Είναι 4:37 πμ και έχω ήδη λίγα λεπτά που έχω ξυπνήσει.
Με έχει ξυπνήσει για την ακρίβεια η Cutie, η γατούλα μας, ‘ζήτησε να βγει’ όπως το λέμε ενδοοικογενειακά ????
Δε θέλω να σηκωθώ ακόμα. Θέλω να σηκωθώ στις 5:30 πμ όταν χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Είναι ένα από τα ελάχιστα βράδια του καλοκαιριού, που κοιμήθηκα χωρίς κλιματιστικό.
Βρήκα ευκαιρία για λίγο ‘καθαρό βραδινό αέρα’, αφού (επιτέλους) δρόσισε λίγο το προηγούμενο βράδυ.
Καθώς ανοιγοκλείνω τα μάτια μου κάθε λίγο και λιγάκι για να αποφασίσω τι θα κάνω τελικά, αν θα σηκωθώ ή αν θα προσπαθήσω να κοιμηθώ έως τις 5μιση, ακούω ένα θόρυβο.
Ενοχλητικό και παρατεταμένο.
Σα να είναι ένα μηχανάκι κάτω από το σπίτι για αρκετή ώρα.
Περιμένω για να σιγουρευτώ τι είναι αυτό που ακούω. Είμαι τώρα περίεργος.
Ποιος είναι και τι θέλει τέτοια ώρα εδώ έξω;
Χμ μήπως είναι τίποτα ύποπτο;
Ή μήπως κανένα παληκάρι συνοδεύει την κοπελίτσα του σπίτι;
Περιμένω… περιμένω… ο θόρυβος δεν κοπάζει.
Μήπως να σηκωθώ να κοιτάξω από το παράθυρο;
Ναι αλλά αν το κάνω θα χάσω τον ύπνο που ίσως έχω ακόμα…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά τα λεπτά περνούν και η απόφαση για να ξανακοιμηθώ φαίνεται να πηγαίνει περίπατο.
Ξεκινάω να κάνω αυτά που κάνω κάθε πρωί.
Λέω την αυτοσχέδια προσευχή μου όσο είμαι ακόμα ξαπλωμένος ανάσκελα.
(Είναι κάτι που κάνω εδώ και λίγους μήνες μόλις ξυπνάω και πριν κοιμηθώ)
Ξαφνικά ο θόρυβος σταματάει… πλήρης ησυχία.
Μόλις έχω αντιληφθεί ότι ήταν τελικά το ψυγείο!
Ρίχνω μια ματιά στο ρολόι να δω την ώρα.
Είναι 5:23 πμ.
Σηκώνομαι, πλένομαι, πίνω ένα ποτήρι νερό όπως κάθε πρωί και καθώς ετοιμάζω το πρωινό espressακι μου νιώθω πως κάτι με προσπαθεί να βγει…
Ο νους ξεκινά να δημιουργεί νόημα!
Ξαφνικά ακούω το τζιτζίκι της γειτονιάς να ξεκινάει τα.. δικά του.
Η ηρεμία δεν κράτησε πολύ… μετά το ψυγείο ξεκίνησε τώρα το τζιτζίκι…
Το νόημα εξακολουθεί να θέλει να βγει όμως.
Βγαίνει…
“Για στάσου ρε φίλε… κάπως έτσι κυλάει όλη η μέρα μας.”
Παίζει κάτι εκεί στο background συνέχεια, ασταμάτητα.
Το υποσυνείδητό μας με τα προγράμματά του, παίζουν συνέχεια, παράγουν ήχους, απλά είναι κάτω από τα όρια της ακοής μας.
Και μόνο όταν γινόμαστε συνειδητοί, αντιλαμβανόμαστε τον ήχο που παίζει.
Τις περισσότερες φορές ‘ξυπνάμε’ μόνο όταν σταματήσει ο θόρυβος.
Όταν σταματήσει το τζιτζίκι θα καταλάβεις ότι ‘έπαιζε’ στο βάθος.
Όταν σταματήσει το ψυγείο θα καταλάβεις ότι έκανε θόρυβο.
Όταν ξυπνήσεις από τον ύπνο θα ακούσεις το ψυγείο να κάνει θόρυβο…
Μμ;
Κάπως έτσι δε ζούμε όλη μέρα;
Παίζει στο βάθος η ‘μουσική΄μας, αλλά δεν την ακούμε.
Ο πρωταρχικός μας σκοπός λοιπόν, ίσως είναι να εκπαιδεύσουμε τον εγκέφαλό μας να είναι περισσότερη ώρα συνειδητός, παρά να κινούμαστε στον αυτόματο και να δίνουμε τα κλειδιά στο ρομποτάκι μας, την τεχνητή μας νοημοσύνη..
Ένας τρόπος για να το πετύχουμε, είναι να καταγράφουμε και να σημειώνουμε κάθε φορά που ‘πιάνουμε’ τον εαυτό μας να ‘ξυπνάει’ και να βγαίνει από τον αυτόματο πιλότο.
Νομίζω πως καταλαβαίνεις τι εννοώ ????
Παίρνεις χαρτί και στυλό και καταγράφεις ότι έρχεται στην αντιλήψή σου.
Ένας δεύτερος τρόπος, είναι να αρχίσεις να λες μια λέξη συνεχόμενα για αρκετή ώρα.
Διάλεξε μια ωραία λέξη, όχι κάποια ‘χαζή’.
Μπορείς να πεις ‘αγάπη’ για παράδειγμα, ή ‘φως’.
Ή κάτι δικό σου, που σου βγάζει κάτι όμορφο.
Αν ξεκινήσεις και επαναλαμβάνεις αυτή τη λέξη για λίγα λεπτά, χωρίς να κάνεις κάτι άλλο, δυο πράγματα θα συμβούν σίγουρα.
Το ένα είναι ότι θα αρχίσεις να την αισθάνεσαι διαφορετικά.
Το δεύτερο είναι ότι θα αρχίσεις να παρατηρείς ότι το μυαλό σου παει να φύγει και κάνει άλλες σκέψεις.
Όταν το αντιληφθείς, κάνε μια ‘επαναφορά’ στη λέξη σου και συνέχισε.
Αν το κάνεις για 10 λεπτά, το μυαλό θα φύγει πολλές φορές.
Όταν όμως ‘ξυπνήσεις’ από τη σκέψη, συνέχισε με τη λέξη σου..
Όμως περίμενε…
Αν έχεις τη δυνατότητα να παρατηρείς τη σκέψη σου και να επαναφέρεις τη συνείδησή σου εκεί που θέλεις… ποιος το κάνει αυτό;
Μήπως τελικά δεν είμαι οι σκέψεις μου αλλά είμαι αυτό το κάτι άλλο που μπορεί και τις παρατηρεί ????
Υ.Γ. Μήπως τελικά δεν είμαι ούτε αυτό που τις παρατηρεί αλλά αυτό που παρατηρεί τον παρατηρητή; ????
Τελικά έχει πολύ ενδιαφέρον αυτό το παιχνίδι, δε συμφωνείς;
