Προτού ξεκινήσεις να διαβάζεις αυτό το μήνυμα, θα ήθελα να σου πω ότι αυτό είναι ένα μεγαλούτσικο μήνυμα. Πιστεύω όμως ότι έχει αξία και ο χρόνος που θα επενδύσεις για να το διαβάσεις δε θα πάει χαμένος. ????????
Ήταν θυμάμαι ένα πρωϊνό στα τέλη του Γενάρη του 2018…
Είχε προηγηθεί μια μοναδική χρονιά για εμένα, όπου συνέβησαν πολλά καταπληκτικά πράγματα στη ζωή μου.
Το 2017 ήταν μια από τις πιο περιπετειώδεις και απολαυστικές χρονιές που έχω ζήσει έως τώρα.
Όμως πιθανόν να έχεις αντιληφθεί και εσύ, ότι τίποτα δε διαρκεί για πάντα…
Το μόνο σίγουρο σε αυτή τη ζωή, είναι ότι όλα αλλάζουν…
όλα είναι σε διαρκή κίνηση, έστω και αν μας φαίνεται πολλές φορές ότι δεν κινείται τίποτα.
Δισεκατομμύρια κύτταρά σου πεθαίνουν, ενώ παράλληλα, νέα, υγιή, γεννιούνται κάθε δευτερόλεπτο..
Σκέψου και τη γη.. κινείται και αυτή συνεχώς…
κάθεσαι σε μια καρέκλα ή σε έναν καναπέ τώρα που διαβάζεις και χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι κινείσαι!
(είδες πάλι τι κάνει η πλάνη των αισθήσεων;)
Εκείνο λοιπόν το πρωϊνό, πήρα μια μεγάλη και δύσκολη απόφαση.
Από τις πολύ δύσκολες…
Αποφάσισα να αφήσω πίσω όλα όσα έκανα (στα επαγγελματικά μου) και να κάνω μια νέα αρχή από το μηδέν.
Όταν λέω από το μηδέν και για να έχεις μια καλύτερη εικόνα,
εκτός από τη νέα αρχή εννοώ και από το μείον αρκετές χιλιάδες ευρώ χρέους.
Αποφάσισα να αφήσω την ‘ασφάλεια’ που μου παρείχε (από άποψη εισοδήματος) η συνεργασία που είχα με μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς να έχω κάτι έτοιμο για το αύριο.
Και με τους λογαριασμούς και τις υποχρεώσεις να τρέχουν.
Είχα δεν είχα αρκετό ρευστό για να βγάλουμε ένα μήνα και αυτό πολύ σφιχτά.. άντε κανένα βιβλίο να αγόραζα με το ζόρι.
Τί όμως με έκανε να φτάσω εκεί;
Η συνεργασία που είχα ήταν κατά το ήμισυ καταπληκτική και κατά το άλλο ήμισυ ανυπόφορη!
Μα πως γίνεται αυτό; θα αναρωτηθείς…
Ενώ απολάμβανα πραγματικά τη δουλειά που κάναμε και τη συνεργασία με άλλα άτομα ανα τον κόσμο,
είχε αρχίσει να δημιουργείται κάτι που ήταν ενάντια σε αυτό που είχα ως πρωταρχικό στόχο όταν ξεκίνησα τη δική μου μικρή επιχείρηση.
Την ηρεμία μου. Την εσωτερική γαλήνη μου. Την ψυχική μου ισορροπία.
Τα χρήματα πάντα ήταν δεύτερα σε σχέση με τα παραπάνω.
Αν ήθελα περισσότερα χρήματα αντί για την ηρεμία μου, είχα και έχω πολλές επιλογές.
Κι εσύ έχεις.
Ακόμα κι αν δεν το βλέπεις, πίστεψέ με, έχεις.
Τί όμως είναι πιο σημαντικό;
Όλοι έχουμε τα όριά μας. Φτάνουμε μέχρι ένα σημείο και από κει και πέρα βάζουμε μια γραμμή.
Η γραμμή του ‘τέρμα, δεν πάει άλλο’, του ‘ως εδώ, αρκετά!’
Για τον καθένα από εμάς, αυτή η γραμμή είναι σε διαφορετικό επίπεδο.
Ανάλογα με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και ανάλογα με τα βιώματά μας.
Ανάλογα με τα standards που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του.
Άλλος έχει πιο χαμηλά, άλλος πιο υψηλά.
Είναι όμως κάτι δυναμικό αυτό, το αλλάζεις κατά τη διάρκεια της ζωής σου εφόσον φυσικά το θέλεις και το πιστεύεις.
Κάθε φορά που έρχεται η σκέψη μου σε αυτό, έχω τη φωνή του ‘μεγάλου’ Tony Robbins στ’ αυτιά μου:
Raise Your Standards άκουσέ το κι’ εσύ αν θέλεις εδώ, μπορεί και να σου αλλάξει τη μέρα 🙂
Εμένα πάντως ο Tony τη ζωή μου την άλλαξε πρός το καλύτερο πολλές φορές.
Φρόντισα να τον ακούσω χιλιάδες ώρες για αρκετά χρόνια και τώρα παίζει η φωνή του σε κάποιο τέμπο συνέχεια εκεί στο background!
Ξέφυγα πάλι αλλά επειδή έχω ένα focal point, ένα σημείο εστίασης δηλαδή στη σκέψη μου, επανέρχομαι και συνεχίζω…
Αυτό λοιπόν που είχε διαταραχθεί, η ψυχική μου ηρεμία, ήταν αδιαπραγμάτευτο.
Ξεπερνούσε τη γραμμή που είχα βάλει για τα δικά μου στανταρ.
Δηλαδή;
Αφενός μεν, έπαψα να πιστεύω ότι αυτό που κάναμε (θα) είχε αποτέλεσμα (το project δηλαδή),
αφετέρου δε, είχε διαταραχθεί η δική μου γαλήνη και ψυχική ισορροπία.
Το άλλο.. μισό, που ήταν πολύ ωραίο και μου έκανε την απόφαση ακόμα πιο δύσκολη,
ήταν ότι πραγματικά απολάμβανα τη δουλειά που έκανα εγώ και η υπόλοιπη ομάδα,
τον τρόπο που συνεργαζόμασταν, τη φύση της δουλειάς και το ότι δουλεύαμε πάνω σε ένα κοινό στόχο.
Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό, γιατί το άγχος του συνεργάτη μου, είχε αρχίσει να μου αλλάζει την καθημερινότητα.
Ξαφνικά μετά από χρόνια, άρχισα να ξυπνάω και να μην έχω διάθεση να δουλέψω!
Να μη χαίρομαι για τη μέρα που ξημέρωσε και αυτά που θα κάνω.
Να έχω άγχος χωρίς λόγο. Να κινούμαι σε ρυθμούς που δεν ήθελα.
Να βιάζομαι εκεί που ήθελα να παω πιο αργά…
είχα κυριολεκτικά αρχίσει να χάνω όλα αυτά που είχα… φτύσει αίμα για να χτίσω τα προηγούμενα χρόνια.
Και αυτή η διαπίστωση ήταν που μου έδωσε το θάρρος να κάνω το επόμενο βήμα που φάνταζε ως ‘ανεξήγητη επιλογή’…
Μια βουτιά στο κενό, χωρίς να έχω καμία (οικονομική) στήριξη, κανένα ιδιαίτερο πλάνο και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν.
Καθημερινά έξοδα, λογαριασμοί, έξοδα επιχείρησης, χωρίς άλλες πηγές εισοδήματος, με 400€-500€ όλα κι’ όλα στους λογαριασμούς μου!
Και μπορεί ρευστό και πλάνο να μην είχα, είχα όμως κάτι πολύ πιο πολύτιμο.
Είχα πίστη.
Πίστεψα ότι κάνοντας αυτό το βήμα, ένα χέρι θα έρθει να με βοηθήσει.
Όπως κάθε φορά που στο παρελθόν έκανα ένα μεγάλο βήμα, έπαιρνα μια μεγάλη απόφαση, η ανταμοιβή ήταν πάντα το… “φυσικό επακόλουθο”.
Παρόμοιες ‘βουτιές στο κενό’ είχα κάνει και τον Ιανουάριο του 2011, τον Απρίλη του 2013, το Μάιο του 2015…
Ήταν εύκολο;
Εξαρτάται πως το βλέπεις…
Αν ας πούμε είσαι εντάξει με το να νιώθεις το στομάχι στο λαιμό, την καρδιά στη μύτη και το κεφάλι στο γόνατο..
τότε ναι, είναι εύκολο ????
Καταλαβαίνεις τι εννοώ… όχι, δεν είναι εύκολο…
καθόλου εύκολο… είναι πολύ δύσκολο και επίπονο..
υποφέρεις προσωρινά, για να λυτρωθείς οσονούπω.
Είναι ο Γολγοθάς σου.
Είναι η Σταύρωσή σου ✝️
Είναι η Ανάσταση που θα επακολουθήσει…
Αν δεν “πεθάνεις” όμως, Ανάσταση δεν υπάρχει..
Το θάρρος της απόφασης αγαπημένε/η είναι από μόνο του η απαρχή μιας νέας ζωής.
Όχι όμως της απόφασης που έχεις σχεδιάσει τι θα κάνεις στη συνέχεια με κάθε λεπτομέρεια μήπως τυχόν σου ξεφύγει κάτι…
όχι της απόφασης που δεν είναι τελική απόφαση…
όχι της απόφασης που δεν είναι δέσμευση..
όχι της απόφασης που έχει Plan B ή κάτι άλλο σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά…
όχι της απόφασης που θα μετανιώσεις σε μια μέρα, ή μια εβδομάδα ή ένα μήνα…
όχι της απόφασης της οποίας θα ρίξεις την ευθύνη αλλού, προτού ανοίξει το αλεξίπτωτο και σιγουρευτείς ότι θα ζήσεις..
αλλά της απόφασης που δεν έχει γυρισμό..
που θα πρέπει να μείνεις στο κενό, όσο χρειαστεί…
που θα πρέπει να αφήσεις τη λογική στην άκρη και να αφεθείς στο κενό..
που θα σε κάνει ‘καινούργιο/α’.. μια νέα αναβαθμισμένη εκδοχή του εαυτού σου… πολύ καλύτερη από την προηγούμενη..
που θα περιλαμβάνει δύσκολες μέρες και νύχτες για ένα διάστημα..
που θα νιώθεις το 5χρονο (συναισθηματικά) παιδάκι μέσα σου να χτυπιέται να και οδύρεται..
που θα είσαι διατεθειμένος να κάνεις ότι χρειαστεί γιατί πιστεύεις ότι αυτή η βουτιά στο κενό είναι η λύτρωση που πάντα ήθελες και απλά δεν είχες το (τεράστιο) θάρρος να κάνεις…
ξέρεις τι σκέφτομαι όσο γράφω;
Μακάρι να ήμουν πιο θαρραλέος να μπορούσα να ζω την κάθε μέρα μου έτσι..
Δεν έχει βέβαια νόημα να μένω απλά στην ‘ευχή’.
Προσπαθώ με τον τρόπο μου, κάθε μέρα να κάνω κάτι για να εξασκήσω τον μυ του θάρρους και της αποφασιστικότητας.
Όχι, δεν το καταφέρνω κάθε μέρα. Κάθε άλλο..
όμως ρε φίλε το δουλεύω… το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου συνέχεια..
πώς μπορώ να εκδηλώσω αυτή την πίστη και εμπιστοσύνη σε κάθε ευκαιρία;
πώς μπορώ να νικήσω τους φόβους μου;
πώς μπορώ να ρισκάρω περισσότερο;
όταν λέω ρίσκο, δεν εννοώ να κάνω κάτι που δεν καταλαβαίνω, εννοώ να κάνω κάτι στο οποίο πιστεύω αλλά φοβάμαι να το κάνω.
Δεν εννοώ βλακώδεις ή συναισθηματικά φορτισμένες αποφάσεις.
Εννοώ αποφάσεις ώριμες, με καθαρή σκέψη, που όμως θα έχουν σαν αποτέλεσμα να αναγκαστώ να γίνω από αύριο, κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που είμαι σήμερα..
Και να είμαι επίσης διατεθειμένος, να αναλάβω την ευθύνη των πράξεών μου, όντας 100% υπεύθυνος για τις αποφάσεις μου.
Να ξέρω ότι ο/η μόνος/η υπεύθυνος/η είμαι εγώ.
Να πιστέψω πώς αν πάρω μια μεγάλη απόφαση, τότε ακόμα και αν δεν δω φως για ένα (ίσως ‘μεγάλο’) χρονικό διάστημα, αυτό θα είναι πρός το συμφέρον μου, έστω κι αν εγώ δεν μπορώ να καταλάβω το πώς..
Με λίγα λόγια να είμαι 100% υπεύθυνος για τις πράξεις μου και να πιστέψω 100% ότι αυτό που θα έρθει ως αποτέλεσμα της πράξης μου, θα είναι αυτό που θα με οδηγήσει εκεί που ‘πρέπει’ να πάω.
Να σηκώσω τις άγκυρες (συναισθηματικές αποφάσεις) που έχω ρίξει στο παρελθόν και να σαλπάρω για νέα μέρη.. ⚓
χωρίς χάρτη, αλλά με πίστη ότι θα βρώ έναν χάρτη στην πορεία..
δε θα μου εμφανιστεί το πώς, αν δεν πάρω πρώτα την απόφαση και δεν κάνω το πρώτο βήμα…
δε θα βρώ το χάρτη αν πρώτα δεν σαλπάρω..
θα έρθουν τρικυμίες, θα έρθουν νηνεμίες και θα βρώ κάπου να αράξω για να ανεφοδιαστώ.
Όλα θα γίνουν όμως αφού κάνω εγώ το πρώτο βήμα και αφού πιστέψω στο καλό που θα μου φέρει το άγνωστο.
Το μυαλό μας (το ‘εγώ’ μας, η ‘τεχνητή νοημοσύνη’ μας όπως μου αρέσει να το παρομοιάζω), παίζει τα δικά του παιχνίδια.
Είναι λίγο πολύ δεδομένο ότι όσο διαβάζει αυτές τις γραμμές, είτε σκέφτεται κάπως έτσι:
“εγώ το κάνω αυτό, αλλά δεν δουλεύει όπως τα λέει αυτός”
είτε κάτι ανάλογο του:
“εγώ δε μπορώ να τα κάνω αυτά, έχω υποχρεώσεις, οικογένεια, δεν μπορώ κλπ”
Απόλυτα φυσιολογικό.
Και το δικό μου τα ίδια λέει πάνω κάτω.
Γι’ αυτό λέμε ότι πρέπει να πάμε “ενάντια στη φύση μας”.
Ή καλύτερα, σε αυτό που έχουμε μάθει να ορίζουμε ως φύση μας ή ως ‘φυσιολογικό’.
Μπορεί επίσης να σκέφτεται ότι τα κάνει όλα αυτά και είναι μια χαρά.
Θα σου πω ένα ‘μυστικό’ για να τσεκάρεις αν σου λέει αλήθεια ή σε ‘κοροϊδεύει’ για να είναι ασφαλές και να εξοικονομεί ενέργεια. (αυτή είναι η πρωταρχική δουλειά του εγκεφάλου μας)
Αν σου λέει “εγώ όλα αυτά τα κάνω και είμαι καλά”, τότε πολύ απλά δες (σαν εξωτερικός παρατηρητής) τα αποτελέσματα που έχεις στη ζωή σου.
Ζεις πραγματικά τη ζωή που θέλεις; Μήπως γκρινιάζεις λίγο για κάτι που δεν έχεις ή κάτι που πάει στραβά;
Ή μήπως θυμώνεις και νευριάζεις για πράγματα που δε μπορείς να ελέγξεις;
Μμ;
(πάντα με κάνει να νιώθω άβολα αυτή η θέση του παρατηρητή των αποτελεσμάτων μου, γιατί αναγκάζομαι να παραδεχτώ ότι έκανα λάθος, ότι το ‘εγώ’ μου πάλι κρύβεται τόσο καλά το άτιμο…)
Θυμήσου ότι σημασία δεν έχει τι σκέφτεσαι, σημασία έχει τι πράττεις.
Πρόσεξέ το αυτό γιατί είναι μεγάλη παγίδα!
(έχω πέσει και έχω μείνει εκεί για πολύ καιρό!)
Οι σκέψεις από μόνες τους δεν δημιουργούν. Οι πράξεις το κάνουν.
Έστω και αν η πράξη είναι ένα απλό τηλεφώνημα στο κατάλληλο άτομο ή μια αναζήτηση στο google..
Αν πάλι σου λέει “εγώ δε μπορώ”, τότε θέλει απλά να σε κρατήσει στη ζώνη ασφαλείας, στην οποία είσαι σήμερα.
Θάρρος. Αποφασιστικότητα. Πίστη.
Δε μιλάω για θεωρίες αγαπημένε/η. Μιλάω για προσωπικές εμπειρίες. Για δικά μου βιώματα, όχι για ιστορίες τρίτων.
Εκείνη η απόφαση (και όλες οι προηγούμενες) έμελλε να είναι καθοριστική για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου.
Όλα άλλαξαν πρός το καλύτερο. Ασυγκρίτως καλύτερο…
Συνεργάστηκα από τότε με ανθρώπους και επιχειρήσεις που ακόμα και σήμερα έχω στη ζωή μου και είμαι ιδιαίτερα ευτυχισμένος και ευγνώμων γι’ αυτό.
Ξέρεις πόσο ωραίο είναι να δουλεύεις με ανθρώπους που όχι απλά γουστάρεις και εκτιμάς, αλλά κάνεις και το παν για να τους βοηθήσεις με τις γνώσεις στο αντικείμενο που έχεις εξειδικευτεί;
Τότε η δουλειά, δεν είναι δουλειά. Είναι διασκέδαση.
Είναι τρόπος ζωής, τρόπος να ‘υπηρετήσεις το συνάνθρωπο’ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Επίτρεψέ μου την έκφραση, η λέξη ‘πελάτης’ έχει μπασταρδοποιηθεί στη γλώσσα μας.
Ο πελάτης σου είναι ένας άνθρωπος στον οποίο παρέχεις μια μορφή προστασίας μέσα από τα προϊόντα και τις υπηρεσίες σου.
(όχι φυσικά την προστασία που προσφέρει ο άσβερκος δίμετρος μποντιμπιλντερας με το ξυρισμένο κεφάλι σε δήθεν σημαντικούς νάρκισσους)
Δεν είναι ο πελάτης προϊόν εκμετάλλευσης ούτε τρόπος να βγάζεις τα πρός το ζην.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα (ο βιοπορισμός ή ακόμα και ο πλουτισμός) της “παροχής προστασίας” πρός τους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται με τον οβολό τους.
Τον/την βοηθάς και τον/την προστατεύεις μέσα από τα προϊόντα και τις υπηρεσίες σου και αμοίβεσαι αντίστοιχα γι’ αυτά.
Με αυτή την οπτική πορεύομαι αγαπημένε/η και δίνει ένα μεγαλύτερο νόημα στη δική μου ζωή.
Γι΄αυτό σου ανοίγω την καρδιά μου. Όχι για να ‘πουλήσω εξυπνάδες’.
Προσωπικά τους πελάτες μου τους επιλέγω με προσοχή και μετά τα δίνω όλα για να τους (εξ)υπηρετήσω.
Δουλεύω με πάθος για τα project τους. Θέλω να πετύχουν όσο και αυτοί.
Αν κάτι δεν πάει καλά, στεναχωριέμαι. Όχι γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω εγώ, αλλά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Τους συμπονώ, τους εκτιμώ, τους αγαπώ ειλικρινά.
Αν είσαι εργαζόμενος, ο ‘πελάτης σου’ είναι το ‘αφεντικό’ σου. Απλά δες το σαν να έχεις έναν μόνο πελάτη.
Αν δουλεύεις στο δημόσιο, ‘πελάτες’ σου είναι όλοι οι Έλληνες!
Προσέγγισέ τους για να τους φροντίσεις, όχι για να κερδίσεις.
Αν δεις με αυτή την οπτική όλους τους ανθρώπους, τους πελάτες σου, ή τους προϊσταμένους σου, το αφεντικό σου, τους συνεργάτες σου, τους προμηθευτές σου, τους ενοικιαστές σου, τα μέλη της οικογένειάς σου, τον γείτονα, τον παράξενο, τον αγενή, τον αφελή, τον καλό, τον κακό, τον άσχημο…
τότε κάτι αρχίζει να αλλάζει μέσα σου και σιγά σιγά αυτή η αλλαγή αρχίζει να βγαίνει και πρός τα έξω…
Όταν αρχίσεις να σκέφτεσαι τι να δώσω και όχι τι να πάρω, είναι σαν να ανοίγει μια νέα πίστα στο ‘παιχνίδι της ζωής’.
Όταν τώρα αρχίσεις να το εφαρμόζεις, ξεκινάς σιγά σιγά να αλλάζεις πίστα… ανεπαίσθητα μεν, αλλά όταν πλέον κοιτάς πίσω, βλέπεις την αλλαγή σου με θαυμασμό ή και δέος ακόμα…
Θάρρος, αποφασιστικότητα, ευγνωμοσύνη, ενσυναίσθηση, ρίσκο, υπομονή, πίστη, θετική προσμονή, συμπόνια, συγχώρεση και αγάπη πρός τον συνάνθρωπο.
Αν θέλεις καλύτερη ποιότητα ζωής, περισσότερη ισορροπία και αρμονία στη ζωή σου, εστίασε σε αυτά.
Τα υλικά, τα ‘λεφτά’, τα σπίτια, τα εξοχικά, τα αυτοκίνητα και όλοι οι ‘υλικοί μας πόθοι’, είναι απλά το αποτέλεσμα των παραπάνω.
Όλα τα χρήματα που θα λάβεις θα έρθουν από άλλους ανθρώπους.
Αν μπορείς να επικοινωνήσεις όπως είχαμε πει σε προηγούμενο email με τους άλλους και να έχεις στο μυαλό σου ‘τι μπορώ να δώσω, τι μπορώ να προσφέρω, πως μπορώ να βοηθήσω;’, όλα τα υπόλοιπα γίνονται από μόνα τους…
Απλά έχουμε εκπαιδευτεί να θέλουμε το αποτέλεσμα χωρίς να καταλαβαίνουμε που πρέπει να εστιάσουμε για να το επιτύχουμε.
Να ψάχνουμε τα ‘λεφτά’, χωρίς πριν να (απο)δείξουμε τις ειλικρινείς μας προθέσεις αλλά και ικανότητες.
“Ξεκίνα να προσφέρεις τις υπηρεσίες σου, πρίν ακόμα το χρήμα ανταλλάξει χέρια”, μια προτροπή ενός μέντορα που τηρώ ευλαβικά από τότε που ήρθε αυτό το video μπροστά μου, το 2016 αν θυμάμαι καλά.
Μη ζητάς το εύκολο αποτέλεσμα αγαπημένε/η, ζήτα δύναμη να αντέξεις στα δύσκολα…
Καλό μας Σαββατοκύριακο, σε υπερ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σου και το χρόνο σου ????????
Υ.Γ. Με την ίδια οπτική προσεγγίζω και αυτό το newsletter.
Δεν έχει σημασία η έλλειψη συναλλαγής σε χρήμα. Πληρώνεις με το χρόνο σου και αυτό είναι ακόμα πιο πολύτιμο…
Γι’ αυτό και πολλές φορές επαναλαμβάνω ότι σε ευχαριστώ για το χρόνο και την εμπιστοσύνη σου.
Είσαι για μένα ‘πελάτης’ με την έννοια που ανέφερα παραπάνω.
Θέλω να σε ‘προστατέψω’, να είμαι δίπλα σου, όχι να φανώ υπεράνω.
Όταν τύχει να είμαι από πάνω, να προσφέρω ένα χέρι βοηθείας, όταν είμαι από κάτω σου να σε εμψυχώνω να μας οδηγήσεις εσύ…
Θέλω το καλύτερο για σένα.
Σε εκτιμώ.
Τί μπορώ να σου δώσω;
Ποιο είναι το καλύτερο που μπορώ να σου προσφέρω;
Τί μπορώ να ‘κόψω’ από κάθε μήνυμα για να μην σου ‘τρώω’ το χρόνο;
Πώς μπορώ να γίνω καλύτερος μέσα από αυτό που κάνω και πώς μπορώ να δώσω ακόμα περισσότερη αξία στη δική σου ζωή;
Το τελευταίο… επιδέχεται απάντησης, πολύ θα εκτιμήσω την άποψή σου, όποια κι αν είναι αυτή!
Ξέρεις πως… απλά απάντησε σε αυτό το μήνυμα αν θέλεις κάτι να μοιραστείς… ????
Αν διάβασες και τις 2.676 λέξεις παραπάνω… τί να πω; άλλο ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ!
