Στο προηγούμενο μήνυμα είχα αναφερθεί σε κάτι που ήρθε μπροστά μου και ‘μου μίλησε’.
Τις επιθυμητές δυσκολίες.
Τις είχα στο μυαλό μου αυτή την εβδομάδα και βρήκα εφαρμογή σε άλλον τομέα, στα… δικά μου 🙂
Πιστεύω πως έχει αξία να μοιραστώ πώς ακριβώς βιώνω στη φάση που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή, μέσα από την οπτική των επιθυμητών δυσκολιών.
Μια δυσκολία δηλαδή που έχω βάλει συνειδητά στη ζωή μου, που με ζορίζει αλλά ξέρω ότι στο μέλλον θα την εκτιμήσω.
Εδώ και αρκετό καιρό, είμαι στη διαδικασία μιας πολύ μεγάλης αλλαγής που θα επηρεάσει σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητά μου και τη ζωή μου από δω και πέρα.
Θα φέρει πιθανόν τα πάνω-κάτω.
Θα αλλάξει ότι με κάνει να νιώθω άνετα σήμερα και θα χρειαστεί να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα.
Σκέψου πως είναι να αλλάζεις πόλη… ή χώρα…
Πολύ μεγάλη αλλαγή, έτσι δεν είναι;
Αλλάζουν όλα, τα πάντα.
Για ένα διάστημα θα βρίσκεσαι στο άγνωστο, στο εντελώς καινούργιο.
Ακόμα και για τα πιο απλά, τα καθημερινά…
Κι ενώ το καινούργιο είναι κάτι που μας κάνει (συνήθως) να αισθανόμαστε ωραία, το άγνωστο είναι ακριβώς το αντίθετο.
Ο εγκέφαλός μας θέλει να μας κρατήσει ασφαλείς και αυτό σημαίνει πως πρέπει να γνωρίζει το περιβάλλον που βρίσκεται.
Τα τελευταία 5 χρόνια (και άλλα 5 πιο πριν, σύνολο 10), είχα ‘χτίσει’ έναν τρόπο εργασίας και έναν τρόπο ζωής που ήταν για τα προσωπικά μου γούστα ο ‘ιδανικός τρόπος’.
Έκανα πράξη αυτό που ονειρευόμουν.
Να δουλεύω από το σπίτι, online, μόνος μου ή με συνεργασίες, να κάνω ταξίδια, να δουλεύω με ανθρώπους ανα τον κόσμο που είχαν παρόμοια ενδιαφέροντα.
Κι ενώ αυτό το μοντέλο ζωής ήταν απόλυτα επιτυχημένο για τα δικά μου δεδομένα και τις προσωπικές μου επιθυμίες, για κάποιον άλλον μπορεί να ήταν βαρετό, ανιαρό, ακόμα και αδιανόητο.
Βλέπεις… δεν έχουμε όλοι τις ίδιες επιθυμίες.
Οι περισσότεροι στην ηλικία μου έχουν οικογένεια και αυτό από μόνο του κάνει τη ζωή τελείως διαφορετική.
Αυτό όμως δεν έχει σε καμία περίπτωση να κάνει με το τι κάνεις ως επάγγελμα ή τι θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον.
Άλλη συζήτηση αυτή όμως, επιστρέφω στη σκέψη μου για μη φλυαρώ…
Τώρα λοιπόν έχω αποφασίσει να αλλάξω αυτό το μοντέλο που είχα χτίσει.
Να πάω κι εμένα και το “μοντέλο” μου στο επόμενο στάδιο!
Το οποίο στάδιο όμως δεν έχει καμία σχέση με το υπάρχον.
Πάλι από το σπίτι θα δουλεύω, πάλι online, όμως οι απαιτήσεις γι’ αυτό που θέλω να κάνω είναι πολύ πιο μεγάλες.
Πρέπει να γίνω άλλος άνθρωπος για να τα καταφέρω, στην κυριολεξία.
Γι’ αυτό και κάνω όλα αυτά τα μικρά βήματα τον τελευταίο χρόνο.
Το δουλεύω. Το στήνω. Το ετοιμάζω.
Και είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα αυτής της δημιουργίας.
Είναι πολύ ωραίο να χτίζεις το δικό σου ψηφιακό ‘σπίτι’ από την αρχή και να το κάνεις με μεράκι και με αγάπη.
Έχω επιλέξει να το κάνω με το δικό μου τρόπο γιατί το απολαμβάνω.
Χτίζω μόνος μου όλο το οικοδόμημα.
Χρησιμοποιώ τα κατάλληλα εργαλεία, αλλά κάνω όλες τις εργασίες μόνος μου.
Το φαντάζομαι, το σχεδιάζω και μαθαίνω στην πορεία ότι χρειάζεται να μάθω.
Παραγγέλνω τα υλικά και έχω ήδη στρώσει τα θεμέλια.
Κουβαλάω τα τούβλα και την άμμο, φτιάχνω το σκυρόδεμα, βάζω κλωστές για να χτίσω τους τοίχους.
Είμαι ο αρχιτέκτονας, ο αρχιμηχανικός, ο χτίστης, ο κουβαλητής…
Το απολαμβάνω, μου αρέσει πολύ, αλλά παίρνει χρόνο.
Είμαι εντάξει με αυτό, το ήξερα εξ’ αρχής.
Πόσο χρόνο θα μου πάρει για να μείνω στο σπίτι και να αρχίσω να καλώ κόσμο;
Δεν ξέρω ειλικρινά!
Βρίσκω εμπόδια, τα ξεπερνάω, κολλάω-ξεκολλάω, πέφτω σηκώνομαι, τρέχω, βιάζομαι, κουράζομαι-ξεκουράζομαι…
Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία υπάρχει και το κομμάτι της ψυχολογίας.
Την τελευταία εβδομάδα νιώθω πολλές φωνές να προσπαθούν να με κρατήσουν στη “ζώνη ασφαλείας” που είμαι.
Η περίφημη ‘comfort zone’ αν την έχεις ακουστά.
Ούτε το μυαλό, ούτε το σώμα θέλουν τόσο μεγάλες αλλαγές.
Ξέρω τι χρειάζεται αλλά και δεν ξέρω την ίδια στιγμή.
Πάντα ανακαλύπτω κάτι καινούργιο να βγαίνει στην επιφάνεια…
Νιώθω κάποια ‘χέρια’ μέσα στο σώμα μου να προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια και να κρατήσουν κι εμένα εκεί που είμαι.
“Να μείνουμε εδώωωωωω” ακούω και νιώθω να φωνάζουν…
“Μη συνεχίζειιιιιιις”…. “Είναι επικίνδυναααααααα εκείιιιιιιιι”
Είναι κάτι καινούργιο αυτό. Δεν τα ένιωθα έως τώρα.
Ή μάλλον πιο σωστά, δεν είχα τη συνειδητή επίγνωση ότι αυτό γίνεται “κάτω από την επιφάνεια”.
Εκεί στο βάθος δηλαδή που είναι κάτι παλιές συνήθειες, πεποιθήσεις και μοτίβα συμπεριφοράς θαμμένα.
Βγήκαν στην επιφάνεια! Θρίαμβος 🙂
Τι χαίρεσαι; θα ρωτήσεις;
Μα ότι βγαίνει αγαπημένε/η, ότι έρχεται στην επιφάνεια και το βλέπω, αφήνω τον εαυτό μου να νιώσει αυτό που απέφευγε παλιότερα να νιώσει και αυτόματα ξεκινά τη διαδικασία επίλυσης από μόνο του!
Το είδες, το άφησες, το ένιωσες… αυτό ήταν.
Σιγά σιγά θα αρχίσει να εξασθενεί.
Αυτό νιώθω, αυτό μοιράζομαι.
Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.
Στην προσπάθειά μου να πάω στο (δικό μου) επόμενο επίπεδο, τα ‘φαντάσματα’ του παρελθόντος, τα ‘κολλήματα’, οι ‘φωνές’, τα ‘μοτίβα’ και οι παλιές πεποιθήσεις, τα παλιά ‘πιστεύω ότι μπορώ ή πιστεύω ότι δεν μπορώ’, “χορεύουν” μέσα στο σώμα.
Και αφού τα βλέπω και τα νιώθω, είναι αυτός ο ‘τελευταίος χορός’.
Όχι ότι η ‘σειρά’ αυτή τελειώνει…
Απλά τελείωσε αυτό το επεισόδιο 😉
Πάμε για το νέο κύκλο, σύντομα θα είναι…. κοντά μου!
Αυτό που θέλω να επικοινωνήσω, είναι ότι κάτι μέσα μου προσπαθεί να με κρατήσει εκεί που είμαι.
Ο φόβος του αγνώστου, η έλλειψη παρόμοιας εμπειρίας και δεκάδες άλλοι φόβοι, όπως ο φόβος της γελοιοποίησης, της αποτυχίας, της επιτυχίας και άλλοι πολλοί.
Με δυο λόγια, υποφέρω αλλά υπομένω.
Έχω κάψει τα πλοία μου και ή θα κατοικήσω στο νησί, είτε θα βουλιάξω 🙂
Και γιατί μου τα λες όλα αυτά;
Γιατί πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να μοιράζομαι το ‘πως την παλεύω’ εγώ με τα προβήματά μου, ιδίως από τη στιγμή που οι περισσότεροι είτε θεωρούμε αδιανόητο να φανούμε ευάλωτοι, είτε (πιο συχνά) δεν αντιλαμβανόμαστε καν γιατί νιώθουμε αυτά που νιώθουμε.
Και το πως νιώθουμε είναι η πυξίδα για το που θα βρεθούμε αύριο 😉
Υ.Γ. Ήρθε σαν σκέψη και το αφήνω εδώ. Προφανώς κάποιος θα το χρειάζεται!
“Η σοφία να γνωρίζεις πότε να ‘σπρώξεις’ μπροστά και πότε να ‘περιμένεις’, είναι κάτι που έρχεται με τον καιρό.”
Άλλες φορές πάλι δεν έρχεται αλλά… σε πάει μόνο του 😉
