Αυτό είναι το έκτο επεισόδιο της μινι σειράς Επαναπρογραμματισμός Νευροσυσχετισμών Βήμα-Βήμα.
Τίτλος Επεισοδίου: Η καλύτερη επένδυση
Αν δεν έχεις διαβάσει κάποιο από τα προηγούμενα μηνύματα, ίσως να σου φανούν λίγο περίεργα, ασύνδετα, ακατανόητα αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφήνω παρακάτω τα links των προηγούμενων επεισοδίων, για εύκολη αναφορά:
Εισαγωγή | Επεισόδιο 1 | Επεισόδιο 2 | Επεισόδιο 3 | Επεισόδιο 4 | Επεισόδιο 5
Η ζωή μας είναι σαν ένα ατέρμονο εργοτάξιο.
Όλοι έχουμε έναν… μηχανικό μέσα μας, εμπνευστή και κατασκευαστή μεγάλων ‘οδικών’ έργων.
Με λίγο διαφορετική ‘μηχανική’ όμως…
Κατασκευάζουμε νευρικές οδούς (νευροσυσχετισμούς), οι οποίες μας οδηγούν από τον πόνο στην ευχαρίστηση.
Πολλές φορές όμως, αυτό γίνεται μέσω κακών συνηθειών.
Οι κακές μας συνήθειες, τα πάθη μας, μπορείς να πεις ότι είναι απλά μια διέξοδος.
Είναι ο τρόπος που έχουμε βρει, για να οδηγούμαστε από τον πόνο στην ευχαρίστηση.
Χρησιμοποιούμε δηλαδή ‘κακούς’ τρόπους για να καλύψουμε τις συναισθηματικές μας ανάγκες.
Τα κενά μας και τα τραύματά μας.
Τα τραύματα που δημιουργήθηκαν από την αρχή της ύπαρξής μας.
Που υπάρχουν στο dna μας και που προγραμματίστηκαν τα πρώτα 6-7 χρόνια της ζωής μας.
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να κατασκευάζουμε νευρικές οδούς, που ναι μεν ‘κάνουν τη δουλειά’ – απαλύνουν δηλαδή προσωρινά τον πόνο (πχ άγχος, θυμός, μίσος, ανασφάλεια, ανησυχία, αβεβαιότητα) με ένα ‘εργαλείο’ (τσιγάρο, ποτό, φαγητό, οθόνες κλπ), στην πραγματικότητα όμως μας αποδυναμώνουν.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πεις ότι μας καταστρέφουν αργά-αργά, μέρα με τη μέρα. Μας κατατρώνε..
Γιατί μέρα με τη μέρα, αυτές οι οδοί μετατρέπονται σε λεωφόρους, σε εθνικές οδούς…
Και τρέχει η ζωή μας με ιλιγγιώδεις ταχύτητες μέσα σε αυτές τις οδούς, με άγχος, με στρες, με συνεχή αίσθηση έλλειψης και απειλής.
Άλλες φορές πιο γρήγορα και άλλες φορές πιο αργά, η αλήθεια πάντως είναι, πως είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ελέγχεις την ταχύτητά σου όποτε το επιθυμείς.
Και πιο πολύ τσιγάρο και πιο πολύ ποτό και πιο πολύ φαγητό, και πιο πολύ οθόνη και πιο πολύ social media και πιο πολλά παιχνίδια και πιο πολύ επικαιρότητα και πιο πολύ ενημέρωση και πιο πολλά άχρηστα αντικείμενα και πιο πολύ θυμό και πιο πολλά νεύρα και πιο πολύ μίσος και πιο πολύ ανασφάλεια και πιο πολύ αγανάκτηση και πιο…
Στοπ!
Σκέψου. Προβληματίσου. Ξεκαθάρισε. Αποφάσισε. Δράσε. Αξιολόγησε. Επανέλαβε.
(είδες πώς σπάω το μοτίβο; θυμήσου το δεύτερο βήμα!)
Βήμα Τρίτο: Δημιουργία Νέου Εναλλακτικού Μοτίβου
Όταν θέλουμε να σταματήσουμε να κάνουμε κάτι που δε θέλουμε πια ή να ξεκινήσουμε κάτι που δεν έχουμε ξαναπροσπαθήσει στο παρελθόν, πρέπει να κινηθούμε στρατηγικά.
Διαφορετικά θα φάμε τα μούτρα μας…
Είναι και αυτό κομμάτι της διαδικασίας βέβαια και είναι καλοδεχούμενο, αλλά δε μπορείς να το πεις και απολαυστικό!
Ακόμα και να καταφέρουμε κάτι προσωρινά, είναι πολύ δύσκολο να διαρκέσει εάν δε φροντίσουμε να το έχουμε σχεδιάσει έτσι ώστε να κρατήσει στο χρόνο.
Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να βάλουμε τη νέα ρουτίνα που θέλουμε ως αντικατάσταση κάποιας προηγούμενης.
Αν δηλαδή για παράδειγμα αυτό που θέλεις να δουλέψεις είναι το φαγητό, δεν θέλεις να σταματήσεις να τρως ξαφνικά τις ώρες που έχεις συνηθίσει να τρως.
(εκτός αν αποφασίσεις να κάνεις νηστεία, όλα είναι σχετικά βλέπεις)
Αυτό μπορείς το αφήσεις γι’ αργότερα. Μπορείς να αντικαταστήσεις ένα γλυκό με ένα φρούτο για παράδειγμα.
Ναι, δεν είναι το ίδιο, το ξέρω. Σκέψου όμως ότι το ίδιο έκανες και με το γλυκό.
Ξεκίνησες να το τρως κάτι μια συγκεκριμένη ώρα τη μέρα ίσως και τώρα δυσκολεύεσαι να το σταματήσεις.
Η ουσία βρίσκεται στην πρακτική και όχι στις επιμέρους λεπτομέρειες.
Η τεχνική αυτή που αναλύουμε, προτείνει να αντικαταστήσεις τη ρουτίνα, την πράξη δηλαδή, όχι να προσπαθήσεις να αλλάξεις εντελώς τη συμπεριφορά.
Ας πάρουμε ένα ακόμα παράδειγμα, το τσιγάρο.
Η μεγαλύτερη απάτη του τσιγάρου είναι ότι εκμεταλλεύεται την αναπνοή μας.
Αυτό δηλαδή που μας κρατάει στη ζωή αν το καλοσκεφτείς!
Η ψευδαίσθηση της ‘χαλάρωσης’ που έντεχνα περάστηκε στο υποσυνείδητό μας μέσω των διαφημιστικών μηνυμάτων (στο παρελθόν αλλά και σήμερα, με άλλους τρόπους εφόσον δεν επιτρέπεται η διαφήμιση),
δεν είναι τίποτα παραπάνω από την κάθε μας αναπνοή.
Μπορείς να χαλαρώσεις χωρίς να καπνίζεις, απλά με το να παίρνεις αναπνοές!
(Μη χαμογελάς, δοκίμασέ το!)
Ναι, είναι πολύ απλό για να το πιστέψουμε, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό.
Αντί να αναπνέεις καθαρό αέρα, αναπνέεις καρκίνο. Σκληρό αλλά έτσι είναι.
Προφανώς και μπορώ να γράψω πολλά περισσότερα γι’ αυτό αλλά θα ξεφύγω από το σημείο εστίασης του μηνύματος.
Τελευταίο παράδειγμα θα φέρω αυτό που αποφάσισα να ξεκινήσω πριν από λίγες μέρες, όταν άρχισα να γράφω αυτή τη μινι σειρά.
Το φέρνω ως παράδειγμα για κάτι που θέλουμε να ξεκινήσουμε, όχι δηλαδή για κάτι που θέλουμε να σταματήσουμε.
Δεν το λέω για να σου δείξω ‘πόσο καλά τα καταφέρνω’, αν θέλεις την αλήθεια… υπέφερα μέχρι να το ξεκινήσω.
Όσο εύκολο είναι να μιλάω γι’ αυτό, τόσο δύσκολο το βρήκα να ξεκινήσω!
Είχα αναφέρει λοιπόν ότι θέλω να ξεκινήσω να γράφω και να δημοσιεύω ένα άρθρο τη μέρα για 100 ημέρες (6 μέρες την εβδομάδα, δηλαδή θα μου πάρει κάτι παραπάνω από 100 ημέρες).
Ο λόγος βρίσκεται στο πρώτο άρθρο που (ναι ξεκινησα!) έγραψα και μπορείς να το βρεις εδώ αν θέλεις.
Έτσι λοιπόν, έφερνα μέρα με τη μέρα τον εαυτό μου στη θέση του να νιώθω ότι είναι κάτι που θέλω πάρα πολύ να κάνω, είναι κάτι ωφέλιμο και για μένα και για τους υπόλοιπους (όχι για όλους, αλλά σίγουρα για κάποιους) και που πρέπει να κάνω τώρα.
Δε θέλω να καθυστερήσω άλλο, πρέπει να το κάνω άμεσα.
Δεν το έχω κάνει ποτέ, με τρομάζει η ιδέα και η δέσμευση και επίσης το μυαλό μου αρχίζει να μου δίνει εκατοντάδες λόγους γιατί δεν είναι καλή ιδέα και γιατί δεν πρέπει να το κάνω.
Θέλει να με κρατήσει ‘ασφαλή’ στη ζώνη άνεσης που έχει δημιουργήσει και καθε τι που είναι εκτός αυτής, είναι απειλή για… τη ζωή μου.
(για τη ζωή ‘του’ δηλαδή, του ‘εγώ’, μου, της τεχνητής μου νοημοσύνης)
Η δουλειά μου λοιπόν, είναι αφενός μεν να αγνοήσω αυτή τη φωνή, να μην της δώσω καθόλου αξία, σημασία και προσοχή και να την αφήσω να μικραίνει όσο εγώ προχωράω μέρα με τη μέρα.
Την ίδια ώρα, να γεμίζω με ευχάριστα συναισθήματα το που θέλω να πάω και με δυσάρεστα το που είμαι σήμερα.
(όσο καλά και να είμαι, αφού θέλω να προχωρήσω πιο πέρα!).
Μοιράζομαι τις σκέψεις που έκανα μήπως τυχόν και βρεις κάτι που θα σε εμπνεύσει για τα δικά σου:
Σκέφτομαι λοιπόν ότι 100 ημέρες – αν ξεκινήσω σήμερα – θα είναι περίπου μέσα Οκτώβρη.
Θέλω να το βάλω το πρωί στο πρόγραμμά μου και ιδανικά μετά το τρέξιμο.
Τι κάνω εκείνη την ώρα συνήθως;
Διαβάζω για μισή περίπου ώρα.
Ωραία, δε θέλω να σταματήσω το διάβασμα, οπότε ακριβώς μετά το διάβασμα που είναι η ώρα που ξεκινάω δουλειά, θα γράφω το αρθράκι μου.
Αντικαθιστώ λοιπόν εκείνο το μισάωρο της δουλειάς, με μια άλλη δουλειά που θα μου δώσει τα εφόδια για να προχωρήσω.
Θυσιάζω δηλαδή μισή ώρα από κάτι που κάνω σήμερα για κάτι που θέλω να έχω στο μέλλον.
Επενδύω δηλαδή στον εαυτό μου.
Η καλύτερη μορφή επένδυσης κατ’ εμέ 🙂
Και όπως κάθε επένδυση, έχει ένα ρίσκο. Μπορεί να μου βγει αυτή η επένδυση μπορεί και όχι.
Εγώ όμως σκέφτομαι ότι θα μου βγει και ξέρω ότι αν κάνω αυτά που έχω αποφασίσει να κάνω, θα έχω ‘πάρει τα λεφτά μου πίσω’ σε μορφή προσόντων.
Προσφέρω χρόνο και ενέργεια για να αποκτήσω (καλλιεργήσω) προσόντα.
Θα αυξήσω δηλαδή την αξία μου στην αγορά, κάνοντας παράλληλα κάτι που μου αρέσει.
Και παω στο επόμενο βηματάκι, όπου θα ξεκινήσω να καλλιεργώ το μοτίβο μέσα από την καθημερινή επανάληψη.
Εκκίνηση νέου μοτίβου, προσαρμογή και επανάληψη
Ξεκινάμε τη νέα συνήθεια, το νέο μοτίβο και προσπαθούμε να δεθούμε συναισθηματικά μαζί του.
Να το αγαπήσουμε. Να του δώσουμε ζωή ως μια νέα ύπαρξη.
Φαντάσου το σαν ένα μωράκι που χρειάζεται τη φροντίδα σου για τις πρώτες εβδομάδες της ζωής του.
Είναι ακόμα αδύναμο, χρειάζεται ‘τροφή’ και αγάπη.
Η τροφή του είναι η προσοχή μας, η αποφασιστικότητά μας να το κρατήσουμε στη ζωή και να του δώσουμε ότι καλύτερο έχουμε.
Θέλουμε να το αγαπήσουμε γι’ αυτό που έχει να μας προσφέρει στο μέλλον.
Γι’ αυτό που δε μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας σήμερα, αλλά μπορούμε να πάμε νοερά και να αισθανθούμε πως θα είναι όταν το έχουμε καταφέρει.
Πως θα είμαι αν είμαι Χ κιλά; Αν έχω σταματήσει να καπνίζω;
Αν έχω Ψ εισόδημα το μήνα ή το χρόνο;
Αν γνωρίσω την/τον σύντροφο της ζωής μου;
Αν έχω καλύτερες σχέσεις με τους γύρω μου;
Αν έχω μια καλύτερη δουλειά; Αν έχω καλύτερους πελάτες;
Αν έχω περισσότερη γαλήνη και λιγότερο άγχος στη ζωή μου;
Αν έχω γράψει 100 άρθρα σε 100 ημέρες; (γιατί να μείνω απ’ έξω εγώ! ????)
Εσύ ξέρεις τι θέλεις περισσότερο αυτό το διάστημα.
Ο εγκέφαλός μας στη συνέχεια θα ξεκινήσει να δημιουργεί ένα νέο μονοπάτι.
Με την καθημερινή επανάληψη, αυτό το μονοπάτι θα γίνει ένας χωματόδρομος και σιγά σιγά θα γίνει δρόμος με άσφαλτο.
Αν συνεχίσεις αρκετά, θα γίνει μια επαρχιακή οδός και αργότερα μια εθνική οδός, ένας αυτοκινητόδρομος!
(Είναι μια διαδικασία που οι αθλητές κάνουν συνέχεια)
Θέλουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια.
Στα πρώτα βήματα, θέλουμε να δίνουμε στον εαυτό μας μια ανταμοιβή.
Να συνδέσουμε την ευχαρίστηση με αυτές τις νέες συμπεριφορές, ώστε να ‘κολλήσουν’.
Η ανταμοιβή είναι η ‘κόλλα’.
Κάθε μικρό βηματάκι εμπρός, είναι μια ‘διάνοιξη του δρόμου’.
Θέλουμε να κάνουμε κάτι που θα μας κάνει να νιώσουμε ωραία για το βήμα που κάναμε. Μια μικρή ανταμοιβή.
(πρόσεξε τις ανταμοιβές σου! Σου προτείνω να τις σκεφτείς πριν ξεκινήσεις, διαφορετικά μπορεί να επιλέξεις junk food, junk media κλπ. καταλαβαίνεις το νόημα.. Πρόταση: Κάνε το διάβασμα ανταμοιβή, θα με ευγνωμονείς αργότερα! Δε μιλάω για μυθιστορήματα και ιστοριούλες αγάπης. Επίλεξε non fiction)
Είναι πολύ σημαντικό να δημιουργήσουμε μια σειρά ‘βραχυπρόθεσμων μικρο-στόχων’, και καθώς φτάνουμε σε κάθε έναν από αυτούς, να ανταμοίβουμε αμέσως τον εαυτό μας.
Θέλουμε να συνδέσουμε όλες τις αισθήσεις της ευχαρίστησης με το μοτίβο που θέλουμε να καθιερώσουμε και να μονιμοποιήσουμε.
Δεν είναι μια νοητική σύνδεση αυτή, είναι καθαρά συναισθηματική, νευρολογική.
Θέλουμε να δώσουμε στον εγκέφαλό μας νέες σχέσεις (συνάψεις) σε πολύ βασικό, σε ενστικτώδες επίπεδο.
Θέλουμε το νευρικό μας σύστημα να συνδέσει με μεγάλη ευχαρίστηση αυτή τη νέα αλλαγή.
Δεν ξέρω αν έχει περάσει από το μυαλό σου όσο διάβαζες τα παραπάνω, ότι έτσι όπως τα περιγράφουμε, δεν απέχουμε και πολύ από τον τρόπο που εκπαιδεύουμε τα σκυλάκια μας.
Έτσι είναι. Σε αυτό το πρωτόγονο και ενστικτώδες επίπεδο, έτσι είμαστε κι εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Αυτό που μας διαφοροποιεί από τα ζώα και μας κάνει κυρίαρχους είναι το πνεύμα μας.
Αυτό εξηγεί γιατί πολλοί από εμάς κατά τη διάρκεια της ζωής μας, λειτουργούμε σαν ζώα.
Δεν έχουμε την πνευματικότητα να λειτουργήσουμε σαν ανώτεροι άνθρωποι.
Εντάξει, αυτό πάλι είναι άλλο αντικείμενο συζήτησης, οπότε θα σε αφήσω εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι σου έδωσα λίγη τροφή για σκέψη μέχρι το επόμενο email 🙂
Το επόμενο email, θα είναι και το τελευταίο της μινι σειράς.
Θα περιέχει το τελευταίο βήμα, μια μικρή επανάληψη, καθώς και τα μαθήματα που πήρα από τη δημιουργία αυτής της μινι σειράς.
(μην το χάσεις, περισσότερη αξία απ’ όλα πιστεύω πως έχει να μοιράζομαι τα μαθήματα που παίρνω από αυτά που δοκιμάζω)
Υ.Γ. Το feedback σου είναι πάντα ευπρόσδεκτο, έως και απαραίτητο!
Στο blog που δημιούργησα για να ξεκινήσω το challenge των 100 ημερών, έχει πεδίο για σχόλια.
Βασίστηκα στο feedback που είχα λάβει πριν από λίγους μήνες.
Δεν είναι το ιδανικό, είναι όμως μια αρχή, όπως και η όλη προσπάθεια. Θα δούμε που θα μας παει!
Αν είσαι… τολμηρός/ή μπορείς να ξεκινήσεις μια δημόσια συζήτηση εκεί, αφήνοντας ένα σχόλιο σε κάποιο άρθρο!
Ξέρω ότι ο χρόνος σου είναι πολύτιμος και γι’ αυτό και σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις και διαβάζεις τα μηνύματά μου.
Γνωρίζω ότι απαιτούν χρόνο για να διαβαστούν.
Εκτιμώ λοιπόν και το χρόνο σου κι εσένα!
Πληροφορίες λαμβάνουμε κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου, το που επικεντρώνουμε την προσοχή μας, είναι αυτό που τελικά μετράει.
Ξέρω, το έχω ξαναπεί ε; ☺️
Καλό Σαββατοκύριακο!
