτι έτοιμο να δουλέψω.
Και όταν δεν έχω κάτι έτοιμο να δουλέψω, στην ουσία εκπαιδεύω τον εαυτό μου στην αναβλητικότητα, τη ‘βαρεμάρα’ ακόμα και την έλλειψη κινήτρου.
Δεν έχω έτοιμη δουλειά να κάνω και χάνω το ρυθμό μου.
Η λύση;
Νομίζω πως η ισορροπία στο ημερολόγιό μας και στις δουλειές που έχουμε για τη μέρα είναι το κλειδί.
Στο σύστημα που χρησιμοποιώ, έχω τις 3-5 βασικές δουλειές που θέλω να τελειώσω μέσα στη μέρα.
Ότι δεν κάνω, είτε το διαγράφω, είτε το πηγαίνω στην επόμενη μέρα.
Αυτό δουλεύει πολύ καλά τα τελευταία χρόνια, αφήνει όμως αρκετές τρύπες για να εκδηλωθεί ο νόμος του Πάρκινσον.
Διορθωτικές κινήσεις;
Θα δοκιμάσω να βάλω λίγα πράγματα ακόμα στην καθημερινότητα, με προσοχή όμως, γιατί αυτό που κάνω δουλεύει και δε θέλω να καταστρέψω το σύστημα.
Ήδη έχω βάλει ένα νέο mini habit για να βελτιώσω την ταχύτητα που γράφω. Αν θέλεις να μάθεις το γιατί, έγραψα ένα σύντομο αρθράκι το οποίο μπορείς να βρεις εδώ.
Έχω διαπιστώσει ότι όταν βάζω πολλά στο “to do list”, μπουκώνω τη μέρα μου και ‘παγώνω’.
Βγαίνει το μη παραγωγικό άγχος και χάνω το momentum.
Έχεις μήπως εσύ κάτι να προτείνεις;
Κάποιο σύστημα που χρησιμοποιείς και δουλεύει για σένα;
Αν θέλεις μπορείς να το μοιραστείς.
Just reply 😊
Ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!
Υ.Γ. Ευχαριστώ για το feedback της προηγούμενης εβδομάδας. Ακόμα ‘ανοιχτά είμαστε’ αν το θελήσεις 😉
