Ξεκινώ τη μέρα μου με τις συνήθειες που έχω επιλέξει.
Μετά από δύο ή τρείς ώρες, ανάλογα με την εποχή, ανοίγω τον υπολογιστή για να ξεκινήσω τα ‘ψηφιακά’.
‘Εως τότε, το πρωινό μου είναι ‘αναλογικό’.
Στυλό-τετράδιο, περπάτημα ή τρέξιμο, διάβασμα από βιβλίο (όχι ψηφιακά).
Αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.
Για να το καταφέρω, ξυπνάω νωρίς.
Για να ξυπνήσω νωρίς, κοιμάμαι νωρίς.
Είναι και αυτό αδιαπραγμάτευτο.
‘Εστω και αν αυτό σημαίνει ότι ‘χάνω’ ότι ζωή υπάρχει μετά τις 10 το βράδυ.
Επιλέγω να κερδίζω ότι ζωή υπάρχει από τις 5 το πρωί.
Δε λέω ότι είναι σωστό ή καλό, ξέρω ότι δεν είναι το ‘νορμάλ΄ για τους περισσότερους και είμαι απόλυτα εντάξει με αυτή την επιλογή.
Όπως επίσης είμαι απόλυτα εντάξει με τις επιλογές των άλλων.
Αυτό με το οποίο ‘δεν είμαι εντάξει’, είναι το ότι κάποιος μας αναγκάζει να κάνουμε ότι κάνουμε.
Όλοι μας σε κάποια διαστήματα της ζωής μας, έχουμε διαφορετικές υποχρεώσεις.
Αν έχεις παιδιά για παράδειγμα έχεις κάποιους περιορισμούς στο πρόγραμμά σου εκ των πραγμάτων.
Όμως μπορείς να αλλάξεις το πρόγραμμά σου, γιατί το πρόγραμμα που έχεις είναι βασισμένο στις συνήθειές σου.
Στα αδιαπραγμάτευτά σου, εκτός των βασικών υποχρεώσεων.
Ακόμα και σε αυτά που ίσως θεωρείς ‘βασικά’.
Αν τα βάλεις κάτω, λίγο-πολύ κάτι θα βρείς να αφαιρέσεις ή να αντικαταστήσεις αν θελήσεις.
Το κάνεις ούτως ή άλλως όταν συμβαίνει κάτι επείγον.
Το επείγον όμως μπορεί να δημιουργηθεί και εσωτερικά, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα εξωτερικών παραγόντων.
Μμ;
Όταν είσαι νέος, στη δεκαετία των 20 για παράδειγμα, έχεις περισσότερο χρόνο και συνήθως λιγότερες υποχρεώσεις.
Έχεις και περισσότερη ενέργεια.
Η αίσθηση του χρόνου καθαυτή, σου δίνει περισσότερο χρόνο εκ των πραγμάτων.
Κυλάει πιο αργά απ’ ότι του 40άρη, του 50άρη και άνω.
Η ενέργεια επίσης, είναι σε αυτή την ηλικία πολλαπλασιαστής…
Μπορείς να δημιουργήσεις με ταχύτητες x5 ή x10 ή ακόμα και x20 σε σχέση με κάποιον μεσήλικα.
Σου λείπει η εμπειρία και η σοφία που δύναται να έρθει από τη μέση ηλικία και μετά.
Αυτό όμως αντισταθμίζεται με τη δουλειά και το έργο που παράγεις. ‘Οπως και με το ρυθμό που μαθαίνεις και καταναλώνεις πληροφορίες.
Στη δεκαετία των 30 συνεχίζεις με τους ίδιους ρυθμούς.
Είσαι ‘στα καλύτερά σου’.
Δουλεύεις, τρέχεις, αισθάνεσαι παραγωγικός, χτίζεις τη ζωή σου.
Το σπίτι σου, την καριέρα σου, τον κοινωνικό σου κύκλο και πάει λέγοντας.
Στη δεκαετία των 40 αρχίζει να σε απασχολεί λίγο διαφορετικά η ζωή και ξεκινάς να βλέπεις ‘κλεφτά’ και λίγο πιο μακριά.
Να σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά.
Λίγο λίγο η ενέργεια αρχίζει και μειώνεται.
Καθαρίζει όμως λίγο ο νους.
Μειώνεις λίγο ταχύτητα και αρχίζεις να παρατηρείς λίγο περισσότερο το εξωτερικό και εσωτερικό περιβάλλον.
Αναλύεις λίγο διαφορετικά τα δεδομένα.
Άλλη εμπειρία.
Διαφορετική, αλλά εξίσου συναρπαστική…
Σε αυτή τη φάση, στην ουσία μαθαίνεις ξανά πώς να σκέφτεσαι.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι υπάρχει πλέον η ανάγκη να μάθεις πώς να ασκείς κάποιον έλεγχο στο πώς και στο τί σκέφτεσαι.
Σημαίνει να είσαι αρκετά συνειδητός και συνειδητοποιημένος για να επιλέξεις σε τι θα δώσεις προσοχή.
Και να επιλέξεις πώς θα δημιουργήσεις νόημα από την κάθε εμπειρία.
Γιατί αν δεν μπορείς να ασκήσεις αυτού του είδους τις επιλογές στην ενήλικη ζωή, θα εξακολουθείς να νιώθεις θύμα.
Και αυτή η αίσθηση της θυματοποίησης, είναι ο πραγματικός, αργός θάνατος σε αυτή τη ζωή…
Αυτή τη “θυματοποίηση” έχω βάλει σκοπό να πολεμήσω.
Να τη μεταλλάξω, μετατρέψω, μετασχηματίσω σε αποθυματοποίηση.
Αν συντάσσεσαι, έλα να συμπορευτούμε 😉
Ξεκίνα με μια εγγραφή στο newsletter και απλά δώσε προσοχή…
