Είχα μόλις φορτώσει 5 εξάδες νερό και η επόμενή μου σκέψη είναι “να βρω να παρκάρω κάτω από το σπίτι ή τουλάχιστον σε κοντινή απόσταση για να τα κουβαλήσω“.
Καθώς παίρνω την τελευταία στροφή, το μάτι μου σκανάρει γρήγορα για να βρει την καλύτερη δυνατή θέση να παρκάρω, για να ξεφορτώσω και στη συνέχεια να ανεβάσω τα νερά.
Και ναι!
Η δεύτερη (άντε τρίτη) καλύτερη θέση που θα μπορούσα να βρω ήταν τώρα διαθέσιμη!
Παρκάρω με μια σχετική δυσκολία, γιατί ο από πίσω δεν έχει παρκάρει με τον καλύτερο τρόπο.
Δεν έχω πολύ περιθώριο και έχω και δυο δέντρα ανάμεσα που κάνουν το παρκάρισμά μου λίγο δυσκολότερο από το συνηθισμένο.
Όμως… είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή, οπότε πρέπει να βρω ένα τρόπο να τα βολέψω όλα.
Και σωστά να παρκάρω και να μπορώ να βγω αλλά και τα νερά να μπορώ να βγάλω από το πορτ μπαγκαζ.
(Μα τι λέξη χρησιμοποιούμε κι εμείς οι Έλληνες για να περιγράψουμε αυτό το σημείο του αυτοκινήτου!)
Αφού λοιπόν τα έχω ‘τακτοποιήσει’ όλα, ανοίγω με σχετική δυσκολία την πόρτα, γιατί στην ελιά που έχουμε από κάτω και την οποία κλάδεψαν πριν λίγους μήνες και… σακάτεψαν, έχουν φυτρώσει θάμνοι από αγριόχορτα.
Έτσι δηλαδή τα αποκαλώ εγώ, γιατί δεν έχω και πολύ… το γεωπόνο μέσα μου!
Καταλαβαίνεις όμως τι προσπαθώ να περιγράψω ως νοήμων αναγνώστης 🙂
Ανοίγω λοιπόν την πόρτα και αρχίζω λίγο-λίγο να πατάω τα χόρτα για να καθαρίσω το χώρο.
Να πω την αμαρτία μου, πολλές φορές τα βλέπω από το μπαλκόνι και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω σκεφτεί “κανείς δεν τα ‘ξεχορταριάζει’ αυτά, μήπως να κατέβαινα να τα κόψω εγώ για τον κοινό καλό;“
Αλλά όσες φορές το σκέφτηκα, άλλες τόσες έμεινα εκεί. Στη σκέψη. Πράξη δεν έγινε ποτέ…
Πατάω, ξαναπατάω τα χόρτα και αρχίζω σιγά σιγά όλο και περισσότερο να το απολαμβάνω!
Για δες που έχουν δημιουργηθεί και κλαδιά ολόκληρα από τα αγριόχορτα!
Θα έχω κανένα τρίλεπτο που κάνω αυτή τη διαδικασία και αρχίζω τώρα να σκέφτομαι μήπως ήρθε η κατάλληλη στιγμή να κάνω πράξη εκείνη τη σκέψη που με τριγυρίζει καιρό τώρα.
Να η ευκαιρία!
Μαζεύω τα κλαδιά και τα χόρτα που έκοψα και τα βάζω στον κάδο που ευτυχώς ήταν άδειος.
Παίρνω τις δύο πρώτες εξάδες νερό και τις αφήνω στην είσοδο της οικοδομής.
Παίρνω τις υπόλοιπες δυο, κάνω το ίδιο και τέλος παίρνω και την τελευταία, μαζί με μια σακούλα με άλλα πράγματα που είχα μαζί.
Ανεβάζω δυο-δυο τις εξάδες (δεν έχουμε ασανσερ βλέπεις, αλλά ευτυχώς μένω στον πρώτο!) και ανοίγω την πόρτα να μπω στο σπίτι.
Με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπω μπροστά μου τη γατούλα μας την Cutie και δίπλα της τον…. εμετό της με τις τρίχες (συγνώμη για την εικόνα).
Είναι συνηθισμένο για τις γάτες και είναι κάτι που κάνουν συχνά για να καθαρίζουν το σύστημά τους είτε μας αρέσει είτε όχι.
Ουφ.. αναστενάζω, τοποθετώ τα νερά στη θέση τους και καθαρίζω το… δωράκι που μου άφησε η Cutie.
Η ιδέα για να ολοκληρώσω όμως το ξεχορτάριασμα από κάτω, έχει πλέον γίνει εμμονή, γιατί βλέπεις έχω αφήσει τη δουλειά στη μέση!
Θέλω να ολοκληρώνω αυτά που ξεκινώ, γιατί όπως κάνεις ένα πράγμα, έτσι τα κάνεις όλα.
Παίρνω λοιπόν το ψαλίδι και τα γάντια της κηπουρικής και κατεβαίνω να τελειώσω τη δουλειά!
Είναι περίπου 15:30 και καλά καλά δεν έχω χωνέψει το μεσημεριανό μου…
Όμως τίποτα δε με σταματά!
Δε μου πήρε παραπάνω από 7-8 λεπτά να ολοκληρώσω τη δουλειά, να καθαρίσω τα αγριόχορτα και να φύγει και από το μυαλό μου και από το έδαφος αυτή η εικόνα.
Αυτή η εκκαθάριση, όσο μικρή και ασήμαντη μπορεί να ακούγεται, άλλο τόσο μεγάλη και ουσιαστική είναι αν το δεις με μια διαφορετική οπτική.
Είχα κάποτε ακούσει σε ένα audiobook, τον αγαπημένο μου Jim Rohn να λέει:
“Αν δεν καθαρίσεις τον κήπο του μυαλού σου, τα αγριόχορτα θα καλύψουν τα πάντα.”
Και πόσες φορές έρχεται στο μυαλό μου αυτή η φράση του…
Κάθε εκκαθάριση στο εξωτερικό περιβάλλον, είναι στην ουσία μια εκκαθάριση στο εσωτερικό περιβάλλον.
Και αντίστροφα, κάθε εκκαθάριση στο εσωτερικό περιβάλλον, το μυαλό μας δηλαδή, το νου μας, είναι στην ουσία μια εκκαθάριση στο εξωτερικό περιβάλλον. Στο πως βλέπουμε τον κόσμο δηλαδή και πως νιώθουμε.
Το ‘ξεχορτάριασμα’, είναι και νοερό, είναι και “πραγματικό”.
Τα χόρτα που έκοψα για παράδειγμα, ήταν επίσης κάποιες πεποιθήσεις, κάποιο τραύμα, κάποια κολλήματα, κάποιες ακαθαρσίες αν θέλεις, που κάλυπταν χώρο στο μυαλό μου.
Το ίδιο συμβαίνει όταν καθαρίζεις το σπίτι, ή τη ντουλάπα σου, ή τα συρτάρια σου, ή το γραφείο σου, την επιφάνεια εργασίας σου.
Το ίδιο και όταν τακτοποιείς το σπίτι, το ίδιο και όταν τακτοποιείς την επιφάνεια εργασίας του υπολογιστή, τα αρχεία και τους φακέλους στο σκληρό του δίσκο, τα email σου, το κινητό σου, τα μηνύματά σου, τις εφαρμογές που χρησιμοποιείς και που ταυτόχρονα έχεις εγκατεστημένες αλλά δε χρησιμοποιείς.
Εκκαθάριση. Τακτοποίηση. Συμμάζεμα. Ξεσκαρτάρισμα. Απομάκρυνση των αχρήστων.
Όλα αυτά, έχουν ένα αποτέλεσμα.
Κάνεις χώρο για κάτι νέο.
Απελευθερώνεις ενέργεια η οποία είναι αποθηκευμένη σε τυφλά σημεία.
Και αυτό με τη σειρά του κάθε μα κάθε φορά, θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.
Ότι καθαρίζει στο εξωτερικό περιβάλλον, καθαρίζει και στο εσωτερικό.
Και ότι καθαρίζει στο εσωτερικό περιβάλλον, στο ‘μέσα’ μας δηλαδή, στο μυαλό μας, θα αρχίσει να καθαρίζει και στο εξωτερικό περιβάλλον, στην καθημερινή μας ζωή και τις εμπειρίες που βιώνουμε.
Σε αυτά που μας συμβαίνουν δηλαδή.
Πίστεψέ με αγαπημένε/η, αν αφήσεις λίγο τη λογική και το αναλυτικό μυαλό στην άκρη – που πιθανώς τώρα προσπαθεί να βρει μια εξήγηση για το πως μπορεί να συμβαίνουν αυτά με την εκκαθάριση από έξω προς τα μέσα και από μέσα προς τα έξω – και αποδεχτείς ότι μπορεί να γίνεται αυτό, τότε θα ανοίξεις ένα ακόμα παράθυρο και θα μπει περισσότερο φως στο ‘δωμάτιο’, στο χώρο που κινείται αυτό το διάστημα ο νους σου 😉
Σε μένα πάντως που το βλέπω έτσι, κάνει μεγάλη, πολύ μεγάλη διαφορά…
