Είναι πολλά τα ερεθίσματα και πολλές οι ιδέες για το πού να κατευθύνω σήμερα τη σκέψη μου και κατ’ επέκταση και τη δική σου, εφόσον μου κάνεις την τιμή να διαβάζεις αυτές τις γραμμές.
Δεν παίρνω την προσοχή σου ώς δεδομένη όπως σου έχω ξαναπεί.
Θεωρώ μεγάλη ευθύνη το να κατευθύνω τη σκέψη του άλλου σε κάποιο σημείο του νου που πάει πρώτα η δική μου σκέψη.
Και στόχος είναι να σου προσφέρω κάτι που πιστεύω πως έχει αξία.
Καθώς λοιπόν άφησα κάποια μέτωπα ανοιχτά, θα ήθελα να αναλύσω λίγο τη σκέψη μου σχετικά με τις 12 αναλαμπές που έγραψα στο προηγούμενο μήνυμά μου.
Το πρώτο λοιπόν από τα ‘Πιστεύω’ μου, ήταν το εξής:
Αν δεν αλλάξω εγώ, τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά.
Ας… εξηγηθώ λοιπόν.
Τί ακριβώς εννοώ όταν το λέω αυτό;
Καταρχήν η έννοια της αλλαγής καθεαυτή, είναι από μόνη της ένα θέμα για συζήτηση.
‘Και γιατί να αλλάξω ρε φίλε; μια χαρά είμαι έτσι όπως είμαι’ μπορεί να σκεφτείς ή μπορεί να γνωρίζεις άλλους που σκέφτονται έτσι.
Ας κάνω μια στάση εδώ.
Καταρχήν απευθύνομαι σε ανθρώπους οι οποίοι δίνουν αξία στην αυτοβελτίωση και την εξέλιξή τους.
Σε εσένα που θέλεις να δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά, να βρεις εναλλακτικούς τρόπους σκέψης, να ακούσεις μια άλλη οπτική, να πάρεις μια ιδέα και να την αξιοποιήσεις σύμφωνα με τις δικές σου επιθυμίες και αξίες.
Η δική μου η οπτική λοιπόν, είναι πως η αλλαγή είναι η μόνη ‘σταθερή’ στη ζωή μας.
Και όχι μόνο στη ζωή μας, αλλά και σε ολόκληρο το σύμπαν.
Δεν υπάρχει κάτι που να μην αλλάζει αν παρατηρήσεις γύρω σου.
Η φύση αλλάζει;
Φυσικά και αλλάζει. Διαρκώς.
Εμείς αλλάζουμε;
Φυσικά και αλλάζουμε. Γερνάμε, μέρα με τη μέρα.
Όπως αλλάζουμε απ’έξω, έτσι αλλάζουμε και από μέσα.
Απλά δεν το βλέπουμε. Το νιώθουμε όμως.
Όλη η ύλη αλλάζει.
Και όχι μόνο η ύλη. Και τα άυλα.
Ακόμα και το πνεύμα. Αυτό κι αν αλλάζει δηλαδή…
Σκέψου…
Όλα χρειάζονται συντήρηση μετά από κάποιο διάστημα, τίποτα δεν διαρκεί για πάντα στην αρχική του μορφή.
Το να είμαστε αντίθετοι στην αλλαγή μας, είναι απόλυτα φυσιολογικό από την άποψη του φόβου της αλλαγής (και της γήρανσης και του θανάτου αν το πάμε παραπέρα) που σχετίζεται με την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας.
Είναι επίσης φυσιολογικό και κατανοητό, καθώς όπως έχουμε ξανασυζητήσει εδώ σε αυτά τα μηνύματα, ο πρωταρχικός σκοπός του εγκεφάλου μας και του νευρικού μας συστήματος, είναι να μας κρατήσει ζωντανούς.
Όχι να μας κάνει χαρούμενους.
Και αυτό το επιτυγχάνει με το να μας προστατεύει διαρκώς σύμφωνα με τη δική του τεχνητή νοημοσύνη που έχει προγραμματιστεί από τη στιγμή της σύλληψής μας και από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας έως και σήμερα.
Η τεχνητή αυτή νοημοσύνη έχει προγραμματιστεί από τους γονείς/φροντιστές μας, το κοινωνικό σύνολο (τους κοντινούς μας ανθρώπους, τα μέσα ενημέρωσης, τους φορείς που έχουν εξουσία) και φυσικά από εμάς τους ίδιους.
Η αλλαγή μας λοιπόν είναι διαρκής και αναπόφευκτη αλλά και κατά κάποιο τρόπο είναι σα να πηγαίνει ενάντια στην ίδια μας τη φύση.
Πολλές φορές αισθανόμαστε (συνειδητά ή ασυνείδητα) ασφαλείς μέσα στη νοητική φούσκα που βρισκόμαστε σε κάθε περίοδο της ζωής μας και προσπαθούμε να την προστατέψουμε με νύχια και με δόντια.
Γιατί;
Επειδή νιώθουμε ότι θα γίνει κάτι κακό αν την ΄σκάσουμε΄ και αν μπούμε στην επόμενη.
Ότι θα είναι το τέλος μας, ότι δεν θα γνωρίζουμε πώς να επιβιώσουμε στη νέα κατάσταση γιατί δεν την έχουμε ξαναβιώσει.
Όλα αυτά βέβαια δεν είναι πράγματα που σκεφτόμαστε ‘εμείς’.
Είναι όμως λίγο-πολύ ο τρόπος σκέψης που σκέφτεται η τεχνητή μας νοημοσύνη για εμάς.
Το υποσυνείδητό μας αν προτιμάς.
Ή το ασυνείδητο αν σου ακούγεται καλύτερο.
Δεν έχει πολύ σημασία πώς θα το πούμε, σημασία όμως έχει να το κατανοήσουμε.
Γιατί αν το επεξεργαστείς και το αναλύσεις λιγάκι θα δεις ότι το κουβάρι τελικά έχει αρχίσει να ξετυλίγεται και αυτός ο κόμπος έχει λυθεί…
Αν δεν αλλάξω εγώ, τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά.
Αυτό που προσπαθώ να επικοινωνήσω με αυτή τη φράση, είναι πως ότι και να αλλάξει στο εξωτερικό περιβάλλον, αν εγώ μέσα μου δεν αλλάξω τότε τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει.
Γιατί;
Επειδή θα βλέπω τη ζωή μου και την πραγματικότητά μου μέσα από το ίδιο πρίσμα, τα ίδια φίλτρα, τις ίδιες πεποιθήσεις, τις ίδιες αντιλήψεις, τις ίδιες νοοτροπίες, οι οποίες όμως είναι δημιούργημα της έμφυτης τεχνητής μου νοημοσύνης.
Δεν είναι ‘δικές μου’, όσο και να θέλω να πιστεύω πως ότι κάνω το κάνω συνειδητά.
Αυτό δυστυχώς είναι μια ψευδαίσθηση.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να λειτουργεί 100% συνειδητά.
Μην πιστεύεις κανέναν αν σου πει κάτι τέτοιο.
Έτσι λοιπόν, αν δεν αλλάξω από μέσα, έξω θα αλλάζει μόνο… ο καιρός.
Όλα τα υπόλοιπα θα είναι τα ίδια, με άλλα ρούχα σαν επικάλυψη.
Αν όμως ξεκινήσω να αλλάζω εγώ από μέσα, αν βάλω την αυτοβελτίωσή μου στο μπροστινό μέρος των αξιών και των προτεραιοτήτων μου, τότε το παιχνίδι αλλάζει.
Τότε δίνω εντολή στο δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης του εγκεφάλου μου να αναζητά νέες πληροφορίες.
Τότε αρχίζω να αλλάζω σιγά σιγά και να αναδιαμορφώνω τις πηγές πληροφοριών που λαμβάνει η τεχνητή μου νοημοσύνη μέσα από τις αισθήσεις μου και μήνα με το μήνα θα αρχίσω να νιώθω λίγο διαφορετικά, λίγο καλύτερα.
Θα αρχίσω να γίνομαι πιο συνειδητός, πιο ενσυνείδητος και θα αρχίσω να βλέπω αποτελέσματα στην καθημερινότητά μου.
Θα δημιουργήσω νέα ενδιαφέροντα, θα αναδιαμορφώσω τις αξίες μου, θα αλλάξω τα ‘μη-διαπραγματεύσιμά μου’.
Ουσιαστική αλλαγή στη ζωή μου, μπορεί να γίνει μόνο από μέσα προς τα έξω.
Αυτό είναι το ΄πιστεύω μου’, αυτή είναι η πρώτη από τις 12 αναλαμπές.
Έχω και ένα tip αν σε ενδιαφέρει.
Μπορείς να χρησιμοποιήσεις το εξωτερικό περιβάλλον για να ξεκινήσεις μια αλλαγή στο εσωτερικό σου.
Αν το εξωτερικό περιβάλλον είναι ο καθρέφτης του εαυτού σου, τότε βλέποντας κάτι καλύτερο στον καθρέφτη κάθε μέρα, μπορεί να σε βοηθήσει να αλλάξεις και το μέσα σου.
Είναι όμως μόνο για την εκκίνηση, για έμπνευση.
Δεν είναι αρκετό από μόνο του.
Πρέπει να την κάνεις την ενδοσκόπηση βλέπεις… αν θέλεις κάτι καλύτερο θα πρέπει να κάνεις τη δουλειά.
Μπορεί να μην είναι πολύ σέξι αυτή η διατύπωση είναι όμως η αλήθεια (μου).
Αν θέλεις άλλη αλήθεια κάνε μια βόλτα στα social media, με ένα κλικ θα την βρεις 😉
Αν λοιπόν διάβασες όλα τα παραπάνω, τότε θα σου είναι πιο εύκολο να μπεις για λίγο στο μυαλό μου και να δεις κι εσύ τις επόμενες δύο αναλαμπές.
Η δεύτερη ήταν:
Εάν θέλω να πετύχω κάτι, καλά θα κάνω να ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό.
Αυτό έχει να κάνει τόσο με το δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης (δίνω εντολή στο σύστημα να στρέφει την προσοχή μου σε συγκεκριμένες πληροφορίες) αλλά και με τον προορισμό μου.
Τους ξεκάθαρους στόχους που έχω ανεξάρτητα από το αν είναι μικροί ή μεγάλοι. Δεν είναι όλοι οι στόχοι μεγάλοι.
Βήμα-βήμα άλλωστε φτάνεις στον προορισμό σου.
Απλά άλλα βήματα είναι πιο μικρά, άλλα είναι άλματα.
Η σαφήνεια του σκοπού μου και η σαφήνεια των στόχων μου είναι προαπαιτούμενο.
Αν θέλεις να πας κάπου ‘στο περίπου’, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα καταλήξεις κάπου κοντά στο περίπου αλλά όχι στο στόχο σου 🙂
Η τρίτη αναλαμπή ήταν:
Δεν είναι δικό μου σφάλμα αυτός ο χαρακτήρας που έγινα και είμαι, είναι όμως αποκλειστικά δική μου δουλειά, ευθύνη και υποχρέωση να τον αλλάξω προς το καλύτερο. Κανείς άλλος δεν θα το κάνει για μένα.
Αυτό το σκεπτικό το ανέλυσα με την μεταφορά της έμφυτης τεχνητής νοημοσύνης και το πώς έχει δημιουργηθεί ο χαρακτήρας μου και η προσωπικότητά μου, με βάση τον προγραμματισμό που έγινε στην αρχή της ζωής μου και συνεχίστηκε (και παγιώθηκε) με τη δική μου ‘υποσυνείδητη’ ζωή.
Και η αλήθεια είναι αρκετά σκληρή…
Αν δεν το κάνεις εσύ για σένα, κανείς άλλος δεν θα το κάνει για σένα.
Αφενός μεν γιατί είναι πολύ μεγάλο το φορτίο που έχει για τον ίδιο του τον εαυτό, αφετέρου δε, ακόμα και να ήθελε κανείς δεν μπορεί να το κάνει για σένα.
Αν θέλεις κάτι καλύτερο από τη ζωή σου, καλώς η κακώς θα πρέπει να το σκεφτείς, να το αποφασίσεις, να το προγραμματίσεις, να το πράξεις, να είσαι αρκετά ευέλικτος στην πορεία, να βλέπεις τι δουλεύει και τί όχι, να αναπροσαρμόζεις τη στρατηγική σου και να συνεχίζεις έως ότου το πετύχεις.
Δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσεις αλλά δεν είναι εύκολο να το πράττεις πάντα.
Αν πάντως θέλεις παρέα σε αυτό το πολλές φορές ‘μοναχικό’ ταξίδι και αν θέλεις κάποιον να συμπορευτείς, εδώ είμαι 😉
Εις το επανιδείν!
