Ήταν ένα όμορφο πρωινό στις αρχές του Ιούνη του 2020…
Βγήκα κατά τις 6:30 πμ για το πρωινό μου τρεξιματάκι.
Τόσο νωρίς ρε φίλε; μπορεί να σκεφτείς…
Ναι. Βολεύει.
Από τη μια, σε λίγο καιρό που οι ζέστες ‘σφίγγουν’, ακόμα και 7 πμ που έχει ήδη ανατείλει ο ήλιος, έχει ζέστη.
Και όταν τρέχεις το καλοκαίρι, η ζέστη δεν είναι με το μέρος σου.
Από την άλλη, δεν έχει πολύ κόσμο έξω εκείνη την ώρα και αυτό το προτιμώ.
Ο κόσμος πολλές φορές μου αποσπά την προσοχή.
Και επειδή δεν τρέχω απλά για να τρέχω, τρέχω για να καθαρίζει ο νους και να κατεβάζει ιδέες, η πολυκοσμία δεν μου αρέσει ιδιαίτερα.
Πειραματιζόμουν λοιπόν με διάφορες αποστάσεις και σιγά σιγά προσπαθούσα να αυξήσω την απόσταση που έτρεχα κάθε μέρα.
Όταν είχα ξεκινήσει να τρέχω, την πρώτη φορά άντεξα 700 μέτρα 😊
Δεν ήξερα καν πως να τρέξω ο ταλαίπωρος!
Σιγά σιγά, κάθε εβδομάδα έτρεχα και λίγο παραπάνω.
Προσπαθούσα να εφαρμόσω τη στρατηγική που είχα μάθει και χρησιμοποιούσα σε όλους τους τομείς της ζωής μου.
Αυτήν των αυτοματισμών και συνηθειών που είχα αναφέρει την προηγούμενη εβδομάδα…
Ένα μικρό βήμα τη φορά, κάθε μέρα. Πρόσθετα 50 μέτρα κάθε μέρα στην απόσταση που έτρεχα.
Έτσι, σιγά σιγά έφτασα να τρέχω έως και 6-7 χλμ τη μέρα.
Τι αίσθηση! ‘Μήπως να ετοιμαστώ για μαραθώνιο;’ σκεφτόμουν με το ζήλο που είχα.
Κάτι μέσα μας βλέπεις, θέλει πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που έχουμε.
Πιο πολύ, πιο καλά, πιο γρήγορα…
Είναι στη φύση μας η επέκταση, η διεύρυνση, η διαστολή.
Κάτι μέσα μας, μας κάνει να θέλουμε το κάτι παραπάνω.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή όμως, που αν την περάσουμε, χάνουμε τον αρχικό σκοπό και προσανατολισμό και παίρνει τα ηνία ο εγωισμός μας.
Εκεί πλέον παίρνουμε το δρόμο της απληστίας.
Δεν ικανοποιούμαστε, θέλουμε κι άλλο, κι άλλο.
Ε;
Μπορείς να σκεφτείς κάτι που κάνεις ή σκέφτεσαι και παρόλο που φτάνεις σε ένα σημείο να το κατακτήσεις ή να το πραγματοποιήσεις, να μην νιώθεις την ικανοποίηση που περίμενες;
Γιατί αυτό;
Δεν είμαι σίγουρος 😊
Πιθανόν να έχει γίνει και αυτό μια συνήθεια, ένας αυτοματισμός.
Πολλές φορές ‘ερωτευόμαστε’ τη διαδικασία και φοβόμαστε ότι αν πετύχουμε αυτό που έχουμε στο μυαλό μας, θα χάσουμε αυτό που έχουμε ‘κατακτήσει’.
Άλλες φορές, απλά κυνηγάμε ασυνείδητα ένα συναίσθημα.
Κάτι που ίσως είχαμε νιώσει στο παρελθόν κάποια στιγμή ή κάτι που έχουμε συσχετίσει στον εγκέφαλό μας, με αυτό που θέλουμε να πετύχουμε.
Ή ένα συναίσθημα το οποίο προσπαθούμε να αποφύγουμε να νιώσουμε με κάθε τρόπο.
Μμμ;
Εκεί λοιπόν που είχα φτάσει στα 6-7 χλμ καθημερινά, με βρήκαν τα απαγορευτικά λόγω του covid.
Πάει το momentum που είχα χτίσει.. φτου κι απ’ την αρχή πάλι..
Είμαι λοιπόν σε εκείνο το όμορφο πρωινό του Ιούνη πριν από περίπου ένα χρόνο και εκείνο το διάστημα είχα ξεκινήσει να τρέχω 3 χλμ τη μέρα.
Σιγά σιγά έφτασα τα 5 χλμ.
Μαζί με αυτό έκανα και 50 push ups (όλα μαζί, χωρίς σετ).
Για σένα μπορεί να φαίνονται λίγα ή πολλά, δεν έχει σημασία…
Ξαφνικά, καθώς έτρεχα χαλαρά, μια σκέψη περνάει σαν αστραπή και με “δονεί” ολόκληρο…
“Φαντάσου να έτρεχες κάθε μέρα 10 χλμ και να έκανες 100 κάμψεις”.
Ουαου! Φαντάσου πως θα ένιωθα! Ποιος να με σταματήσει μετά, σε ότι κι αν βάλω στόχο!
“Με τέτοια αυτοπεποίθηση… θα πετύχω ότι θέλω” σκεφτόμουν..
Ή καλύτερα σκεφτόταν το ‘εγώ’ μου.
Αυτό που εκείνη η σκέψη το έθρεψε με τροφή που του αρέσει 😊
Ωραία, λοιπόν – συνέχισα να σκέφτομαι – αν σήμερα ξεκινήσω να τρέχω 50 μέτρα τη μέρα περισσότερο, τότε με πρόχειρους υπολογισμούς, κατά τα Χριστούγεννα, θα τρέχω 10 χλμ τη μέρα άνετα!
Συνέχιζα να τρέχω και σκεφτόμουν πως θα ένιωθα όταν θα έτρεχα 10 χλμ τη μέρα. Αητός! Ποιος να με πιάσει λέμε…
Δεν πέρασε ένα 5 λεπτο που έπαιζε η ιδέα στην οθόνη του μυαλού μου και ξαφνικά μια άλλη σκέψη με επισκέφτηκε και κυριολεκτικά με διαπέρασε…
“Αν μπορείς να τρέξεις 10 χλμ σε λίγους μήνες, τι είναι αυτό που σε εμποδίζει να το κάνεις σήμερα; τώρα;”
Πςςς αυτό κι αν ήταν θελκτικό για το ‘εγώ’ μου.
Ναι, μπορώ! Θα το κάνω!
Εκείνο το πρωινό όντως συνέχισα και έτρεξα 10 χλμ.
Επέστρεψα σπίτι και έκανα άλλες 50 κάμψεις για να φτάσω τις 100 σε μια μέρα, απλά αντί να τις κάνω όλες μαζί, τις έκανα σε 2 σετ των 50.
Ένιωθα υπέροχα..
Τα κατάφερα, έλεγα μέσα μου… απίστευτο συναίσθημα επίτευξης…
(αναστεναγμός)
Φαντάσου πόσα πράγματα μπορούμε να πετύχουμε και ο μόνος αντίπαλος είναι το μυαλό μας.
Οι περιορισμοί που έχουμε βάλει στο νου μας για το τι μπορούμε να πετύχουμε και τι όχι…
Αν σε μια μέρα, σε μια ώρα για την ακρίβεια, μπορώ να πετύχω κάτι που πίστευα ότι θα μπορέσω να το πετύχω σε 6 μήνες, τότε πόσα πράγματα μπορώ ακόμα να πετύχω;
Μήπως κάνω κάτι λάθος τελικά;
Μήπως πάω πολύ αργά;
Μήπως ο τρόπος μου θέλει βελτίωση;
Δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι εκείνη η μέρα έχει μείνει στη μνήμη μου ως ένας φάρος, ένα σημάδι.
Έκανα κάτι που θεωρούσα ιδιαίτερα δύσκολο και το έκανα άμεσα. Πολύ γρήγορα… Ήταν ένα ξύπνημα.
Το ερώτημα όμως είναι:
ήταν αποτελεσματικό; υπήρχε λόγος να το κάνω; συνέχισα να το κάνω;
Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι ένα ξεκάθαρο όχι.
Δεν ήταν αποτελεσματικό. Δεν υπήρχε λόγος να το κάνω. Δεν συνέχισα να το κάνω.
Ήταν όμως η ευκαιρία να δω και μια άλλη διαφορετική οπτική.
Ναι, είναι αλήθεια πως όλα τα όριά μας, είναι μόνο στο μυαλό μας.
(αυτά που φυσικά δεν σχετίζονται με τους νόμους της φύσης, δε μπορεί να πέσω από ψηλά και να περιμένω να πάω προς τα πάνω!)
Τα κολλήματα του νου, μας κρατούν πολλές φορές φυλακισμένους εκεί που είμαστε.
Μας θέτει εμπόδια εκεί που δεν υπάρχουν.
Όμως το κάνει για να μας προστατέψει.
Γιατί πρωταρχική δουλεία του εγκεφάλου μας είναι η επιβίωση, δεν είναι ούτε να τρέξει 10 χλμ ούτε να βγάζει 1 εκατομμύριο το χρόνο.
Ταυτόχρονα όμως πήρα και ένα άλλο μάθημα.
Την επιβεβαίωση, ότι για να διατηρηθεί μια συνήθεια στο χρόνο, θα πρέπει να αυτοματοποιηθεί.
Η δύναμη αυτή της αυτοματοποίησης είναι για μένα το μεγαλύτερο μυστικό στη ζωή.
Και η καλύτερη τακτική για να αλλάξεις τη ζωή σου.
Να μετατρέψεις αυτό που είσαι σήμερα, σε αυτό που θα ήθελες να είσαι.
Και πραγματικά πιστεύω ότι μπορείς, έχεις τη δυνατότητα να μετασχηματιστείς, να μεταποιηθείς και να γίνεις αυτό που θέλεις να είσαι από τώρα και στο εξής.
Το ερώτημά μου είναι ξεκάθαρο:
Ξέρεις πώς και ποιός(α) ακριβώς θέλεις να είσαι;
Γιατί όσο και να προσπαθείς, ότι κι αν κάνεις, αν δεν έχεις ξεκάθαρη εικόνα για το ποιός/α θέλεις να είσαι, το πιο πιθανό είναι να μην γίνεις ποτέ.
Και το χειρότερο; να γίνεις κάτι που δεν θέλεις να είσαι.
Αυτόματα θα γίνει, δε θα το καταλάβεις.
Αν αλλάξεις τους αυτοματισμούς σου αλλάζουν τα πάντα.
Σκέψου όμως και το εξής…
Αυτό που θέλεις, γιατί το θέλεις; ποια είναι τα συναισθήματα που θέλεις να νιώσεις όταν θα είσαι αυτό που θέλεις να είσαι;
Εκεί είναι το ‘ζουμί’ αγαπημένε/η. Εκεί..
Τα επόμενα μηνύματα θα είναι περισσότερο επικεντρωμένα στο πως μπορείς, αν φυσικά το επιθυμείς, να αλλάξεις τους αυτοματισμούς σου.
Να μετατρέψεις τις κακές συνήθειές σου σε νέες, καλύτερες.
Θα έχει πιστεύω αξία κάτι τέτοιο.
Όπως πάντα όμως, θα δείξει το αποτέλεσμα 😊
Εγώ τις προθέσεις μου θέτω και έχω ένα πλάνο στο μυαλό μου.
Το αν θα γίνει αυτό το πλάνο πραγματικότητα, θα εξαρτηθεί από το πόσο συγκεντρωμένος θα παραμείνω τις επόμενες εβδομάδες και τι βήματα θα κάνω κάθε μέρα.
Τα λέω για να τ’ ακούω κι’ εγώ βλέπεις!
Καλημέρα μας 😊
Υ.Γ. Να μοιραστώ τι έχω στο μυαλό μου. Έχω 3-5 βιβλία πάνω στα οποία προσωπικά έχω χτίσει το δικό μου ‘μοντέλο αυτοματισμών’.
Αυτά έχω σκοπό να ‘συζητήσω’ στα επόμενα μηνύματά μου.
Το πρώτο από αυτά είναι το ‘The Power of Habit’ από τον Charles Duhigg.
Ένα σύντομο TEDx Talk με την ιδέα του βιβλίου μπορείς να βρεις εδώ.
Το βιβλίο μπορείς να το βρεις εδώ. Είναι στα αγγλικά και είναι πολύ απλά γραμμένο.
Δε χρειάζεται τίποτα παραπάνω, από το να έχεις την πρόθεση να αλλάξεις πρός το καλύτερο.
Τη θέληση δηλαδή. Και ξέρεις κάτι; Στο βιβλίο αυτό αναφέρει και ιστορίες ανθρώπων και επιχειρήσεων που έκαναν τη δύναμη της θέλησης συνήθεια.. αυτοματισμό!
Ενδιαφέρον ε; 😊
